Ted Bundy: verschil tussen versies
Naar navigatie springen
Naar zoeken springen
| (15 tussenliggende versies door 7 gebruikers niet weergegeven) | |||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
| + | [[Bestand:Bundy FLA 8179.jpeg|miniatuur|Ted Bundy, 1979]] |
||
| − | '''Theodore “Ted” Robert Bundy''' was een van de meest |
+ | '''Theodore “Ted” Robert Bundy''' was een van de meest beruchte Amerikaanse seriemoordenaars. Van 1974 tot 1978 verspreid over 7 staten (Washington, Oregon, Colorado, Idaho, Florida, Utah, California) verkrachtte en vermoordde hij tientallen vrouwen en meisjes. Hij bekende 30 moorden, maar veel mensen zeggen dat hij waarschijnlijk 100 moorden heeft gepleegd. |
== Moorden == |
== Moorden == |
||
| ⚫ | |||
Bundy's eerst geïdentificeerde moorden begonnen in 1974, maar het kan ook zijn dat hij al eerder was begonnen met het vermoorden en verkrachten van jonge vrouwen en meisjes. |
Bundy's eerst geïdentificeerde moorden begonnen in 1974, maar het kan ook zijn dat hij al eerder was begonnen met het vermoorden en verkrachten van jonge vrouwen en meisjes. |
||
| − | Bundy had een zwak voor jonge vrouwen (en minderjarigen meisjes want hij was ook een Pedofiel.) die lang, stijl, bruin/donkerblond haar hadden gedragen in een middenscheiding,slank lichaamsbouw. Deze eigenschappen zie je ook terug bij bijna al zijn slachtoffers. |
||
| + | Kenmerkend waren zijn mobiliteit en sluwe modus operandi, waarbij hij zich voordeed als hulpbehoevend of zich uitgaf voor politie- of brandweerman. Hij benaderde zijn slachtoffers vaak in het openbaar en vroeg ze om hulp. Eenmaal bij zijn auto (meestal een Volkswagen Kever) werden ze bewusteloos geslagen, geboeid en meegenomen. Om zijn slachtoffers te kunnen vervoeren haalde hij vaak de passagiersstoel uit zijn auto. Bundy vermoordde zijn slachtoffers meestal op een vooraf gekozen afgelegen plek. Van een aantal slachtoffers werden slechts schedels teruggevonden en deze vertoonden letsel veroorzaakt door een stomp voorwerp (meestal een bandenlichter of koevoet). Wanneer slachtoffers sneller werden gevonden vertoonden de lichamen naast schedelletsel ook sporen van wurging, verkrachting en sodomie. Er zijn slechts enkele gevallen bekend waarin een slachtoffer het overleefde: hetzij door zich meteen hevig te verzetten waardoor zij kon ontsnappen, hetzij doordat Bundy tijdens de moordpoging gestoord werd waardoor hij zich genoodzaakt zag te vluchten. |
||
| − | Zijn slachtoffers waren meestal tussen de 17 en 24 jaar. Maar hij probeerde ook 12,13,14,15 jarige meisjes mee te krijgen. Zijn jongste slachtoffers (Kimberly Leach en Lynette Culver) waren pas 12 toen ze door Bundy werden ontvoerd, verkracht en vermoord. |
||
| − | |||
| − | Bundy lokte zijn slachtoffers meestal door te doen alsof hij een gebroken arm of been had en vroeg de meisjes om hulp bij zijn auto. Daar sloeg hij ze bewusteloos met een hard object en nam hij hen mee. Op een verlaten plek werden ze meestal verkracht, geslagen, gewelddadig aangerand, vermoord (wurging). Soms brak hij ook in bij studentenhuizen om elke kamer af te gaan voor slachtoffers. |
||
== Executie == |
== Executie == |
||
| + | [[Bestand:Bundy & Hagmaier.jpg|miniatuur|Ted Bundy (rechts) de dag voor zijn executie.]] |
||
| − | Op 24 januari 1989 kreeg hij de doodstraf en werd hij geëlektrocuteerd op de elektrische stoel.Veel mensen stonden buiten de gevangenis te juichen tijdens zijn doodstraf en riepen. Ook werd er opgeroepen die dag extra weinig elektriciteit te gebruiken zodat Ted Bundy nog extra erg werd geëlektrocuteerd. Zijn laatste woorden waren: 'Vertel mijn familie en vrienden dat ik van ze hou,' |
||
| + | Ted Bundy had altijd volgehouden in zijn onschuld. Hij wees daarom ook een aanbod voor 75 jaar gevangenis straf als hij zijn drie laatste moorden zou bekennen, in ruil voor executie, af. Bundy’s advocaten wisten twee keer zijn executie uit te stellen, maar uiteindelijk waren er geen juridische aanklachten meer en werd er een definitieve datum gekozen voor Bundy’s executie. |
||
| + | |||
| + | Doordat het einde in zicht was besloot Bundy zijn moorden te bekennen bij FBI-agenten. Hij bekende de moord op 30 vrouwen en meisjes. |
||
| + | |||
| + | Op 24 januari 1989 kreeg Bundy rond 07.00 ‘s ochtends de doodstraf in Florida State Prison. |
||
| + | |||
| + | Ongeveer 2000 mensen stonden die dag buiten de gevangenis te juichen tijdens de voltrekking van zijn executie. Zo werd er massaal “Burn Bundy Burn” geroepen, T-Shirts verkocht en vuurwerk afgestoken. Ook werd er opgeroepen die dag extra weinig elektriciteit te gebruiken zodat Ted Bundy nog extra erg werd geëlektrocuteerd. |
||
| + | |||
| + | Bundy koos geen laatste maaltijd en kreeg daarom de standaard laatste maaltijd voor een executie, hij weigerde hier echter van te eten. |
||
| + | |||
| + | Zijn laatste woorden waren: 'Vertel mijn familie en vrienden dat ik van ze hou,' |
||
| + | |||
| + | Na zijn executie werd hij gecremeerd en zijn as werd naar zijn eigen wens verspreid over Taylor Mountain. Een plek waar hij veel goede herinneringen had van zijn jeugd, maar ook de plek waar veel (resten) van zijn slachtoffers zijn gevonden. |
||
| − | == |
+ | == Geïdentificeerde slachtoffers: == |
| + | * |
||
| − | * '''Joni Lenz:''' begin januari 1974 werd ze in haar slaap overvallen, verkracht, zwaar mishandeld en voor dood achtergelaten. Ze overleefde de aanval, maar lag heel lang in een coma en hield er uiteindelijk hersenletsel aan over. |
||
| + | * |
||
| − | * '''Lynda Healy:''' 1 februari brak Bundy in bij Healy's studentenhuis in Seattle en ontvoerde haar naar een afgelegen plek waar ze uiteindelijk werd verkracht en vermoord. 1975 werd haar schedel gevonden op Taylor Mountain. |
||
| + | * |
||
| − | * '''Donna Manson:''' 12 maart 1974 verdween Manson na een jazzconcert. Ze was ontvoerd, verkracht en vermoord. Bundy gaf zelfs toe haar schedel verbrand te hebben in zijn vriendin's openhaard. |
||
| + | * |
||
| − | * '''Susan Rancourt:''' 17 april 1974 vroeg Bundy haar om hulp om wat boeken in te laden. Toen ze haar hulp aanbood werd ze bewusteloos geslagen met een stomp object en ontvoerd, verkracht en vermoord. |
||
| + | * |
||
| − | * '''Kathy Parks:''' 6 mei 1974 ontvoerde Bundy Parks nadat hij haar zag bij een koffiewinkel. Ze werd ontvoerd naar een afgelegen plek, waar hij haar beval om haar kleding uit te trekken. Ze werd twee keer verkracht en uiteindelijk vermoord. |
||
| + | * |
||
| − | * '''Brenda Ball:''' 1 juni 1974 werd Ball ontvoerd, vermoord en verkracht. |
||
| + | [[Bestand:Ted Bundy Slachtoffers..jpg|miniatuur|'''Janice Ott''' (Links) en '''Kathy Parks''' (Rechts)]]Washington: |
||
| − | * '''Georgeann Hawkins:''' 11 juni 1974 rond 01:00 's nachts toen ze alleen terugliep van een studentenfeestje vroeg Bundy - die een neppe mittela om had - haar om te helpen iets in zijn auto te zetten. Hij sloeg haar vervolgens bewusteloos met een koevoet. Ze werd verkracht en vermoord. |
||
| + | * Onbekend slachtoffer, 1973 |
||
| − | * '''Janice Ott:''' Op 14 juli 1974 werd Ott ontvoerd, verkracht en vermoord door Bundy toen ze met hem in de auto stapte om <nowiki>''te helpen zijn zeilboot op te halen''</nowiki>.) |
||
| + | * Joni Lenz, 4 januari 1974, overleefde de aanval |
||
| − | * '''Denise Naslund:''' 14 juli 1974, slechts 4 uur na Ott's vermissing werd ook Naslund ontvoerd, verkracht en vermoord nadat ze Bundy - die deed alsof hij een botbreuk had - wilde helpen zijn zeilboot in te laden. |
||
| ⚫ | |||
| − | * '''Nancy Wilcox:''' 2 oktober 1974 wilde Wilcox 'S avonds een pak kauwgom kopen, maar ze arriveerde nooit bij de winkel. Bundy beweerde haar ontvoerd, verkracht en vermoord te hebben, alhoewel haar lichaam nooit is gevonden. |
||
| + | * Donna Manson, 12 maart 1974 |
||
| − | * '''Melissa Smith:''' 18 oktober 1974 werd Smith ontvoerd, verkracht en vermoord door Bundy. Uit onderzoek bleek dat Smith tot zeven dagen na haar verdwijning in leven was gehouden. Ook werd op Smith's gezicht Make-Up gevonden die ze nooit gebruikte. |
||
| + | * Susan Rancourt, 17 april 1974 |
||
| − | * '''Laura Aime:''' 31 oktober 1974 werd ze ontvoerd, verkracht en vermoord. Haar lange haar bleek gewassen te zijn door Bundy. |
||
| + | * Kathy Parks (ontvoerd uit Oregon), 6 mei 1974 |
||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| − | * '''Carol DaRonch:''' 8 november werd DaRonch in het Fashion Place-winkelcentrum in Murray ontvoerd door Bundy die zich voordeed als een politieagent die haar vertelde dat er iets mis was met haar auto en dat ze zo snel mogelijk mee moest rijden naar het politiebureau. Toen DaRonch door had dat ze niet naar een politiebureau reden wist ze te ontsnappen uit zijn auto door de autodeur open te krijgen en zich uit de auto te laten vallen. |
||
| + | * Georgann Hawkins, 11 juni 1974 |
||
| − | * '''Rhonda Stapley:''' Stapley nam 'S avonds een lift aan van Bundy. Uiteindelijk werd ze mishandeld en verkracht op een afgelegen plek. Ze kon net ontsnappen door in een rivier te springen toen Bundy niet oplette. |
||
| + | * Janice Ott, 14 juli 1974 |
||
| − | * '''Debby Kent:''' 8 november 1974 werd Kent ontvoerd van haar middelbare school in Bountiful,Utah na een theathervoorstelling. Hij reed de bewusteloze Kent naar zijn eigen huis in Salt Lake City, waar ze uiteindelijk meerdere malen is verkracht en vermoord. |
||
| + | * Denise Naslund, 14 juli 1974 |
||
| − | * '''Susan Curtis:''' Curtis verdween op 28 juni 1975 na een conferentie. Ze was ontvoerd en vermoord, haar lichaam is nooit teruggevonden. |
||
| + | Oregon: |
||
| − | * '''Caryn Campbell:''' 12 januari 1975 verdween Campbell uit haar skihotel in Aspen. Ze werd naakt, verkracht, vermoord en zwaar mishandeld teruggevonden. |
||
| + | * onbekend slachtoffer |
||
| − | * '''Julie Cunningham:''' Op 15 maart 1975 bood skilerares Cunningham haar hulp aan toen ze Bundy - met een nep gebroken been - zag worstelen om iets in zijn auto te zetten. Ze werd toen uiteindelijk bewusteloos geslagen, ontvoerd en vermoord door Bundy. |
||
| + | * onbekend slachtoffer |
||
| − | * '''Denise Oliverson:''' 6 april 1975 vertrok Oliverson na een ruzie met haar echtgenoot op de fiets toen ze verdween. Haar fiets en sandalen werden uiteindelijk gevonden onder een viaduct. Bundy beweerde haar ontvoerd en vermoord te hebben, maar ook haar lichaam is nooit gevonden. |
||
| + | Utah: |
||
| − | * '''Lynette Culver:''' 6 mei 1975 werd de twaalf jarige Culver ontvoerd van haar middelbareschool in Pocatello,Idaho. Bundy nam haar mee naar een hotel waar hij haar had verkracht en vermoord door middel van verdrinking. |
||
| + | * Nancy Wilcox, 2 oktober 1974 |
||
| − | * '''Lisa Levy:''' Bundy ontsnapte in 1978 uit zijn gevangenis en hij vertrok toen naar Tallahassee,Florida. Op 15 januari 1978 brak Bundy in in Levy's studenthuis. Ze werd midden in de nacht aangevallen, zwaar mishandeld, verkracht en vermoord. Hij beet in haar tepel en borsten en in haar rechterbil. De tandafdrukken hiervan waren cruciaal bewijs. |
||
| + | * Melissa Smith, 18 oktober 1974 |
||
| − | * '''Margaret Bowman:''' Op 15 januari 1978 werd Bowman die in hetzelfde studentenhuis verbleef als Levy ook op brute wijze aangevallen, verkracht en vermoord. |
||
| + | * Laura Aime, 31 oktober 1974 |
||
| − | * '''Karen Chandler:''' Chandler werd ook in dezelfde nacht en huis als Levy en Bowman aangevallen, maar ze overleefde het en getuigde uiteindelijk tegen hem in zijn rechtszaak. |
||
| + | * Carol DaRonch, 8 november 1974, zij wist te ontsnappen |
||
| − | * '''Kathy Kleiner:''' Kleiner was het laatste slachtoffer in het Chi Omega studenthuis. Ook zij werd aangevallen in haar slaap, maar overleefde ook. |
||
| + | * Debby Kent, 8 november 1974 |
||
| − | * '''Cheryl Thomas:'''Thomas woonde een paar straten verderop van het Chi Omega studenthuis. Bundy brak in haar huis en viel haar aan. Ze overleefde. |
||
| + | * Susan Curtis, 28 juni 1975 |
||
| − | * '''Kimberly Leach:''' Op 9 februari 1978 werd twaalf jarige Leach abrupt meegetrokken bij haar arm en ontvoerd door Bundy van haar middelbareschool in Florida. Ze werd dood, zwaar mishandeld en verkracht teruggevonden. Leach was Bundy's laatste geïdentificeerde slachtoffer. |
||
| + | Colorado: |
||
| + | * Caryn Campbell, 12 januari 1975 |
||
| + | * Julie Cunningham, 15 maart 1975 |
||
| + | * Denise Oliverson, 6 april 1975 |
||
| + | Idaho: |
||
| + | * onbekend slachtoffer, 2 september 1974 |
||
| + | * Lynette Culver, 6 mei 1975 |
||
| + | Florida: |
||
| + | * Lisa Levy, 15 januari 1978 |
||
| + | * Margaret Bowman, 15 januari 1978 |
||
| + | * Karen Chandler, 15 januari 1978, overleefde de aanval |
||
| + | * Kathy Kleiner, 15 januari 1978, overleefde de aanval |
||
| + | * Cheryl Thomas, 15 januari 1978, overleefde de aanval |
||
| + | * Kimberly Leach, 9 februari 1978 |
||
== Mogelijke slachtoffers: == |
== Mogelijke slachtoffers: == |
||
| Regel 50: | Regel 76: | ||
* '''Joyce LePage''' (22 juli 1971) |
* '''Joyce LePage''' (22 juli 1971) |
||
* '''Kim Allen''' (4 maart 1972) |
* '''Kim Allen''' (4 maart 1972) |
||
| − | * '''Jeanette Kamahele''' (25 april 1972) |
||
| − | * '''Lori Lee Kursa''' (november 1972) |
||
| − | * '''Carolyn Davis''' (januari 1973) |
||
* '''Rita Jolly''' (juni 1973) |
* '''Rita Jolly''' (juni 1973) |
||
* '''Vicki Hollar''' (augustus 1973) |
* '''Vicki Hollar''' (augustus 1973) |
||
* '''Kathy Devine''' (25 november 1973) |
* '''Kathy Devine''' (25 november 1973) |
||
| − | * '''Theresa Walsh''' (december 1973) |
||
| − | * '''Maureen Sterling''' (4 februari 1974) |
||
| ⚫ | |||
| − | [[Bestand:Ted_Bundy_Mogelijk_Slachtoffer.jpg|alt=|miniatuur|Joyce LePage. Haar moord is nog steeds niet opgelost.]] |
||
| ⚫ | |||
* '''Sandra Weaver''' (1 juli 1974) |
* '''Sandra Weaver''' (1 juli 1974) |
||
* '''Carol Valenzuela''' (2 augustus 1974) |
* '''Carol Valenzuela''' (2 augustus 1974) |
||
Huidige versie van 29 aug 2021 om 22:52
Theodore “Ted” Robert Bundy was een van de meest beruchte Amerikaanse seriemoordenaars. Van 1974 tot 1978 verspreid over 7 staten (Washington, Oregon, Colorado, Idaho, Florida, Utah, California) verkrachtte en vermoordde hij tientallen vrouwen en meisjes. Hij bekende 30 moorden, maar veel mensen zeggen dat hij waarschijnlijk 100 moorden heeft gepleegd.
Moorden
Bundy's eerst geïdentificeerde moorden begonnen in 1974, maar het kan ook zijn dat hij al eerder was begonnen met het vermoorden en verkrachten van jonge vrouwen en meisjes.
Kenmerkend waren zijn mobiliteit en sluwe modus operandi, waarbij hij zich voordeed als hulpbehoevend of zich uitgaf voor politie- of brandweerman. Hij benaderde zijn slachtoffers vaak in het openbaar en vroeg ze om hulp. Eenmaal bij zijn auto (meestal een Volkswagen Kever) werden ze bewusteloos geslagen, geboeid en meegenomen. Om zijn slachtoffers te kunnen vervoeren haalde hij vaak de passagiersstoel uit zijn auto. Bundy vermoordde zijn slachtoffers meestal op een vooraf gekozen afgelegen plek. Van een aantal slachtoffers werden slechts schedels teruggevonden en deze vertoonden letsel veroorzaakt door een stomp voorwerp (meestal een bandenlichter of koevoet). Wanneer slachtoffers sneller werden gevonden vertoonden de lichamen naast schedelletsel ook sporen van wurging, verkrachting en sodomie. Er zijn slechts enkele gevallen bekend waarin een slachtoffer het overleefde: hetzij door zich meteen hevig te verzetten waardoor zij kon ontsnappen, hetzij doordat Bundy tijdens de moordpoging gestoord werd waardoor hij zich genoodzaakt zag te vluchten.
Executie
Ted Bundy had altijd volgehouden in zijn onschuld. Hij wees daarom ook een aanbod voor 75 jaar gevangenis straf als hij zijn drie laatste moorden zou bekennen, in ruil voor executie, af. Bundy’s advocaten wisten twee keer zijn executie uit te stellen, maar uiteindelijk waren er geen juridische aanklachten meer en werd er een definitieve datum gekozen voor Bundy’s executie.
Doordat het einde in zicht was besloot Bundy zijn moorden te bekennen bij FBI-agenten. Hij bekende de moord op 30 vrouwen en meisjes.
Op 24 januari 1989 kreeg Bundy rond 07.00 ‘s ochtends de doodstraf in Florida State Prison.
Ongeveer 2000 mensen stonden die dag buiten de gevangenis te juichen tijdens de voltrekking van zijn executie. Zo werd er massaal “Burn Bundy Burn” geroepen, T-Shirts verkocht en vuurwerk afgestoken. Ook werd er opgeroepen die dag extra weinig elektriciteit te gebruiken zodat Ted Bundy nog extra erg werd geëlektrocuteerd.
Bundy koos geen laatste maaltijd en kreeg daarom de standaard laatste maaltijd voor een executie, hij weigerde hier echter van te eten.
Zijn laatste woorden waren: 'Vertel mijn familie en vrienden dat ik van ze hou,'
Na zijn executie werd hij gecremeerd en zijn as werd naar zijn eigen wens verspreid over Taylor Mountain. Een plek waar hij veel goede herinneringen had van zijn jeugd, maar ook de plek waar veel (resten) van zijn slachtoffers zijn gevonden.
Geïdentificeerde slachtoffers:
Washington:
- Onbekend slachtoffer, 1973
- Joni Lenz, 4 januari 1974, overleefde de aanval
- Lynda Healy, 1 februari 1974
- Donna Manson, 12 maart 1974
- Susan Rancourt, 17 april 1974
- Kathy Parks (ontvoerd uit Oregon), 6 mei 1974
- Brenda Ball, 1 juni 1974
- Georgann Hawkins, 11 juni 1974
- Janice Ott, 14 juli 1974
- Denise Naslund, 14 juli 1974
Oregon:
- onbekend slachtoffer
- onbekend slachtoffer
Utah:
- Nancy Wilcox, 2 oktober 1974
- Melissa Smith, 18 oktober 1974
- Laura Aime, 31 oktober 1974
- Carol DaRonch, 8 november 1974, zij wist te ontsnappen
- Debby Kent, 8 november 1974
- Susan Curtis, 28 juni 1975
Colorado:
- Caryn Campbell, 12 januari 1975
- Julie Cunningham, 15 maart 1975
- Denise Oliverson, 6 april 1975
Idaho:
- onbekend slachtoffer, 2 september 1974
- Lynette Culver, 6 mei 1975
Florida:
- Lisa Levy, 15 januari 1978
- Margaret Bowman, 15 januari 1978
- Karen Chandler, 15 januari 1978, overleefde de aanval
- Kathy Kleiner, 15 januari 1978, overleefde de aanval
- Cheryl Thomas, 15 januari 1978, overleefde de aanval
- Kimberly Leach, 9 februari 1978
Mogelijke slachtoffers:
- Ann Marie Burr (13 augustus 1962)
- Lonnie Trumbell (23 juni 1966)
- Lisa Wick (23 juni 1966)
- Susan Davis (30 mei 1969)
- Elizabeth Perry (30 mei 1969)
- Rita Curran (19 juli 1971)
- Joyce LePage (22 juli 1971)
- Kim Allen (4 maart 1972)
- Rita Jolly (juni 1973)
- Vicki Hollar (augustus 1973)
- Kathy Devine (25 november 1973)
- Sandra Weaver (1 juli 1974)
- Carol Valenzuela (2 augustus 1974)
- Laurie Partridge (4 december 1974)
- Melanie Cooley (25 april 1975)
- Shelly Robertson (1 juli 1975)
- Nancy Baird (4 juli 1975)
- Debbie Smith (februari 1976)