Romaanse architectuur

Romaanse koorpartij van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal in Doornik

Romaanse architectuur is de benaming voor een stijlperiode in de architectuur in Europa die duurde van ca. 1000 tot ca. 1200. Kenmerkend voor deze stijl zijn onder andere de rondbogen bij raam- en deuropeningen en gewelven. Er is enige overeenkomst met de bouwstijl in het oude Rome. De naam werd pas in 1820 voor het eerst gebruikt door de Franse kunsthistoricus Charles de Gerville. De stijl is veel terug te zien in de kloosters van de hoge middeleeuwen. De veel toegepaste bogen hebben een dragende functie. De rondbogen leiden de druk van het (ton)gewelf (dakconstructie) rechtstreeks af op de muren, waardoor deze extra dik moeten zijn en vanwege de stevigheid vaak maar kleine vensteropeningen bevatten. Hierdoor waren de gebouwen van binnen tamelijk donker. Het zaalgedeelte van een kerk wordt ook wel het schip genoemd (een houten dakgewelf kun je zien als een omgekeerd schip). Omdat de overspanning van muur tot muur nog niet zo groot gemaakt kon worden, werd dat bij grotere kerken naast elkaar herhaald, waarbij in plaats van een tussenmuur er pilaren werden gebouwd. Elk zo'n gedeelte wordt een beuk genoemd. Als de plattegrond van de kerk kruisvormig is, dan worden de 'armen' de zijbeuken genoemd.

Galerij

• 

  Driebeukig basilicaal schip: Sainte-Marie-Madeleine in Vezelay

• 

  Interieur driebeukig schip: Onze-Lieve-Vrouwebasiliek, Maastricht

• 

  Driebeukige hallenkerk: Saint-Brice in Doornik

• 

  Eenbeukige zaalkerk: Saint-Pierre de Melle