Siavash Shahsavari
|
Dit artikel moet nog een beetje verbeterd worden. Wil jij WikiKids helpen? Het zou fijn zijn als je het verbetert. |
| Siavash Shahesvari | |
| |
| Een foto van het concert in Teheran | |
| Persoonlijke informatie | |
| Volledige naam | Siavash Shahsavari |
| Land | Iran |
| Geboortedatum | 10,oktober,1987 |
| Carrière | |
| Actief | 1991-heden |
| Genre(s) | Violist, pianist,Componist,regeling |
| Label | limak Records |
Portaal  Muziek
| |
Siavash Shahsavari (geboren te Qazvin in Iran op 10 oktober 1987) is een Iraanse muzikant. Hij is beter bekend onder zijn artiestennaam Siavash. (Perzisch: سیاوش شهسواری). Shahsavari is een Iraanse zanger, pianist, arrangeur, violist, gitarist die zowel Spaanse als elektrische gitaar, mandoline, mondharmonica, percussie, oud, cajón, hakkebord speelt
Toen hij nog maar 4 was, bespeelde hij een handgemaakt instrument, wat hem hielp zijn talent en vermogen om het instrument te bespelen te realiseren. Toen hij opgroeide, koos hij piano en viool als zijn hoofdinstrument aan het conservatorium.
Jeugd
Er was eens een speels kind dat zijn talent en verbazingwekkende creativiteit gebruikte om een elementair muziekinstrument te bouwen dat op een hakkebord leek. Deze jongen gooide de remkabels van de fiets niet weg, maar gebruikte ze om het instrument te bouwen. Vervolgens verscheurde hij houten kisten om de planken te gebruiken om dat instrument te maken, dat zijn speelgoed was. Niemand wist wat het kind van plan was. Hij was nog maar vier jaar oud. Andere kinderen van zijn leeftijd hadden duur speelgoed. Maar waarom verzamelde hij elke dag de oude houten planken? Zijn moeder was boos en bleef de houten planken weggooien, maar het kind herhaalde het versnipperen elke dag totdat de moeder op een dag hoorde waarom haar kind ze bleef verzamelen. De moeder besefte de reden voor zijn daden. Hij koos de geschikte planken om speelgoed van te maken.
Hoewel hij op zijn leeftijd nog geen kennis van muziek had. Het was zo interessant dat de snaren van zijn instrument van los naar strak werden gezet om het geluid te produceren, hij genoot van het geluid. Soms gaf hij dergelijk speelgoed cadeau aan andere kinderen. Niemand wist dat het niet alleen een hobby was, maar een middel om het kind op de klanken van de muziek te brengen. Na een tijdje groeide zijn interesse in dit instrument steeds meer. Telkens wanneer dit kind, vergezeld van zijn gezin, langs de winkels met muziekinstrumenten liep, bleef hij achter de etalage staan en staarde een paar minuten naar instrumenten. Hij woonde in een klein stadje waar geen muziekwinkels waren. De dichtstbijzijnde grote stad lag ongeveer vijf kilometer verwijderd van waar hij woonde. Hij liep of fietste om de stad te bereiken. Voor etalages besloot hij elke dag, zonder medeweten van zijn familie, de afstand af te leggen om naar de muziekinstrumenten te kijken. Eindelijk, toen hij opgroeide en oud genoeg was om te werken, kreeg hij een baan bij een klein voedseldistributiebedrijf. Hij begon zijn verdiensten te sparen, gericht op het verwezenlijken van zijn droom, namelijk het bezit van een muziekinstrument, maar zijn inkomen was te laag om voor alle instrumenten te betalen. Met al zijn opgebouwde spaargeld en zijn geboorteakte ging hij, zonder medeweten van zijn familie, richting het stadscentrum en ging de gebruikelijke muziekwinkel binnen. Terwijl hij naar elk van de muziekinstrumenten keek, zag hij er uiteindelijk één en staarde er vol enthousiasme naar. Hij wees er met zijn vinger naar. De winkelier haalde het instrument tevoorschijn, maar de jeugd kon het niet bespelen. De winkelier speelde het instrument voor hem. De opgewonden jongen koos blij voor dat instrument. Vervolgens betaalde hij de helft van de prijs contant en zei dat hij zijn geboorteakte als onderpand voor de rest zou achterlaten. Maar de eigenaar weigerde het op die manier te verkopen. De jeugd drong aan. Uiteindelijk nam hij het instrument mee naar huis nadat hij had beloofd zijn schuld in twee termijnen af te betalen
Hij besloot het instrument in een kast te verstoppen, zodat niemand er lange tijd iets van zou weten. Soms pakte hij de viool uit de kast en raakte de snaren aan om klanken te maken. Maar hij kon het niet spelen. Na een tijdje besloot hij viool te gaan leren spelen, dus ging hij voor een opleiding naar een vioolleraar. Maar na een tijdje verliet hij de school omdat hij erachter kwam dat de opleiding verkeerd was. Een van zijn vrienden had een gitaar. Dus leende hij zijn gitaar om erop te oefenen. Zo maakte hij kennis met muziek. Zo beseften zijn ouders zijn interesse in muziek en merkten zijn enthousiasme op. Ze moedigden hem uiteindelijk aan om naar Teheran te gaan om muziek te blijven leren. Hij deed dit onder aanmoediging van zijn ouders. Voor academisch onderwijs in muziek volgde hij de klas van het Conservatorium voor Muziek, waar hij begon viool te leren spelen enz. Vervolgens leerde professor Arsalan Kamkar hem professioneel viool spelen. Na een tijdje bleef hij piano spelen onder de opleiding van professor Mojtaba Tabesh. Ook leerde hij muziektheorie, ritmelezen, solfège, harmonie, componeren en muziekarrangement, zodat hij muziek kon componeren. Siavash componeerde zijn eerste muziekstuk op 18-jarige leeftijd.