Shapiro-Keyser model
Het Shapiro-Keyser model is een van de twee gebruikte conceptuele modellen voor cyclogenese - oftewel de toename van de intensiteit - binnen een extratropische cycloon. Een Shapiro-Keyser-depressie is verantwoordelijk voor de meest intense stormdepressies, waaronder de Great Storm van 1987 in het Verenigd Koninkrijk.
Shapiro-Keyser model
Het Shapiro-Keyser model verschilt van het gebruikelijke Noorse schoolmodel op het gebied van frontale structuur. Bij een Shapiro-Keyser-depressie wordt het koufront, dat loodrecht op het warmtefront staat, gescheiden van het warmtefront. Dit komt doordat de temperatuursgradiënt binnen het koufront diffuus wordt. Daarnaast ontstaat er een kromming in het occlusiefront, onder invloed van de winden van de cold conveyor belt. Dit back-bent occlusiefront sluit de warme seclusie, een zone met een warmere luchtmassa, in.[1]
Een Shapiro-Keyser-depressie kan worden geïdentificeerd door te kijken naar de frontale structuur en het frontogeneseprofiel.
Sting jets
Een sting jet is een mesoschaal windmaximum waarbij er lucht van het midden van de troposfeer naar het aardoppervlak daalt. Deze daling komt door dat de tip van de frontale zone een sterke frontolyse ondergaat. Daarbij neemt de velociteit van de luchtdaling toe door onder andere het vrijkomen van conditionele schuine instabiliteit, afkoelingsverdamping en een grotere luchtdrukgradiënt aan het aardoppervlak. Ongeveer 39-49% van de ontwikkelde Shapiro-Keyser-depressies herbergt een goedontwikkelde sting jet. Een sting jet komt, in principe, alleen voor bij een Shapiro-Keyser-depressie.[2]
Referenties
- ↑ Antecedents for the Shapiro–Keyser Cyclone Model in the Bergen School Literature, Het Shapiro-Keyser cycloon model in de Bergense schoolliteratuur.
- ↑ What is a sting jet?, Een onderzoek naar sting jets.