Scheiding van kerk en staat
Met scheiding van kerk en staat wordt bedoeld dat in een land de staat en de kerk geen invloed op elkaar uitoefenen. De staat zegt dus niet wat de kerk moet geloven en de kerk probeert geen wetten te veranderen. Kerk en staat laten elkaar met rust. Hoewel kerk naar het christendom verwijst, wordt hier elke religie mee bedoeld. Er is voor kerk gekozen, aangezien de scheiding in Europa was ontstaan, waar het christendom de belangrijkste godsdienst is.
De scheiding van kerk en staat is geen scheiding van politiek en religie. Politici mogen gelovig zijn en politieke partijen mogen ook op een geloof gebaseerd zijn (bijvoorbeeld het christendom of de islam).
Het idee van scheiding van kerk en staat komt uit de Verlichting. Toentertijd had de kerk veel invloed op het bestuur van een land. Volgens de filosofen en denkers van de Verlichting zou de kerk zich niet moeten bemoeien met de politiek en het bestuur van een land. Tijdens de Franse Revolutie was de scheiding van kerk en staat een belangrijk iets. In de 19e en 20e eeuw werd in de meeste landen de scheiding tussen kerk en staat ingevoerd.
In de meeste landen is er een scheiding tussen kerk en staat. Het verschilt echter per land hoe dit is vormgegeven.
- In Frankrijk en Portugal is er een complete scheiding tussen kerk en staat (oftewel secularisme). In deze landen mogen er geen religieuze symbolen gedragen of gehangen worden in publieke gebouwen In Frankrijk mogen bijvoorbeeld ook geen religieuze omroepen gefinancierd worden en zijn geen verwijzingen naar religie.
- In Nederland en België is er sprake van scheiding tussen kerk en staat, maar zijn deze verwijzingen er wel. In Nederland mogen religieuze omroepen wel gefinancierd worden en mag een politicus ook de eed "Zo waarlijk helpe mij God almachtig" afgelegd worden.
- In Denemarken en Engeland is nog altijd formeel sprake van een staatsgodsdienst. In Engeland is de Engelse koning(in) het hoofd van de Anglicaanse Kerk en zijn veel geestelijken ook in dienst van de staat. In Denemarken en ook Zweden en Noorwegen is dit hetzelfde met de lutherse kerken. In deze landen geldt overigens wel godsdienstvrijheid.
In veel islamitische landen is geen scheiding tussen kerk en staat. De islam heeft hier veel invloed. Voorbeelden van landen waar dit niet zo is zijn vooral Saoedi-Arabië, Egypte, Iran en Afghanistan. In Europa is in Vaticaanstad geen scheiding tussen kerk en staat, aangezien het land geregeerd wordt door de paus. In de Verenigde Staten is er formeel scheiding tussen kerk en staat, maar religie speelt een belangrijke rol in het land.