Pottenbakken
Pottenbakken is een technologie of ambacht waarbij zee- of rivierklei zo wordt gevormd dat er een pot ontstaat die in de zon of een soort oven gebakken wordt. Degene die zo werkt, wordt een pottenbakker genoemd. Gedroogde klei is kwetsbaar en kan afbrokkelen. Ook door vocht kan het weer zacht worden. Gebakken klei verandert van structuur waardoor het sterker wordt, maar nog wel breekbaar is. Het kan na het bakken niet meer zacht worden.
De eerste aardewerk potten ontstonden in het Neolithicum. Daarvoor had men van klei al mens-en dierachtige figuren gemaakt. Aardewerken potten dateren al van 30.000 v.Chr.
De klei werd aanvankelijk met de hand tot 'worsten' gerold en kringsgewijs opgebouwd en aan elkaar gewreven tot een geheel. Vervolgens werd er (in een kuil) een vuur gestookt en daarin werd de pot of beker gebakken. Aardewerk kan tot 600 °C worden gebakken en wordt normaal gesproken onder 1200 °C gebakken. Omdat ongeglazuurd biscuitaardewerk poreus (water doorlatend) is, heeft het een beperkte bruikbaarheid voor het bewaren van vloeistoffen of als serviesgoed. Later kwamen er houtgestookte ovens. De moderne ovens werken met een gasbrander of elektrische gloeispiralen. Het bakproces is tegenwoordig vaak computergestuurd.
Met de uitvinding van het wiel zo'n 3500 jaar v. Chr. ontstond ook de pottenbakkersschijf (of misschien andersom). Een draaiend plateau die met de voet wordt aangeschopt om gang te houden. Op het draaiende plateau wordt een homp klei geplaatst die met natte handen en tussen de vingers tot een pot of beker wordt gedraaid. Desgewenst kunnen er 'oren' aan geplakt worden. Tegenwoordig heb je een elektrisch aangedreven pottenbakkersschijf.
Gebakken klei wordt ook keramiek genoemd.
,_pottery_market.jpg)
Omdat er vele soorten klei bestaan die ieder op een verschillende manier bakken en met een bepaalde kleur uit het bakproces komen, is men op het idee gekomen om het als een soort verf op de gemaakte pot te schilderen en mee te bakken. IJzerhoudende klei bakt roodbruin en wordt (ongeglazeerd) terracotta genoemd. Door gebruik te maken van verschillende fijngemaakte mineralen kon men glazuren maken die men als een melkachtige verf op de pot kon schilderen en na het nog een keer te bakken een bepaalde kleur gaf. Het glazuren vraagt om veel vakkennis omdat elk glazuur anders in een oven reageert en op verschillende temperaturen gebakken moet worden.
Vroeger waren de potten vooral bedoeld om van alles in te bewaren en zelfs om eten in te bereiden. Tegenwoordig hebben aardewerk potten vaak een sierwaarde. Denk aan bloempotten of sierlijke schenkkannen, schalen en zelfs kandelaars.
Een speciaal soort aardewerk is porselijn. Het wordt gemaakt van een speciaal soort klei wat bij nog hogere temperaturen wordt gebakken. Vooral de Chinezen waren meesters in het maken en beschilderen van serviesgoed. In de gouden eeuw werd dit in grote hoeveelheden verscheept naar Europa.
Het Delftse aardewerk is hier op geïnspireerd en ook wereldberoemd geworden.
Met vloeibare klei wat in mallen wordt gegoten kunnen er ook vormen worden gemaakt.