Bep van Klaveren
Bep van Klaveren (1907-1992), wiens voornaam voluit Lambertus luidde, was een beroemde Nederlandse bokser, die ook in het buitenland successen boekte. Daar werd hij vanwege zijn wilde armgebaren tijdens de gevechten "The Dutch Windmill" (de Nederlandse windmolen) genoemd.
Van straatvechter tot Olympisch kampioen
Rotterdammer Van Klaveren was in zijn jeugd een berucht vechtersbaasje, voor wie men liever een straatje om ging. Tot hij toevallig de boksschool van "ome" Piet Dijksman bezocht. Van Klaveren zag de bezwete lichamen van de boksers die in de boksring aan het sparren (oefenen) waren en was meteen verkocht. Dat was nog eens wat anders dan straatvechten! En hij wist gelijk wat hij worden wilde: profbokser.
Ome Piet zag natuurlijk direct dat er een talent in Van Klaveren school en nam hem onder zijn hoede. Eerst moesten de woeste kantjes eraf bij Bep. Die had het nog over een "muilpeer", een "watjekou" en een "klap voor ze kanus", terwijl boksers beschaafde termen als "linkse hoek", "rechtse directe", "uppercut" of "technisch knock-out" gebruiken. Want je moet vooral niet denken dat boksers agressieve figuren zijn, die er maar op los rammen. Althans de meeste niet!
Ondertussen wierpen de lessen van Dijksman vruchten af en Bep werd steeds beter. Zeg maar gerust een gevreesd tegenstander voor elke bokser. Maar profboksen zat er voorlopig nog niet in. Daar viel in Nederland geen droog brood mee te verdienen. Een verdienstelijk amateur was hij echter zeker. Tot ieders verrassing, niet het minst van Bep zelf, won hij op de Olympische Spelen, die in 1928 in Amsterdam werden gehouden, de gouden medaille in de klasse vedergewicht. Hij was toen pas 20 jaar! Daarna werd de weg omhoog ingeslagen.
Het Amerikaanse avontuur
In 1929 werd Van Klaveren professional. Onder de bezielende leiding van bokspromotor (iemand die bokswedstrijden organiseert) "ome" Theo Huizenaar, won Bep het ene gevecht na het andere. In 1931 werd hij Europees kampioen lichtgewicht. Maar rijk werd hij er niet mee. Daarom besloot hij zijn geluk in Amerika te gaan beproeven, het boksland bij uitstek.
In 1932 vertrok hij. Bij zijn afscheid was ook zijn oude leermeester, "ome" Piet Dijksman komen opdagen. "Doe de groeten van me aan Jack Dempsey", sprak deze. "Wat is dat voor een gozer?" wilde Bep weten. "Een kennis", bleef ome Piet bescheiden. Het bleek later de wereldkampioen zwaargewicht boksen te zijn, met wie Van Klaveren een goede relatie opbouwde en die hem van nuttige tips voorzag. "Ik hem ook hè", verklaarde Bep later.
Na een moeizame start in Amerika kwamen dan toch eindelijk de successen waarop hij had gehoopt. En in 1935 trouwde Bep met een Amerikaanse. Die joeg de duizenden dollars, die hij in de ring verdiende, er al snel doorheen. Zijn huwelijk liep op de klippen en nadat hij zijn vrouw had mishandeld, belandde hij in de gevangenis. Na drie maanden werd hij vrijgelaten en keerde in 1936 zonder een cent op zak in Rotterdam terug.
De wereld rond
Na op adem te zijn gekomen van zijn Amerikaanse avontuur vatte Bep in Rotterdam de draad weer op. In 1938 greep hij in het pas geopende Feijenoordstadion de Europese titel in het middengewicht om die niet veel later in een volgende partij weer te verliezen. Maar vlak na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in september 1939, vertrok hij weer naar Amerika. Daar werd hij sportinstructeur in geallieerde dienst, kwam in Nieuw-Guinea, Suriname en Australië terecht, en keerde pas in 1947 naar Nederland terug. In 1956, toen al 48 jaar oud, bokste hij zijn laatste wedstrijd. Van Klaveren bokste 102 wedstrijden, won er 77, verloor er 18, en 7 partijen eindigden onbeslist.
Verguisd en geëerd
In 1992 overleed Van Klaveren, 84 jaar oud. Een grote wens van hem, dat zijn as - hij wilde gecremeerd worden - uitgestrooid zou worden over het veld van zijn favoriete voetbalclub Excelsior, ging niet in vervulling. Dat de als een platte figuur beschouwde Van Klaveren zich opdrong in de bestuurskamer was de beschaafde voetbalvereniging toch al een doorn in het oog, maar het uitstrooien van zijn as over het voetbalveld achtte men helemaal onsmakelijk. Dat ging dan ook niet door. Wel werd er een half jaar na zijn dood in Rotterdam een standbeeld voor Van Klaveren opgericht.