Zwart gat

Een zwart gat is wat overblijft van een grote ster (die wordt een rode superreus genoemd) die sterft en onder invloed van zijn eigen zwaartekracht in elkaar klapt. Alle massa van de ster komt dan samen op één plek. Het zwarte gat dat is ontstaan slokt alles om zich heen op, zelfs licht – het allersnelste wat er is – kan niet meer ontsnappen. Alleen via de waarnemingshorizon waar licht nog net kan ontsnappen slokt het zwart gat het niet op. Daarom heet het een zwart gat. Het is niet zo dat een zwart gat oneindig kan blijven opslokken. Als een zwart gat te veel eet, spuugt hij het via 2 stralen weer uit via de 2 polen van het zwarte gat.

Omdat de speciale relativiteitstheorie zegt dat naarmate er ergens meer massa is, de tijd steeds langzamer verstrijkt, zou de tijd in theorie helemaal stilstaan als je je in de nabijheid van een zwart gat bevond.

Astronomen vermoeden dat vele melkwegstelsels extreem zware zwarte gaten herbergen in hun kernen. Deze zwarte gaten hebben een massa van meer dan een miljoen zonnen.

Onderzoek

Voor zover bekend zijn er in het heelal alleen zwarte gaten die zijn ontstaan uit ingestorte sterren, maar misschien bestaan er ook wel zwarte gaten zo groot als atomen of nog kleiner of hebben die ooit bestaan, bijvoorbeeld vlak na de oerknal. Die zouden dan nog steeds behoorlijk zwaar zijn, als je bedenkt dat een zwart gat van slechts een of een paar centimeter al evenveel zou wegen als de hele Aarde! In de Large Hadron Collider in Zwitserland wordt onder andere gekeken of zulke zwarte gaten echt kunnen ontstaan als kwantumdeeltjes op elkaar botsen. Zulke kleine zwarte gaten zouden vrijwel meteen verdampen door de hawkingstraling.

Classificering

Zwarte gaten zijn tot dusver te verdelen in vier groepen:

• Minuscule zwarte gaten: dit zijn zwarte gaten die een gewicht (massa) hebben van grofweg 0,02 milligram (0,00002 gram), tot die van ongeveer onze maan. Deze zwarte gaten zijn tot dusver volledig theoretisch: er is geen bewijs gevonden dat zij bestaan. Door de zogeheten Hawkingstraling (het fenomeen dat zwarte gaten bepaalde temperaturen en straling (deeltjes) uitzenden vanaf een zekere afstand (net buiten de horizon/grens van het zwarte gat), ontsnappen er deeltjes van het zwarte gat (die net buiten de aantrekkingskracht van het gat liggen) waardoor het zwarte gat erg langzaam, afhankelijk van de omvang van het gat, verdampt/oplost omdat het energie verliest/uitstraalt. Dit betekent dat zulke kleine/minuscule zwarte gaten binnen enkele seconden, of zelfs nog sneller, verdampen en dus niet meer bestaan. Een theorie, of denkwijze, over het ontstaan van zulke zwarte gaten is dat aan het begin van ons universum, kort na de oerknal, er een enorme externe druk (druk van buitenaf, alsof je een pakje drinken samenperst) aanwezig was. Waardoor zulke minuscule zwarte gaten zijn ontstaan en vermoedelijk ook zeer snel zijn verdampt/verdwenen. Doordat minuscule zwarte gaten mogelijk gecreëerd zijn door externe druk (druk van buitenaf), is het in theorie mogelijk om via de Large Hadron Collider, zulke zwarte gaten te produceren. De Large Hadron Collider vuurt namelijk minuscule deeltjes op elkaar af, waardoor deze deeltjes weliswaar ontploffen en er (nog) kleinere deeltjes ontstaan. Er ontstaat ook enorm veel druk hierdoor, waardoor het mogelijk is, in theorie, om minuscule zwarte gaten te produceren.
• Stellaire zwarte gaten: dit zijn zwarte gaten die ontstaan zijn uit een supernova. Dit soort zwarte gaten hebben een massa (gewicht) van ongeveer 5 tot 100 zonmassa's.
• Middelgrote zwarte gaten: dit zijn zwarte gaten met een massa van ongeveer 500 tot 1000 zonmassa's. Over dit soort zwarte gaten is niet veel bekend. Dit is namelijk een tussenklasse.
• Superzware zwarte gaten: dit zijn de grootste zwarte gaten die wij tot dusver hebben kunnen waarnemen. Deze zwarte gaten hebben een massa van ongeveer vijftigduizend tot vele miljoenen zonmassa's.