Ska

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Ska is een muziekstijl dat eind jaren '50 van de twintigste eeuw in Jamaica is ontstaan en de voorloper was van rocksteady en reggae. De ska valt onder het muziekgenre Latin. Men combineerde onderdelen van Caribische Mento en Calypso met Amerikaanse Jazz enRhythm 'n blues . Ska herken je aan de lopende baslijn die wordt geaccentueerd met ritmes op de off-beat. Het werd ontwikkeld in Jamaica in de jaren '60 toen Stranger Cole, Prince Buster, Clement "Coxsone" Dodd en Duke Reid geluidssystemen (stroomgenerator, draaitafels en enorme luidsprekers) maakten om Amerikaanse Rhythm 'n blues te spelen. Ze begonnen toen hun eigen nummers op te nemen. Begin jaren '60 was ska de meest voorkomende muziekstijl van Jamaica en was het populair bij Britse mods (modern geklede mannen). Twintig jaar later werd het populair bij veel skinheads (kortweg skins, mensen met kortgeknipte of kaalgeschoren hoofden en arbeiderskleding aan). In de jaren '70 werd de ska sneller gespeeld om vervolgens samen te smelten met de Punk.

Herkomst

Het woord Ska is vermoedelijk afkomstig van het nadoen van het geluid van piano en gitaar. Het is net zoals je 'woef' zegt om het blaffen van een hond duidelijk te maken.

Na de Tweede Wereldoorlog , kochten Jamaicanen in steeds grotere aantallen radio's. Hiermee konden ze de Rhythm 'n blues muziek horen uit de Zuidelijke Verenigde Staten in steden zoals New Orleans. Bijvoorbeeld artiesten als Fats Domino, Barbie Gaye, Rosco Gordon en Louis Jordan. De vroege Rhythm 'n blues opnames lieten toen al het "achter de beat" -gevoel van Ska en Reggae horen. De aanwezigheid van Amerikaanse strijdkrachten tijdens en na de oorlog betekende dat Jamaicanen naar de militaire uitzendingen van Amerikaanse muziek konden luisteren. Er was een constante toestroom van grammofoonplaten uit de Verenigde Staten.

Het aanbod van de Amerikaanse muziek begon eind jaren '50 sterk te verminderden. Hierdoor begonnen Jamaicaanse producers (platenbazen) hun eigen versies van de hiervoor genoemde Amerikaanse muziek op te nemen met artiesten uit Jamaica zelf. Deze opnames begon men later uit te geven op 45-toeren 7-inch singles. Op dat moment was de stijl 'n één op één kopie van de Amerikaanse 'shuffle blues'-stijl. Maar binnen twee of drie jaar was het veranderd in de meer bekende Ska-stijl. Dit met de off-beat 'gitaarhak' (opgaande slag) die te horen was in sommige in sneller tempo gespeelde Amerikaanse Rhythm 'n blues opnamen uit de late jaren '50. Bijvoorbeeld die van Fats Domino met " Be My Guest" en Barbie Gaye's met "My Boy Lollypop". Fats Domino's snellere ritme had grote invloed op de ska.

Het (iets anders) namaken van een nummer noem je een cover (spreek uit 'koffer'). Een van die covers was de versie van Millie Small van het R&B / shuffle-nummer "My Boy Lollypop". Dit nummer werd voor het eerst opgenomen in New York in 1956 door de 14-jarige Barbie Gaye. Millie Smalls maakte een vergelijkbare versie en bracht dit uit in 1964. Het was Jamaica's eerste commercieel succesvolle internationale hit. Met meer dan zeven miljoen verkochte exemplaren blijft het een van de best verkochte reggae / ska-nummers aller tijden. Veel andere Jamaicaanse artiesten kregen succes met instrumentale Ska versies van populaire Amerikaanse en Britse nummers.