Piet Mondriaan
Pieter Cornelis (Piet) Mondriaan (Amersfoort, 7 maart 1872 - New York, 1 februari 1944) was een schilder. Zijn vader was een christelijke onderwijzer en een tekenleraar. Hij is de persoon die Mondriaan leerde tekenen. Later gaf Piet zelf les op de school van zijn vader.
Eerst vond Piet Mondriaan dat kleuren in een kunstwerk niet belangrijk waren. Hij werkte vooral met grijs- en bruintinten. Alles wat hij schilderde was te zien in de wereld (bv. vaas met bloemen, schildersezel,...). Later koos hij ervoor om meer abstracte werken te gaan maken waarin kleur en lijnen belangrijker waren dan de 'tekening' zelf.
Hij werd vooral beroemd met zijn abstracte kunst. Deze kunst wordt gekenmerkt:
- door het feit dat er geen voorwerpen of zaken uit de echte wereld zijn afgebeeld.
- iedereen ziet of denkt aan iets anders wanneer hij het kunstwerk ziet.
Hij werkte altijd met de drie primaire kleuren (blauw, rood en geel) en met zwart en wit. De bekendste werken van Piet Mondriaan zijn die met de zwarte lijnen en de witte, blauwe, rode en gele vlakken.
Levensloop
Piet Mondriaan maakte vooral schilderijen met dikke, zwarte lijnen en daar de primaire kleuren tussen: rood, blauw en geel. Ook maakte Piet Mondriaan schilderijen met landschappen en zelfportretten, net zoals Rembrandt van Rijn. Hij schilderde ook zonsondergangen en molens. Zijn werk is in twee groepen te verdelen. In de ene groep maakte hij schilderijen met zwarte lijnen en de kleuren rood, blauw en geel. In de andere groep maakte hij schilderijen met landschappen.
Rembrandt wilde juist dat de schilderijen levend waren en Mondriaan schilderde juist ‘stilleven’. Dit stilleven was eigenlijk gewoon wat je zag en daar was geen beweging in te zien. Denk maar aan het maken van een foto. Bij Rembrandt waren juist mensen bezig op de schilderijen.
Mondriaan vond de tekening belangrijker dan de kleur. Hij schilderde zwarte (rechte) lijnen, vooral in de kleuren grijs en bruin. Mondriaan kreeg ideeën door naar dingen te kijken, bijvoorbeeld een muur bij zijn werkplek of de zee. Later maakte hij schilderijen met veel meer kleur, nog steeds gebruik makend van blauw, geel en rood. Hij gebruikte toen ook bijna geen zwarte lijnen meer. Hij ging ook strookjes gebruiken, die hij op zijn schilderij plakte. Deze strookjes zorgden ervoor dat de verf daar niet over heen ging. Als hij de strookjes er af haalde, dan waren deze strookjes wit op het schilderij.
Hij maakte eerst schilderijen met natuurlijke kleuren, later gebruikte hij hele felle kleuren voor zijn schilderijen met veel licht in de schilderijen. Hij schilderde toen landschappen, bloemen, zonsondergangen. Hij schilderde wat hij op dat moment zag. Hij was veel in Amsterdam te vinden, hij schilderde dus ook veel van wat hij zag in Amsterdam. Hij bedenkt een eigen manier van schilderen. Hij deed hij net of de natuur bestond uit kubussen, kegels en bollen. Alleen werd deze ‘natuur’ dus met figuren getekend. Je ziet dus bijna niet wat het is. Hierbij gebruikt hij de kleuren rood, blauw en geel en de zwarte lijnen. De beweging verdween uit de schilderijen. Het is niet meer nodig om precies te schilderen wat ze zien. Dat hebben we al lang genoeg gedaan. In de tijd dat Piet Mondriaan leefde, waren er camera’s die ook de werkelijkheid op foto’s konden afdrukken. Later ging Piet Mondriaan de natuur schilderen zoals hij het zag. Dus niet meer helemaal precies alles na schilderen. Simpel en strak. Het wordt eenvoudig en er blijven lijnen over. Er worden ook huizen gemaakt in de stijl van Piet Mondriaan, namelijk met zwarte lijnen.