Paus Gregorius VII
Paus Gregorius VII (1020-1085) was bij het volk populair en werd met vrijwel unanieme stemmen gekozen tot paus in 1073. Dat was vrijwel nooit eerder voorgekomen. Hij wilde de Katholieke Kerk hervormen. Hij streed tegen de verhandelingen van geestelijke ambten en goederen met het doel om winst te maken. Ook vond hij dat priesters niet mochten trouwen en zich helemaal aan God en de naaste moesten wijden (celibaat). Hij kwam echter in conflict met keizer Hendrik IV omdat hij vond dat alleen de paus de bisschoppen mocht benoemen. Hierdoor ontstond de investituurstrijd, want keizer Hendrik IV vond dat hij de bisschoppen mocht benoemen op zijn gebied. Dat kwam omdat de bisschoppen grote stukken land hadden.
De investituurstrijd
Toen Hendrik IV in 1075 3 bisschoppen benoemde zonder de paus erin te betrekken, begonnen de problemen. De paus reageerde door te stellen dat deze benoemingen ongeldig waren. Hendrik IV begon met het afzetten van paus Greogorius IV. Gregorius echter reageerde door de keizer te excommuniceren. Dat betekent dat de keizer geen katholiek meer was. Zijn onderdanen werd verzocht om een nieuwe keizer te zoeken. Toen Gregorius naar Augsburg in Beieren wilde gaan, kwam Hendrik hem tegemoet. De paus was toen in Canossa. Daar heeft de keizer 3 dagen boete gedaan om katholiek en keizer te mogen blijven. De paus liet zich van zijn beste kant zien vergaf hem alles. Hij mocht weer katholiek zijn. Tevreden keerde de keizer terug naar het Heilige Roomse Rijk (het huidige Duitsland).
Een jaar later benoemde Hendrik IV opnieuw enkele bisschoppen buiten de paus om. Dit keer was hij goed voorbereid op de tegenstand van de paus. Hij benoemde Clemens III als tegenpaus. In 1084 liet hij Greogorius VII wekenlang opgesloten zitten in een burcht. Niet lang daarna zou Gregorius sterven in eenzaamheid. Zijn laatste woorden zouden zijn geweest: "Ik had de gerechtigheid lief en haatte het onrecht; daarom sterf ik in verbanning"