Oude Eedgenootschap
| Oude Eedgenootschap Alte Eidgenossenschaft   Het Oude Eedgenootschap in 1797 | |
|---|---|
| Hoofdstad | Officieel: geen In feite: Zürich |
| Talen | Hoogalemannisch, Arpitaans, Reto-Romaans, Lombardisch |
| Religie | Rooms-katholicisme, protestantisme |
| Bestuursvorm | Statenbond |
Portaal  Geschiedenis
| |
Het Oude Eedgenootschap is de voorloper van het huidige Zwitserland. Het oude eedgenootschap is de voorloper van het huidige Zwitserland. Het land bestond tussen 1291 en 1798. Het ontstond na de Bondsbrief van 1291 tussen de drie eerste kantons. De inval van het Franse leger maakte een einde van het Oude Eedgenootschap. De Fransen maakten van Zwitserland de Helvetische Republiek, maar in 1803 hield deze al op met bestaan. Hierna ontstond het Nieuwe Eedgenootschap, oftewel Zwitserland.
In de tijd van de Oude Eedgenootschap werd het land gewoon ook Zwitserland genoemd. Overigens is de term vrij verwarrend. Veel Zwitsers gebruiken de term ook om het Zwitserland van voor 1848 aan te duiden, voor en tijdens de Sonderbundsoorlog.
Geschiedenis
Ontstaan
De Oude Eedgenootschap ontstond in 1291 toen de kantons Unterwalden, Uri en Schwyz zich afscheiden van het Heilige Roomse Rijk. Deze beslissing had te maken met de rechten van Uri en Schwyz. Een aantal jaar lang hadden ze een grote mate van vrijheid gekend en mochten vele dingen zelf regelen. De koning van het Heilige Roomse Rijk wilde voor zijn zoon echter het hertogdom Zwaben oprichten. Hierdoor zouden alle drie de kantons hun rechten verliezen. De drie kantons besloten samen een nieuw land te gaan vormen. Ze sloten een bond met elkaar. Deze hield in dat ze zorgden voor onderlinge vrede en handel. Op 1 augustus dat jaar zouden de leiders van de drie kantons volgens de legende de Rütlischwur hebben gesloten, waarbij de Oude Eedgenootschap werd gesticht.
De rest van de middeleeuwen
Snel na de oprichting kwamen er nieuwe kantons bij. Aanvankelijk werden dit Luzern, Bern en Zürich. De steden hadden binnen het Heilige Roomse Rijk een grote vrijheid ontvangen, maar de koning probeerde deze af te pakken. De Zwitsers wonnen de veldslagen tegen de koning en veroverden ook Zug en Glarus. Al deze steden (met gebied eromheen) als nieuwe kantons opgenomen in Zwitserland. Tussen 1353 en 1481 werd Zwitserland steeds groter en sterker. De Zwitsers waren sterker dan het leger van koning. De steden wisten hun machtspositie uit te breiden door het opkopen van land (soms met geweld). Hierdoor werden Thurgau, Aargau en Ticino onderdelen van Zwitserland. Overigens werden deze laatste drie geen nieuwe kantons. Ze werden bestuurd als veroverd gebied.
Aanvankelijk was er geen verdrag dat alle kantons met elkaar verbond. Daarentegen waren er heel veel verschillende verdragen zodat elk kanton wel een ander verdrag had met het andere kanton. Toch stond in haast ieder verdrag dat men de onderlinge vrede wilde bewaren en de elkaar zou steunen in geval van een militair conflict met een ander land. In de Pfaffenbrief besloten zes van de acht kantons geen oorlogen met elkaar te voeren. Sindsdien wordt ook het woord eedgenootschap gebruikt. De Sempacherbrief van 1393 was het eerste verdrag die door alle acht de kantons werd ondertekend. Hierin werd afgesproken dat de kantons geen oorlog zouden beginnen met het buitenland zonder dat de andere kantons ermee instemden.
Na een conflict over gebied tussen Zürich en de andere kantons stapte het kanton uit de bond. Hiermee het een verbond aan met het Heilige Roomse Rijk. Echter, Zürich keerde al snel weer terug. De Zwitserse kantons dulden geen separatisme meer. Door middel van nieuwe verdragen traden nieuwe steden toe, zoals Fribourg en Appenzell. Ook Geneve, Sankt Gallen en Schaffhausen traden toe. De Bourgondische Oorlogen zorgden er ook voor dat Zwitserland qua grondgebied werd uitgebreid.