New wave
 |
Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken. |
|
Dit artikel is nog niet af. |
New wave is een muziekstijl dat eigenlijk tal van popstijlen uit de jaren '70 en '80 van de twintigste eeuw omvat. Het werd eerst gebruikt als een verzamelterm voor de muziek die na de punk ontstond, inclusief de punk zelf. Tegenwoordig staat new wave voor de meer toegankelijke tegenhanger van postpunk. De eerst Britse en later Amerikaanse new wave artiesten werden vooral beïnvloed door de lichtere soorten pop uit de jaren zestig, terwijl ze zich verzetten tegen de steeds commerciëler wordende rock bands die grote stadions afhuurde en voor een groot publiek speelden.
Gemeenschappelijke kenmerken van new wave-muziek zijn onder meer een humoristische of eigenwijze benadering. Ze maakten gebruik van elektronische geluiden en een opvallende stijl die in hun muziekvideo's en kleding tot uiting komt. In het begin van de jaren tachtig werd vrijwel elke nieuwe pop/rock- act (en vooral die met synthesizers in hun geluid) al snel aangeduid als "new wave".
New Wave bereikte een hoogtepunt in de late jaren '70 en vroege jaren '80 met tal van grote artiesten en een overvloed aan bandjes die slechts één hit scoorde (wat ook wel een one-day fly of eendagsvlieg wordt genoemd). Nadat MTV in 1981 van start ging, zorgde deze muziekzender voor promotie van vele new wave-acts, waardoor de new wave enorm populair werd. Halverwege de jaren tachtig nam de new wave af met de opkomst van verschillende "nieuwe" labels als New Romantic, New Pop en New Music. Sinds de jaren negentig heeft new wave een aantal oplevingen gekend.
Volgens de Britse journalist Simon Reynolds had de muziek een zenuwachtig, opgewonden gevoel. New wave-muzikanten speelden vaak schokkerige ritmegitaren met snelle tempo's, en keyboards waren gebruikelijk. Reynolds merkte op dat new wave-vocalisten hoog zongen en nerdachtig en voorstedelijk klonken (een nerd is een studiebol).
In het begin van de jaren tachtig kregen de new wave-acts belangstelling voor de rockmuziek met Afrikaanse en Afro-Amerikaanse stijlen. Adam and the Ants en Bow Wow Wow, beide acts met banden met voormalig Sex Pistols-manager Malcolm McLaren, gebruikten Burundese trommels. Het Talking Heads-album "Remain in Lightwerd" werd op de markt gebracht en gezien als een versmelting van new wave en Afrikaanse stijlen, hoewel drummer Chris Frantz zei dat hij zich pas achteraf realiseerde dat er sprake was van deze veronderstelde Afrikaanse invloed. De tweede invasie van Britse bands in de Verenigde Staten werden beïnvloed door funk en disco.
De meerderheid van de Amerikaanse mannelijke new wave-acts van eind jaren '70 waren afkomstig uit de blanke middenklasse. De geleerde Theo Cateforis meende dat new wave bands zich opzettelijk overdreven nerdachtig gedroegen en koppelde dat aan hun "witheid". Je ziet dit gedrag terug bij bands als Talking Heads, Devo en Elvis Costello. Deze namen de vorm aan van robotachtig dansen, zenuwachtige hoge zang en kledingstijlen zoals pakken en grote brillen die het lichaam verborgen.
Enkele new wave bands en artiesten
Tot de new wave worden bijvoorbeeld gerekend groepen als Velvet Underground en New York Dolls. Evenals the Talking Heads, Mink DeVille en Blondie. Een Phonogram Records compilatiealbum (grammofoonplaat) uit 1977 met de naam "New Wave" bevat Amerikaanse artiesten, waaronder de Dead Boys, Ramones, Talking Heads en the Runaways.
Het Britse pub-rock milieu in het midden van de jaren '70 was uiteindelijk de bron van de meest succesvolle new wave-acts, zoals Ian Dury, Nick Lowe, Eddie and the Hot Rods en Dr. Feelgood.
New wave nummers werden ook gebruikt in films zoals "Sixteen Candles", "Pretty in Pink" en "The Breakfast Club", evenals in de goedkoop gemaakte hit film "Valley Girl". John Hughes, de regisseur van een aantal van deze films, was zeer geïnteresseerd in de Britse new wave-muziek en gebruikte nummers van bands als de Psychedelic Furs, Simple Minds, Orchestral Manoeuvres in the Dark en Echo and the Bunnymen in zijn films. Verschillende van deze liedjes blijven goede voorbeelden van dit tijdperk.
Critici (mensen die kritiek ergens op hebben) vonden dat wat MTV deed met de new wave te gemakkelijk of flauw was. Ondanks deze kritiek, sprak de dansbare kwaliteit van de muziek en het eigenzinnige gevoel voor mode dat gekoppeld wordt aan new wave-artiesten het publiek aan.
Op de Engelse Wikipedia is een enorme lijst van new wave artiesten te vinden: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_new_wave_artists