Kroatische Onafhankelijkheidsoorlog

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Kroatische Onafhankelijkheidsoorlog
Enkele foto's van de onafhankelijkheidsoorlog
Datum	31 maart 1991 - 12 november 1995
Locatie	Kroatië
Overwinning voor	Kroatië
Resultaat	Joegoslavië erkent de Kroatische onafhankelijkheid in 1992 Kroatië krijgt controle over zijn gehele gebied Kroatische troepen helpen het Bosnische leger om controle over Bosnië te krijgen
Strijdende partijen
Kroatië Gesteund door: Bosnië en Herzegovina (1994-1995)	Joegoslavië (1991-1992) Servisch Krajina (1992-1995) Servische Republiek (1992-1995)
Leiders
Franjo Tuđman Gojko Šušak Anton Tus Janko Bobetko Zvonimir Červenko Petar Stipetić Ante Gotovina Mladen Markač Martin Špegelj	Slobodan Milošević Veljko Kadijević Blagoje Adžić Života Panić Milan Martić Milan Babić Goran Hadžić Jovica Stanišić Franko Simatović Radovan Karadžić Ratko Mladić
Troepensterkte
70.000 (in 1991) 200.000 (in 1995)	145.000 (in 1991) 50.000 (in 1995)
Verliezen
15.000 doden en vermisten 300.000 vluchtelingen	7.204 doden en vermisten 300.000 vluchtelingen
Portaal Geschiedenis

De Kroatische Onafhankelijkheidsoorlog of Kroatische Oorlog was een oorlog in Kroatië tussen 1991 en 1995. Het is onderdeel van de Joegoslavische burgeroorlogen. De oorlog zorgde ervoor dat Kroatië een onafhankelijk land werd. Voorheen was het onderdeel geweest van Joegoslavië. In het begin was het een oorlog tussen Kroatië en het Joegoslavische leger. Later ging de oorlog voornamelijk tussen Kroatië en de Servische minderheden in het land.

In 1991 verklaarden zowel Kroatië als Slovenië zich onafhankelijk van Joegoslavië. Het Joegoslavisch leger viel vervolgens beide deelstaten binnen, maar kon de gebieden niet onder hun controle houden. Door het akkoord van Brioni erkende Joegoslavië Slovenië en Kroatië als onafhankelijke landen. In Kroatië leefden echter grote groepen Serven, voornamelijk in het noordoosten en in het midden aan de grens met Bosnië. Joegoslavië bestond grotendeels uit Serviërs, waarvan het grootste deel alle Serviërs in één land wilde verenigen (Groot-Servië). De Servische minderheden in Kroatië (en Bosnië) moesten hier onderdeel van worden. Vanaf 1992 was de oorlog daardoor tussen de Kroatische overheid (aan de ene kant) en de Republiek Servisch Krajina en de Servische Republiek. De Republiek Servisch Krajina werd door de Servische minderheid in Kroatië uitgeroepen, terwijl de Servische Republiek door de Servische minderheid in Bosnië uitgeroepen werd.

Tussen 1992 en 1994 vochten de Kroaten ook tegen Bosnië en Herzegovina in de Kroatisch-Bosniakse Oorlog. In Bosnië leefde namelijk ook een Kroatische minderheid die zich onafhankelijk verklaarde (Kroatische Republiek Herceg-Bosna). Deze oorlog was weer onderdeel van de Bosnische Burgeroorlog. In 1994 sloten Kroatië en Bosnië vrede en vochten vanaf toen samen tegen de Serven. Zowel de Kroatische Onafhankelijkheidsoorlog als de Bosnische Burgeroorlog eindigden in 1995 met het verdrag van Dayton.

De Kroatische Onafhankelijkheidsoorlog was erg bruut. 20.000 mensen overleden in de oorlog, veel gebouwen en infrastructuur was verwoest en en veel oorlogsmisdaden werden gepleegd. Het Joegoslaviëtribunaal heeft later veel oorlogsmisdadigers uit de oorlog berecht.

Oorzaak

Uiteenvallen van Joegoslavië

Joegoslavië bestond al sinds 1918. Sinds 1945 was het een communistisch land onder Josip Broz Tito. Na de dood van Tito in 1980 ging het echter bergafwaarts met het land. Joegoslavië had grote economische problemen, zoals werkloosheid en torenhoge inflatie. Daarnaast waren er ook politieke problemen. Tito had geen opvolger, waardoor er een soort van bestuursraad kwam. Deze raad kon de problemen niet oplossen en ze werden alleen maar erger. Ondertussen leefde eind jaren 1980 ook het nationalisme op. De verschillende volkeren in Joegoslavië wilden meer zelfbestuur en zelfs onafhankelijkheid.

Vanaf 1989 begon het communisme in steeds meer Oost-Europese landen te vallen. Ook viel de Sovjet-Unie in 1991 uiteen. Joegoslavië was een neutraal land en was afhankelijk van steun van zowel de westerse landen als de Sovjet-Unie. Toen de Sovjet-Unie wegviel, viel ook veel financiële steun weg. De westerse landen besloten daardoor ook hun steun aan Joegoslavië stop te zetten. Er was namelijk geen angst meer voor de Sovjet-Unie. Dit leverde opnieuw meer problemen op.

Kroatisch nationalisme

De Kroaten waren na de Serven de grootste minderheid in Joegoslavië. Al sinds het ontstaan van Joegoslavië wilden zij meer zelfbestuur hebben. In 1973 vond bijvoorbeeld de Kroatische lente plaats. Toen kwamen veel studenten en andere mensen in opstand tegen de Joegoslavische overheid. Deze protesten werden toen hard neergeslagen, maar uiteindelijk werd wel de grondwet veranderd waardoor de volkeren meer zelfbestuur kregen.

Eind jaren 1980 begonnen ook steeds meer Kroaten voor onafhankelijkheid te zijn. Zij wilden een eigen staat stichten. Kroatische extreme nationalisten wilden zelfs nog een stap verder gaan. Zij wilden alle Kroatische minderheden in één land verenigen (Groot-Kroatië), waaronder de Kroatische minderheid in Bosnië. Dit zou later leiden tot de Kroatisch-Bosniakse Oorlog. Het belangrijkste voor deze oorlog is dat de Kroaten de volle controle wilden over hun eigen grondgebied; dus ook de Kroatische gebieden met vooral minderheden.

Servisch nationalisme

Ook het Servisch nationalisme had iets met deze oorlog te maken. Kroatië bestond namelijk niet alleen uit Kroaten, maar ook uit andere minderheden. Een van de grootste minderheden waren de Servische minderheid. Deze woonde vooral in het noordoosten aan de grens met Servië en het in midden aan de grenzen met Bosnië. Servische extreme nationalisten wilden alle Servische volkeren in één land verenigen (Groot-Servië). De Servische extreme nationalisten vonden dus dat zij aanspraak hadden op de Kroatische gebieden waar veel Serven leefden.

Aangezien de Serven de grootste minderheid in Joegoslavië waren, hadden zij de meeste invloed op de Joegoslavische regering. De hoofdstad van Joegoslavië, Belgrado, was dan ook in Servië. Hierdoor werd Joegoslavië steeds meer als "iets Servisch" gezien door andere minderheden in het land. Later besloot de deelrepubliek Servië de Servische minderheden buiten Servië te steunen, soms via de Joegoslavische overheid.