Krimoorlog

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

De Krimoorlog (4 oktober 1853 - 13 februari 1856) was een oorlog tussen het Keizerrijk Rusland en het Ottomaanse Rijk, Tweede Franse Keizerrijk, het Britse Rijk en het Koninkrijk Sardinië (Eiland van Italië). De oorlog maakte deel uit van de langlopende strijd tussen de Europese grootmachten om invloed op grondgebieden van het in oude Ottomaanse Rijk. Het conflict vond grotendeels plaats op de Krim, maar er waren ook kleinere campagnes in de Kaukasus, de Oostzee, de Grote Oceaan en de Witte Zee. Er zijn veel namen voor deze oorlog. In Rusland noemen ze hem de Oosterse Oorlog (Russisch: Восточная война, Vostotsjnaja voina) en in het Verenigd Koninkrijk de Russische Oorlog. De oorlog werd door veel dingen bekend. Zo was het de eerste oorlog waar veel moderne wapens werden gebruikt en spoorwegen, journalisten en andere nieuwe dingen werden gebruikt om de oorlog te winnen. Ook maakte beide partijen op het land gigantische fouten waardoor deze oorlog veel doden als gevolg had. Op het water versloegen de geallieerden de Russische Zwarte Zeevloot maar verder was de hele oorlog een opeenstapeling van fouten. Ook Florence Nightingale werd in deze oorlog bekend.

De Krimoorlog bereidde de weg voor de grote oorlogen, zoals de Amerikaanse Burgeroorlog, de Duitse Oorlog en zelfs de Eerste Wereldoorlog!

Voorgeschiedenis

• Toen Napoleon III van Frankrijk zichzelf tot keizer kroonde, wilde hij graag het Heilige Land Israël hebben. Dat was in die tijd in handen van het Ottomaanse Rijk. Hij wilde het Heilige Land hebben, omdat daar de Heilige plaatsen lagen zoals Jeruzalem, Bethlehem en Nazareth. Een beetje het idee van de kruistochten dus. Wat hij niet zei, maar wel dacht, is dat hij ook dat land wilde voor het geld. Hij zou, met dat land in handen, makkelijk het Suezkanaal kunnen aanleggen, en als Rusland het Heilige Land had, dan werd dat wat moeilijker. Daarom koos Frankrijk partij voor het Ottomaanse Rijk.

• Groot-Brittannië koos ook voor het Ottomaanse Rijk. Als Rusland namelijk delen van het Zwarte Zeegebied zou veroveren, dan zouden de Engelse kolonies in gevaar komen.

• De tsaar Nicolaas I van Rusland wilde ook het Heilige Land hebben. Hij zag zichzelf als de beschermer van de Oosters-orthodoxe Kerk, en wilde daarom het Heilige Land hebben. Ook hij dacht dus aan een soort kruistocht. En net zoals de keizer van Frankrijk, had ook dit andere redenen. Als hij namelijk uiteindelijk Constantinopel (Istanbul) zou veroveren zou dat veel voordelen hebben. Ten eerste zou hij dan door de Russen worden gezien als een held, omdat in Constantinopel de orthodoxe kerk was ontstaan. Ten tweede, zou hij dan de controle over de Bosporus in handen krijgen, en daar kon hij veel geld mee verdienen.

Begin

De oorlog begon door agressief gedrag van Rusland. Dat had ruzie met Turkije om de heilige plaatsen. Het Ottomaanse Rijk weigerde natuurlijk om die plaatsen af te staan en Rusland viel het Ottomaanse Rijk binnen. Frankrijk ging zich met de oorlog bemoeien toen de tsaar van Rusland Napoleon III beledigde. De tsaar vond namelijk dat Napoleon helemaal geen keizer hoorde te zijn. Dat liet de Franse keizer niet op zich zitten en hij verklaarde de oorlog aan Rusland. Rusland vernietigde in een bliksemactie de Turkse vloot in Sinop bij de slag bij Sinop. Nu verklaarde Groot-Brittanië ook de oorlog aan Rusland en zelfs het keizerrijk Oostenrijk stond op het punt om deel te nemen aan de oorlog. Toen Rusland wat gebieden teruggaf aan Oostenrijk deed het toch niet mee. Groot-Brittannië deed ook mee omdat het niet wilde dat Rusland aan de Middellandse Zee ging liggen. Dat zou namelijk een groot gevaar zijn voor de kolonies van Frankrijk en Engeland. In januari 1855 besloot ook het koninkrijk Sardinië om mee te doen aan de kant van de Turken.

De oorlog

Frankrijk en Groot-Brittannië vormden snel een leger en vielen de Krim aan. Ook Savoye verklaarde toen de oorlog aan Rusland. Op de Krim vonden zware gevechten plaats en ook op zee was het niet veilig. Op het land breidden de Russen hun land uit naar het westen, maar onder zware druk van Oostenrijk werd dat toch weer ongedaan gemaakt. De invasie van de Krim door de Fransen en Britten ging niet helemaal goed. Veldslagen hadden geen duidelijke uitslag en duizenden mensen stierven aan ziektes. Toen besloten de Fransen en Britten om te beginnen met de belegering van Sebastopol (1854-1855), de thuishaven van de Russische Zwarte Zeevloot. Na een verschrikkelijk lange belegering, gaf de stad zich in september 1855 over. De Britten blokkeerden met hun marine intussen de Oostzee en Zwarte Zee voor Russische schepen. Rusland kon geen kant meer op en nadat er een nieuwe tsaar kwam, wilde ze graag vrede.