Kokyū

Japanse Kokyo uit 1920

De kokyu (Japans: 胡 弓) is een traditioneel Japans snaarinstrument, de enige die met een boog wordt bespeeld. Het instrument bestaat ook in een Okinawaanse vorm, genaamd kūchō in de Okinawaanse taal.

De kokyū heeft, net als de shamisen, zijn oorsprong in Okinawa. Hoewel het vergelijkbaar is met de Chinese huqin, kwam het eigenlijk naar Okinawa (Zuid-Japan) via de rebab uit Indonesië en Maleisië.

De manier waarop het instrument is gemaakt, is vergelijkbaar met de shamisen en kan gezien worden als een kleinere versie van dat instrument. Het is 70 cm lang, met een hals van ebbenhout en een holle klankkast gemaakt van kokosnoot of hout van de Styrax japonica. Aan beide uiteinden is de klankkast bedekt met kattenhuid (of slangenhuid in Okinawa). In Okinawa is het lichaam rond, terwijl het op het vasteland van Japan vierkant is als een shamisen. Het heeft drie (of, zeldzamer, vier) snaren en wordt rechtop gespeeld, waarbij de met paardenhaar bespannen boog tegen de snaren wrijft. Omdat dit instrument meer dan twee snaren heeft, zitten de haren van de strijkstok niet tussen de snaren, maar net als bij de Europese viool er los van. In centraal Japan werd de kokyu vroeger gebruikt als een onderdeel van het sankyoku- ensemble, samen met de koto en shamisen, maar vanaf de 20e eeuw begonnen de shakuhachi (soort bamboefluit) de rol te spelen die voorheen door de kokyū werd vervuld.

Sinds Shinei Matayoshi, een kokyū- en sanshin- muzikant en sanshin- maker, een viersnarige versie van de kokyū heeft uitgevonden en gepopulariseerd om het bereik van het instrument uit te breiden, is de kokyū veel populairder geworden. In Japan bestaat een kokyū- samenleving die zich toelegt op het promoten van het instrument.

De kokyū is ook gebruikt in jazz en blues, waarbij de Amerikaanse multi-instrumentalist Eric Golub pionierde (uitprobeerde) in het gebruik van het instrument in deze niet-Japanse omgeving. Als een van de weinige niet-Japanse uitvoerders van het instrument, heeft hij zowel als solist opgenomen als met de jazzband van John Kaizan Neptune.

De kokyū is vergelijkbaar met twee Chinese met strijkstok bespeelde luiten: de leiqin (met een metalen klankkast) en de zhuihu (beide met fretloze hals). In het Japans kan de term kokyū in grote lijnen verwijzen naar elk strijkinstrument van Aziatische oorsprong, evenals de Chinese term huqin. Zo wordt de Chinese erhu, die ook door sommige artiesten in Japan wordt gebruikt, soms beschreven als een kokyū, samen met de kūchō, leiqin en zhuihu . De specifieke Japanse naam voor erhu is niko.

Kortom, veel van deze strijkinstrumenten lijken veel op elkaar.

Links

• YouTube - Kokyu instrument