Herbert Spencer
Herbert Spencer wordt gezien als een van de bekendste Britse filosofen uit de tweede helft van de 19e eeuw. Het uitgangspunt van zijn filosofie was de evolutie van de mens. Vooral de geschriften van Charles Darwin bepaalden zijn denkbeelden. Daarin staat dat de best aangepaste soorten, of rassen, verder gaan in de evolutie. Minder goed aangepaste soorten zouden uitsterven. Hij noemde dat de survival of the fittest. Spencer past het uitgangspunt van de evolutie niet alleen op de Biologie, maar ook op de maatschappelijke ontwikkeling en de sociologie. Vaak werden zijn gedachten gebruikt om het imperialisme (1870-1914) van de Europese landen te rechtvaardigen.
Sociaal Darwinisme
Spencer wordt gezien als de pionier van het sociaal darwinisme. Hierin wordt de evolutietheorie toegepast op de menselijke samenleving. Waar Darwin keek naar hoe de mens zich heeft ontwikkeld in het verleden, zo heeft Spencer gekeken naar hoe de mens zich in de toekomst moet ontwikkelen. Hij pleitte ervoor om minder slimme mensen zo weinig mogelijk kinderen te laten krijgen en slimme mensen juist aan te moedigen om veel kinderen te krijgen. In die zin vond hij het idee uit het christendom om de zwakkere te helpen geen goed idee. Zo hield je immers de armoede in stand. Het sociaal darwinisme heeft later geen goede naam gekregen omdat Adolf Hitler haar uitgangspunten heeft gebruikt bij zijn rassentheorieën.