Guqin
De guqin (Chinees: 古琴) is een Chinees tokkelinstrument met zeven snaren. Het wordt al sinds de oudheid bespeeld. Door de Chinezen wordt er soms naar verwezen als ‘de vader van de Chinese muziek’ of ‘het instrument van de wijzen’. De guqin moet je niet verwarren met de guzheng, een ander Chinees langsnaarinstrument ook zonder frets. Deze heeft beweegbare bruggen onder elke snaar.
Traditioneel (van ouds her) werd het instrument simpelweg de "qin" (琴) genoemd, maar tegen de twintigste eeuw werd de term ook toegepast op veel andere muziekinstrumenten: het yangqin, een soort gehamerde hakkebord, de huqin- familie van strijkinstrumenten. instrumenten, en de westerse piano zijn voorbeelden van dit gebruik. Het voorvoegsel "gu-" (古; wat "oud" betekent) werd later ter verduidelijking toegevoegd. Daarom wordt het instrument tegenwoordig "guqin" genoemd. Het kan ook qixian-qin (七絃琴; letterlijk "zevensnarige qin") worden genoemd. Soms wordt de guqin ten onrechte een luit genoemd. Andere foute namen zijn "harp" of "tafelharp". Het is inderdaad het beste te vergelijken met het Europese hakkebord.
De guqin is een erg stil (zacht) instrument, met een bereik van ongeveer vier octaven (toonladders), en de open snaren zijn gestemd als bassnaren, vergelijkbaar met die van een cello. Geluiden worden geproduceerd door op de snaren te tokkelen. De toon verandert door net als bij een viool of gitaar de snaar te verkorten (stoppen) door deze in te drukken. Het gebruik van glissando (glijdende tonen) geeft het een geluid dat doet denken aan een pizzicato- cello, fretloze contrabas of een slidegitaar (zie gitaar). Traditioneel had de qin oorspronkelijk vijf snaren, maar er zijn oude qin-achtige instrumenten met 10 of meer snaren gevonden. De moderne vorm is ongeveer in de afgelopen tweehonderd jaar gestandaardiseerd .
Er zijn meer dan 3.360 bekende overgebleven stukken guqin-muziek uit oude en keizerlijke periodes. Op 7 november 2003 maakte UNESCO bekend dat de Chinese guqin werd geselecteerd als immaterieel werelderfgoed. In 2006 stond guqin op de Werelderfgoedlijst van nationaal immaterieel van cultureel erfgoed in China. In 2010 werd een Song-dynastie (960-1279) guqin verkocht voor $ 22 miljoen (ca. €18 miljoen), waarmee dit het duurste muziekinstrument ooit is verkocht.
Hoe het begon
Volgens de legende heeft de qin, de meest vereerde van alle Chinese muziekinstrumenten, een geschiedenis van ongeveer 5.000 jaar, en waren de legendarische figuren uit de prehistorie van China - Fuxi , Shennong en Huang Di, de 'Gele Keizer', erbij betrokken. Het wordt genoemd in Chinese geschriften die bijna 3000 jaar oud zijn, en er zijn voorbeelden gevonden in graven van ongeveer 2500 jaar geleden. In China had je speciale scholen waar je het instrument kon leren bespelen. Door de eeuwen heen hebben veel artiesten het instrument bespeeld, en het instrument was een favoriet van geleerden. Bepaalde melodieën worden ook gekoppeld aan beroemde figuren, zoals Confucius en Qu Yuan. Sommige keizers van China hadden ook een voorliefde voor de qin, waaronder de keizer van de Song-dynastie.
Gebruik
De basisklank die wordt gemaakt door een vrije snaar met de vingers van de rechterhand te tokkelen. Het tweede type, gemaakt door plukken van een snaar met de rechterhand en zachtjes tikken op bepaalde nootposities op de snaar met de linkerhand, zal een helder geluid geven met de naam fan yin (泛音). Dit kun je een beetje vergelijken met het spelen op een gitaar, maar dan zonder fretten en de snaar wordt niet helemaal naar beneden gedrukt. Dit heeft een flageolet, waarbij je ook een zogeheten heldere boventoon krijgt. Belangrijke toonladderposities, genaamd huien, worden gemarkeerd door 13 glanzend witte stippen gemaakt van mica of zeeschelp in het vooroppervlak van de qin. Soms kom je vergelijkbare stippen ook tegen op de hals van een gitaar.
Links
- Muziekweb - Guqin
- YouTube - Guqin instrument