Goten
Zie ook 
De Goten waren een Oost-Germaans volk. Ze speelden een belangrijke rol in de ondergang van het West-Romeinse Rijk in de 5e eeuw.
Ze zouden oorspronkelijk afkomstig zijn uit het zuiden van Scandinavië. Het eiland Gotland in de Oostzee, Götaland en de stad Göteborg zijn genoemd naar de Gauten. Maar er wordt getwijfeld of zij hetzelfde volk zijn als de Goten.
Aan het begin van de jaartelling leefden ze aan wat nu de Poolse kust is. In de tweede en derde eeuw breidden (rond 230 na Chr.) de Goten zich uit naar het zuiden, over Polen, Wit-Rusland en Oekraïne waar de Tsjernjachivcultuur ontstond. De splitsing in Ostrogoten en Visigoten (het is foutief om te spreken van Oost-Goten en West-Goten) stamt waarschijnlijk van kort na hun aankomst daar.
Ze kregen het regelmatig aan de stok met de Romeinen en hielden plundertochten in de Balkan. Vanaf 255 legden de Goten zich ook toe op zeeroverij (piraterij) en maakten de Zwarte Zee tot de Hellespont onveilig. In 260 slaagden de Goten erin een Romeins eskader dat bij Byzantium gelegen lag te vernietigen. Nu konden zij met hun roofschepen ook de Egeïsche Zee binnen dringen. Terwijl over land Gotische bendes de Balkan afstroopten, plunderen Gotische zeerovers de kusten en de eilanden. Zo werden ook eilanden Lesbos en Athos geplunderd. Uiteindelijk wisten de Romeinen terug te jagen naar de Zwarte Zee.
Constantijn de Grote bleef het gevaar van de Goten inzien en bouwde vrij uitgebreide versterkingen langs de lange Donaugrens (324). De Romeinen sloten een verbond (foederati) met ze. Het bleef onrustig langs de grens.
In 375 werden de Goten aangevallen door de Hunnen. De Goten weken uit naar het Romeinse rijk en werden uiteindelijk daarin toegelaten. De Ostrogoten wisten uiteindelijk in Transsylvanië stand te houden.
Vanaf de vijfde eeuw werden de Goten gekerstend, hoewel dat lang zou duren. Ze behoorden tot de Christelijke stroming van de Arianen.