Glasvezel
Glasvezel (kabel) of Fiberglas is een materiaal dat bestaat uit talloze uiterst fijne glasvezels die bestaan uit flinterdunne draadjes van glas. Hoewel gewoon glas breekbaar is, is dat bij glasvezel heel veel minder. Het is zelfs buigzaam en lijkt een beetje op plastic.
Glasblazers hebben door de geschiedenis heen geëxperimenteerd met glasvezels, maar de massaproductie van glasvezels werd alleen mogelijk gemaakt door de uitvinding van fijnere machinegereedschappen.
Glaswol, een product dat tegenwoordig "glasvezel" wordt genoemd, werd ergens tussen 1932 en 1933 uitgevonden door Games Slayter uit Owens in Illinois, als een materiaal dat moet worden gebruikt als warmte isolatie van gebouwen. Het wordt op de markt gebracht onder de handelsnaam Fiberglas, dat een algemeen handelsmerk is geworden. Glasvezel wordt bij gebruik als thermisch isolatiemateriaal speciaal vervaardigd met een bindmiddel om veel kleine luchtcellen vast te houden, wat resulteert in de karakteristieke met lucht gevulde "glaswol" -familie van producten met een lage dichtheid.
Glasvezel lijkt ongeveer op andere vezels zoals polymeren (plastics) en koolstofvezel. Hoewel het niet zo stijf is als koolstofvezel, is het veel goedkoper en aanzienlijk minder bros bij gebruik in samengestelde materialen. Glasvezelversterkte composieten worden gebruikt in de maritieme (scheepvaart) industrie en de pijpleidingindustrie omdat het sterk is, goed tegen slecht weer en de invloed van grond en water kan. Het is dus heel sterk. Glasvezel word ook gebruikt bij glasvezelbehang.
Glasvezelkabel
Glasvezel is ook een techniek die wordt gebruikt om verbinding te maken, via glasvezelkabels. Licht kan hierbij razendsnel door deze kabels reizen. Door één glasvezeltje kunnen miljoenen telefoongesprekken tegelijk worden getransporteerd. In 1966 werd het voor het eerst toegepast in een laboratorium van de engelse 'KPN' om een telefoon- verbinding tot stand te brengen. In Nederland kwam de eerste glasvezelverbinding in 1979, dit was een telefoonverbinding tussen Helmond en Eindhoven. Een glasvezelkabel, is een samenstel dat lijkt op een elektrische kabel, maar dat een of meer optische (licht doorlatende) vezels bevat die worden gebruikt om licht te transporteren. De optische vezelelementen zijn meestal stuk voor stuk voorzien van een laagje met plastic en zitten in een beschermende buis die geschikt is voor de omgeving (grond, water) waarin de kabel wordt gebruikt. Verschillende soorten kabels worden gebruikt voor optische communicatie in verschillende toepassingen, bijvoorbeeld telecommunicatie over lange afstand of het leveren van een snelle data-verbinding tussen verschillende delen van een gebouw.
Het idee van data transport is betrekkelijk simpel. Net als de morse vroeger, kun je met 'aan en uit' lichtsignalen (lichtpulsen) iets doorgeven. Dus aan de ene kant van de glasvezel knipper je met een lichtbron (een laser), en aan de andere kant zie je het aan en uit gaan. Omdat computers ook met 'aan en uit' signalen (byte) werken, maar dan in stroomstootjes, moet je iets hebben aan de zenderkant dat dit elektrische signaal omzet in een lichtsignaal en andersom aan de ontvangerskant. Zon kastje heet een converter ('omzetter').
Doordat de lichtstralen weerkaatsen op de zijkant van de glasvezel (zie afbeelding links) is het ook niet erg als de vezel iets gebogen ligt. Er is dan ook minder dataverlies bij glasvezel en de data kan over een veel grotere afstand worden getransporteerd dan bij een koperen kabel. Je hebt dan minder versterkers nodig. Te korte bochten zijn wel nadelig.
Licht is er in verschillende kleuren. Je kunt dan ook meerdere kleuren tegelijk door één vezel sturen. Stuur je elke kleur licht onder een andere hoek de vezel in, dan hebben de signalen geen last van elkaar.
Bij het aan elkaar verbinden van glasvezelkabels moeten de uiteinden van elke vezel verhit worden en aan die van de vezel in de volgende kabel worden vast gesmolten. Dat is een precies werkje en gebeurt met speciale hulpmiddelen. Ze noemen dit fusielassen.