Glasharp
Een glasharp (ook wel muzikale glazen, zingen glazen, engelachtige orge , verrillon of geest viool) is een muziekinstrument gemaakt van rechtopstaande wijnglazen, gevuld met water.
Het wordt gespeeld door bevochtigde of gekalkte vingers langs de rand van het glas te laten lopen (wrijven). Elk glas is afgestemd op een andere toonhoogte, ofwel door elk glas op de bepaalde toonhoogte te maken, in welk geval de afstemming dan onveranderlijk is, of door het glas met water te vullen totdat de gewenste toonhoogte is bereikt. Kleine glazen geven een hogere toon dan grote. Ook de dikte van de wand van het glas is van invloed op de toonhoogte.
Hoe het begon
Glasharpen werden al beschreven in Perzië in de 14e eeuw. De glazen harp werd in 1741 gemaakt door de Ier Richard Pockrich. Pockrich noemde zijn instrument het 'engelachtige orgel' en het werd bespeeld met stokken (vergelijkbaar met een flessenklokkenspel), in plaats van met een vochtige vinger over de glazen te wrijven. Er werd gemeld in 1760 dat, "Pockrich speelde Händels Water Music op de glasharp." Zijn succesvolle concert carrière werd voortijdig op dramatische wijze beëindigd door een brand waarbij zowel de uitvinder als het instrument in 1759 omkwamen.
De componist Christoph Willibald Gluck speelde ook op de glasharp. Hij trad op in Londen in 1746 en Kopenhagen. Zijn instrument bestond uit 26 glazen, "gevuld met bronwater".
Het instrument was populair in de 18e eeuw. Pockrichs tijdgenoot Ford publiceerde "Instructions for the Playing of the Musical Glasses", terwijl Bartl een Duitse vertaling publiceerde. In 1929 vond Bruno Hoffmann een glazen harp uit, bestaande uit "46 individueel afgestemde glazen bevestigd op een resonerende tafel".