Geluidsfilm
Een geluidsfilm is een film met geluid. Dit betekent dat bij de film gesproken tekst en andere geluiden te horen zijn. Aan het begin hadden films nog geen geluid (een stomme film). Mensen zagen hierdoor alleen beelden, waarbij vaak live muziek werd gespeeld. Hierdoor was er een pianist in de zaal of werd muziek opgezet. Mensen wisten enkel door middel van tussentitels wat er in de film gebeurde.
In 1927 werd de eerste geluidsfilm gemaakt; The Jazz Singer. Na 1927 werden steeds meer geluidsfilm gemaakt. In de jaren 1930 verdwenen stomme films hierdoor. Tegenwoordig worden er dan ook (bijna) alleen geluidsfilms gemaakt.
In het Engels wordt de geluidsfilm ook wel een talkie genoemd. Dit wordt komt van het werkwoord to talk (praten).
Problemen met geluid en film
De film ontstond aan het einde van de 19e eeuw. Toen werd er al geprobeerd om films met geluid te maken. Zo maakte Thomas Edison in 1889 een apparaat, waarmee geluid en beeld tegelijkertijd opgenomen konden worden. Er waren echter een paar problemen. Ten eerste, was het moeilijk om geluid en het beeld op de juiste moment af te spelen. De geluidsbanden en filmbanden bleven soms happeren. Hierdoor speelde de film door, maar bleef het geluid hangen (of omgekeerd). Ten tweede was het moeilijk om geluidsfilm aan het grote publiek laten zien. In de 19e eeuw was het vrijwel onmogelijk om de films af te spelen voor een grote zaal. Hierdoor waren films tot eind jaren 1920 alleen geluidloos.
Ondertussen werden er wel oplossingen bedacht voor dit probleem. In 1927 werd hierdoor de eerste geluidsfilm gemaakt; The Jazz Singer. Overigens had slechts een gedeelte van de film geluid. Het grootste gedeelte had geen geluid. Desondanks was de film een grote hit en steeds meer filmstudio's wilden geluidsfilms maken. Tegen 1929 was de meerderheid van de films met geluid.
Gevolgen voor de filmwereld
De ontwikkeling van de geluidsfilm is een van de belangrijkste gebeurtenissen uit de filmgeschiedenis. Door de geluidsfilm verdwenen de tussentitels. Tussentitels waren schermen tussen filmscenes waarop het publiek kon lezen wat een personage zei. Deze tussentitels moesten erg kort gehouden worden. Hierdoor was er geen diepgang mogelijk. Alles moest zo makkelijk mogelijk worden gehouden, want anders begreep het publiek dit niet. Door de geluidsfilm hadden schrijvers meer vrijheid en konden moeilijkere situaties bedenken.
Door de geluidsfilm werd de film ook een manier van massacommunicatie. Voor films werd vroeger het bioscoopjournaal afgespeeld. Dit was een uitzending van het journaal, wat je tegenwoordig op de televisie ziet. Vóór de jaren 1950 was er geen televisie. Mensen konden hierdoor alleen het journaal zien in de bioscoop, waar veel mensen vaak naar toe gingen. Ook zorgde de geluidsfilm ervoor dat meer propagandafilms gemaakt werden, aangezien men snel een groot publiek kon bereiken.
Er waren ook minder leuke gevolgen aan de geluidsfilm. Veel acteurs van de stomme film spraken in dialect. Voor de geluidsfilm moesten zij de standaardtaal leren. Ook was de stem van sommige acteurs niet geschikt. Daarnaast moest de manier van acteren veranderd worden. In stomme film moesten acteurs erg "overdreven" doen, terwijl dit in geluidsfilms niet meer nodig was. Veel sterren van de stomme film stopten daarom ook met acteren of gingen terug het theater in. Dit gold niet voor iedereen. Acteurs zoals Charlie Chaplin en Laurel en Hardy hadden ook succes in de geluidsfilm.
Daarnaast maakte de geluidsfilm de weg vrij voor een musicalfilms. Voor het eerst kon er ook gezongen worden in films. Na 1927 werden dan ook enorm veel musicalfilms gemaakt; een genre wat populair was tot aan de jaren 1960.
Films over deze overstap
Er zijn ook veel films gemaakt over de overstap van de stomme film naar de geluidsfilm. Het bekendste voorbeeld is de film Singin' in the Rain uit 1952. Deze film gaat over het filmkoppel Don Lockwood en Lina Lamont. Zij zijn de belangrijkste sterren van de stomme film. Deze film speelt zich af in 1927, wanneer Hollywood de overstap maakt van de geluidloze film naar de geluidsfilm. De film gaat in op de moeilijkheden van deze overstap. Zo gaat het optreden volledig fout (het geluid verschuift) en is Lina's stem totaal ongeschikt.
Een andere film is The Artist uit 2011. Deze film is als geluidloze film opgenomen en speelt zich ook in 1927 af. Het gaat over George Valentin, een van de grote sterren van de stomme film. Hij heeft veel moeite met de overstap naar de geluidsfilm.