Fusion: verschil tussen versies
(enkele links toegevoegd) |
k (→top: clean up, replaced: o.a. → onder anderen) |
||
| (3 tussenliggende versies door 2 gebruikers niet weergegeven) | |||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
| − | {{Werk}} |
||
[[Bestand:Miles-Davis-1964-Helsinki.jpg|miniatuur|251x251px|Miles Davis in Helsinki (1964)]] |
[[Bestand:Miles-Davis-1964-Helsinki.jpg|miniatuur|251x251px|Miles Davis in Helsinki (1964)]] |
||
| − | Fusion is een muziekstijl waarbij [[jazz]] met [[Popmuziek|pop]] of [[Rock-'n-roll|rock]] en/of [[funk]] wordt gemixt. De naam zegt het al; een ''fusie'' tussen enkele muziekstijlen. Ook zijn er combinaties met Zuid-Amerikaanse (Braziliaanse) stijlen en in de jaren '90 met de [[dance]]. De fusie tussen funk en jazz wordt ook wel jazzfusion of progressieve jazz genoemd. Net als bij jazz maakt jazzfusion gebruik van koper- en houtblazers, zoals [[trompet]] en [[saxofoon]], maar andere instrumenten vervangen deze vaak. Een jazzfusionband zal minder snel [[piano]] en [[contrabas]] gebruiken, en eerder [[elektrische gitaar]], [[ |
+ | '''Fusion''' is een muziekstijl waarbij [[jazz]] met [[Popmuziek|pop]] of [[Rock-'n-roll|rock]] en/of [[funk]] wordt gemixt. De naam zegt het al; een ''fusie'' tussen enkele muziekstijlen. Ook zijn er combinaties met Zuid-Amerikaanse (Braziliaanse) stijlen en in de jaren '90 met de [[dance]]. De fusie tussen funk en jazz wordt ook wel jazzfusion of progressieve jazz genoemd. Net als bij jazz maakt jazzfusion gebruik van koper- en houtblazers, zoals [[trompet]] en [[saxofoon]], maar andere instrumenten vervangen deze vaak. Een jazzfusionband zal minder snel [[piano]] en [[contrabas]] gebruiken, en eerder [[Gitaar|elektrische gitaar]], [[synthesizer]]s en [[basgitaar]]. |
| − | Fusion ontstaat in de jaren '60 van de twintigste eeuw. Miles Davis is een van de eerste die een dergelijke mix maakt, gevolgd door Tony Williams. Miles Davis 'album In a Silent Way' uit 1969 wordt beschouwd als zijn eerste fusionalbum. Gitarist Larry Coryell wordt ook wel de peetvader van de fusion genoemd. Tot begin jaren '80 wordt hun muziek nog ''jazz-rock'' genoemd. De fusion combineert vooral het vrije en ingewikkelde van de jazz met de eenvoud en wat agressieve van de rock. Dit blijkt commercieel zeer succesvol. Deze ''<nowiki/>'crossover''' muziek doet het op een gegeven moment beter bij het publiek dan de jazz zelf. The Cruseders en zangeres Randy Crawford doen rond 1980 goede zaken. De fusion ligt vaak tegen de [[funk]] aan, getuige een groep als Blood, Sweat & tears. Dit komt ook door de blazerssectie wat een [[ |
+ | Fusion ontstaat in de jaren '60 van de twintigste eeuw. Miles Davis is een van de eerste die een dergelijke mix maakt, gevolgd door Tony Williams. Miles Davis 'album In a Silent Way' uit 1969 wordt beschouwd als zijn eerste fusionalbum. Gitarist Larry Coryell wordt ook wel de peetvader van de fusion genoemd. Tot begin jaren '80 wordt hun muziek nog ''jazz-rock'' genoemd. De fusion combineert vooral het vrije en ingewikkelde van de jazz met de eenvoud en wat agressieve van de rock. Dit blijkt commercieel zeer succesvol. Deze ''<nowiki/>'crossover''' muziek doet het op een gegeven moment beter bij het publiek dan de jazz zelf. The Cruseders en zangeres Randy Crawford doen rond 1980 goede zaken. De fusion ligt vaak tegen de [[funk]] aan, getuige een groep als Blood, Sweat & tears. Dit komt ook door de blazerssectie wat een [[bigband]] achtige sound geeft. |
''<nowiki/>'' |
''<nowiki/>'' |
||
| + | ''<nowiki/>'' |
||
| ⚫ | In Groot-Brittannië ontwikkeld zich in de jaren '70 een eigen soort fusion die de meer avantgardistische [[jazz]] combineert. Het bekendste voorbeeld hiervan is de groep Soft Machine. De fusion schuurt in Engeland niet zelden tegen de symfonische [[Rock-'n-roll|rock]] aan zoals bij [[Phil Collins]]. De fusion wordt vaak gemaakt door zogeheten sessiemuzikanten. Dit zijn muzikanten die niet een eigen band vormen, maar vaak artiesten begeleiden, bijvoorbeeld bij studio-opnames. In de jaren '80 wordt er ook geëxperimenteerd met digitale technologie als [[ |
||
| + | |||
| ⚫ | In Groot-Brittannië ontwikkeld zich in de jaren '70 een eigen soort fusion die de meer avantgardistische [[jazz]] combineert. Het bekendste voorbeeld hiervan is de groep Soft Machine. De fusion schuurt in Engeland niet zelden tegen de symfonische [[Rock-'n-roll|rock]] aan zoals bij [[Phil Collins]]. De fusion wordt vaak gemaakt door zogeheten sessiemuzikanten. Dit zijn muzikanten die niet een eigen band vormen, maar vaak artiesten begeleiden, bijvoorbeeld bij studio-opnames. In de jaren '80 wordt er ook geëxperimenteerd met digitale technologie als [[synthesizer]]s. |
||
| − | In Nederland timmeren in de jaren '70 |
+ | In Nederland timmeren in de jaren '70 onder anderen Jan Akkerman en Hans Dulfer aan de 'fusion-weg'. Een op de Braziliaanse muziek gerichte band is Batida. Ook groepen als Mendoza Dance Parti en New Cool Collective doen het in de jaren '80 van de twintigste eeuw goed. |
== Links == |
== Links == |
||
Huidige versie van 6 feb 2024 om 18:00
Fusion is een muziekstijl waarbij jazz met pop of rock en/of funk wordt gemixt. De naam zegt het al; een fusie tussen enkele muziekstijlen. Ook zijn er combinaties met Zuid-Amerikaanse (Braziliaanse) stijlen en in de jaren '90 met de dance. De fusie tussen funk en jazz wordt ook wel jazzfusion of progressieve jazz genoemd. Net als bij jazz maakt jazzfusion gebruik van koper- en houtblazers, zoals trompet en saxofoon, maar andere instrumenten vervangen deze vaak. Een jazzfusionband zal minder snel piano en contrabas gebruiken, en eerder elektrische gitaar, synthesizers en basgitaar.
Fusion ontstaat in de jaren '60 van de twintigste eeuw. Miles Davis is een van de eerste die een dergelijke mix maakt, gevolgd door Tony Williams. Miles Davis 'album In a Silent Way' uit 1969 wordt beschouwd als zijn eerste fusionalbum. Gitarist Larry Coryell wordt ook wel de peetvader van de fusion genoemd. Tot begin jaren '80 wordt hun muziek nog jazz-rock genoemd. De fusion combineert vooral het vrije en ingewikkelde van de jazz met de eenvoud en wat agressieve van de rock. Dit blijkt commercieel zeer succesvol. Deze 'crossover' muziek doet het op een gegeven moment beter bij het publiek dan de jazz zelf. The Cruseders en zangeres Randy Crawford doen rond 1980 goede zaken. De fusion ligt vaak tegen de funk aan, getuige een groep als Blood, Sweat & tears. Dit komt ook door de blazerssectie wat een bigband achtige sound geeft.
In Groot-Brittannië ontwikkeld zich in de jaren '70 een eigen soort fusion die de meer avantgardistische jazz combineert. Het bekendste voorbeeld hiervan is de groep Soft Machine. De fusion schuurt in Engeland niet zelden tegen de symfonische rock aan zoals bij Phil Collins. De fusion wordt vaak gemaakt door zogeheten sessiemuzikanten. Dit zijn muzikanten die niet een eigen band vormen, maar vaak artiesten begeleiden, bijvoorbeeld bij studio-opnames. In de jaren '80 wordt er ook geëxperimenteerd met digitale technologie als synthesizers.
In Nederland timmeren in de jaren '70 onder anderen Jan Akkerman en Hans Dulfer aan de 'fusion-weg'. Een op de Braziliaanse muziek gerichte band is Batida. Ook groepen als Mendoza Dance Parti en New Cool Collective doen het in de jaren '80 van de twintigste eeuw goed.