Engelse hoorn
De Engelse hoorn of in het Frans: Cor Anglais, is een dubbelrietig houtblazersinstrument uit de hobo- familie. Het is ongeveer anderhalf keer de lengte van een hobo.
De Engelse hoorn is een instrument met een toonhoogte in F, 7 halve tonen lager (reine kwint) dan de hobo (een C-instrument). De vingerzetting en speeltechniek die wordt gebruikt voor de Engelse hoorn zijn in wezen dezelfde als die van de hobo. Hoboïsten kunnen dan ook makkelijk op de Engelse hoorn overstappen. Je herkent het instrument aan de peervormige bel aan de onderzijde. Deze bel geeft een wat doffere, klagerige (bedekte) klank dan de hobo. Het verschil in klank is vooral het gevolg van een breder riet en een conische boring (steeds breder wordende buis) dat zich uitbreidt over een grotere afstand dan die van de hobo. Je zou het ook een "alt hobo" kunnen noemen.
Het instrument komt niet uit Engeland en is ook niet te koppelen aan de verschillende koperen blaasinstrumenten (koperblazers) met kegelvormige boring die "hoorns" worden genoemd, zoals de Franse hoorn, de natuurhoorn, de posthoorn of de tenorhoorn. Het instrument is ontstaan in Silezië (tegenwoordig voornamelijk west Polen) omstreeks 1720. De naam Engelse hoorn heeft meer te maken met engelen, omdat het leek op hoorns die engelen bespelen en die te vinden zijn op middeleeuwse afbeeldingen. De naam verscheen voor het eerst regelmatig in Italiaanse, Duitse en Oostenrijkse muziekstukken vanaf 1741. Daarin werd het instrument meestal in de Italiaanse vorm corno inglese genoemd.
Links
- Muziekweb - Cor Anglais
- YouTube - verschil hobo en Engelse hoorn, Engelse hoorn