Duitse herder
Geschiedenis
Voor 22 april 1899 bestond de Duitse Herder als ras niet. Op die dag werd uit alle soorten herdershonden in Duitsland 1 hond gekozen als eerste Duitse Herder. Deze keuze was de eerste serieuze stap tot de ontwikkeling van een standaard herdershondentype in Duitsland. Op diezelfde dag, werd ook een nieuwe club opgericht. De hond, Hector Linksrhein werd de eerste Duitse Herder. De Duitse herder is van oorsprong Duits, maar werd voor het eerst in Groot-Brittannië getoond als de 'Duitse Schapenhond'. Duitse Herdershonden zijn gehoorzaam, trouw, rustig, letten goed op en zijn goed in staat om van alles te leren. Ooit waren het schaapshonden en bewakers van boerderijen, maar nu worden ze onder meer gebruikt als bijzonder talentvolle waak- en verdediging, speur, geleide, politie en rampenhond.
Uiterlijk
De Duitse Herdershond is middelgroot, de Duitse herder kan gladharig, stokharig of langharig zijn. Sterk en goed gespierd, zo kunnen ze goed knokken. De maat: De hoogte van een reu is 60 tot 65cm, en voor een teef 55 tot 60cm. Het lichaam van de Duitse Herdershond is ideaal aangepast aan werken. Het is stevig, niet te groot en niet te klein, snel en behendig. Deze honden zijn sterk genoeg om lichamelijke uitdagingen aan te gaan, maar tegelijkertijd zijn ze ook heel voorzichtig, zodat ze allerlei problemen kunnen oplossen. Ze hebben een fijne neus en kunnen goed beschermen. Ze zijn intelligent, willen werken en zijn gehoorzaam tegelijk. Daarom hebben ze zo’n succes als gezelschap- en showhond. Duitse Herdershonden zijn niet voor niets populair. Doordat ze zo populair zijn is de kwaliteit van de hond achteruit gegaan. Gelukkig hebben verantwoordelijke fokkers met behoorlijk succes geprobeerd deze kwaliteit weer terug te brengen. Om een Duitse herder sociaal te maken moet je hem goed opvoeden. Dit doe je door veel met hem te bewegen, en om hem veel dingen te leren(waarbij hij zijn hersenen moet gebruiken).[1]
Training
De Duitse herder heeft veel lichaamsbeweging nodig. Gehoorzaamheidsoefeningen zijn ook heel belangrijk. Dit is niet alleen zodat de hond luistert maar ook zodat hij zijn hersenen gebruikt. Want de Duitse herder moet iets te doen te hebben zodat hij zich niet verveelt(anders gaat hij ondeugende dingen doen). De Duitse Herder is dol op de mensen die hij goed kent, maar houdt onbekenden op afstand. De Duitse herder wordt vaak gebruikt als blindengeleidehond, speurhond, waakhond en politiehond. De Duitse herder kan goed met kinderen en dieren omgaan. Het was een Duitse herder die de eerste blindengeleidehond was. Ze heette Buddy en werd door een Zwitserse vrouw opgeleid met een hondentrainer.[2][3]