De Indische Waterlelies
| De Indische Waterlelies | |
| |
| De ingang tot het sprookje | |
| Locatie | Efteling,  Nederland
|
| Themagebied | Marerijk |
| Attractie | Sprookjesbos |
| Opening | 3 mei 1966 |
| Schrijver(s) | Koningin Fabiola |
| Ontwerper(s) | Anton Pieck Ton van de Ven |
| Muziek | Yma Súmac Bert Kaemfert |
| Verteller | Reny de Lannée |
| Vorig | De Magische Klok |
| Volgend | Klein Duimpje |
| Website(s) | |
|---|---|
| www.efteling.com | |
Portaal  Attractieparken
| |
De Indische Waterlelies is een sprookje geschreven door de Belgische koningin Fabiola. Het sprookje is voornamelijk bekend door de uitbeelding in het Sprookjesbos van de Efteling. Sinds 1966 is het sprookje te vinden in het pretpark. Tijdens de opening was het de grootste attractie in het park.
Het sprookje zelf werd door koning Fabiola geschreven in 1960 als onderdeel van haar boek De Twaalf Wonderlijke Sprookjes van Koningin Fabiola. Een uitbeelding van het sprookje is enkel in de Efteling te vinden. Hiervoor heeft de koningin toentertijd zelf toestemming gegeven.
Geschiedenis
Ontstaan en plan
Nadat Fabiola het sprookje schreef in 1960, las Peter Reijnders het in 1962. Samen met Anton Pieck en de toenmalige directeur van de Efteling wordt besloten om het sprookje toe te voegen aan het park. Op deze manier wil men meer bezoekers uit België trekken. Een probleem was dat er auteursrechten op het sprookje zaten. Met alle andere sprookjes in de Efteling is dit niet het geval, aangezien de verhalen zo oud zijn. Het verhaal van de Indische Waterlelies was toen nog twee jaar oud. De Efteling moest daarom een bedrag overmaken aan het Nationaal Werk voor Kindwelzijn die auteursrechten bezat.
Tegen die tijd is het nog onbekend welke van de 12 sprookjes precies gebruikt gaat worden, maar uiteindelijk koos men voor De Indische Waterlelies. Oorspronkelijk wilde men het sprookje maken in een grote loods achter de Stoomcaroussel. De directeur vindt dit echter te goedkoop voor een sprookje. Hierop wordt besloten om het sprookje aan te leggen naast het Herautenplein, wat toen het einde was van het Sprookjesbos.
Bouw
Voor het ontwerp laat Anton Pieck zich inspireren door architectuur en kunst uit China, Indonesië, India en Thailand. Hij combineert veel elementen uit deze culturen, waardoor het niet historisch correct is.
De Efteling was toentertijd niet gewend om een attractie te bouwen op zo'n grote schaal. Hierdoor zijn ook veel technieken nieuw en moet er veel uitgeprobeerd worden. Zo moesten de figuren en de muziek synchroon lopen en had men veel moeite om de feeën te laten dansen. Niet alles is door de Efteling zelf gemaakt. De kikkers zijn bijvoorbeeld door een Duits bedrijf gebouwd. In 1965 wordt gewerkt om het sprookje op te bouwen en in januari 1966 wordt de toren op het sprookje gezet in bijzijn van televisie.
Op 22 maart 1966 gaan Peter Reijnders en Anton Pieck naar het kasteel van Laken om koning Fabiola te vertellen over het sprookje. Deze is niet aanwezig bij de officiële opening.
Opening
Oorspronkelijk zou het sprookje geopend worden op 1 april 1966, maar uiteindelijk werd de datum verplaatst naar 3 mei 1966. De attractie krijgt een feestelijke opening met veel bezoekers en buitenlandse gasten. Tijdens de opening was de heks nog niet af. Hierdoor moest personeel de heks met de hand laten bewegen. Ook stopten de kikkers met werken bij de tweede voorstelling. Tijdens de derde voorstelling werkte er helemaal niets meer. In de nacht werd er vervolgens doorgewerkt om het sprookje de volgende dag te laten werken. Ondanks de slechte start groeiden De Indische Waterlelies uit tot een succes. Dit inspireerde de Efteling om later nog grotere attracties te bouwen.
De Indische Waterlelies lagen toentertijd niet in het Sprookjesbos. Het Sprookjesbos was toen een stuk kleiner en stopte bij de poort aan het einde van het Herautenplein. Na het Herautenplein kwam in de Siertuin terecht. De Siertuin was een plek met veel grasvelden en bloemen. Ook stonden De Vliegende Fakir en De Indische Waterlelies hier. Deze werden als aparte attracties gezien.
op 21 juni 1967 brengt koningin Fabiola uiteindelijk zelf een bezoek aan De Indische Waterlelies samen met de prinses Paola, prins Filip (de huidige koning van België) en prins Laurent.
Latere aanpassingen
Oorspronkelijk kwam er veel gerommel uit de tempelwachters voor het sprookje, maar uiteindelijk werd dit vervangen door een gedicht vlak na de opening. Ook wordt een kleine verhoging in de zaal aangebracht. Hierdoor ontstaan twee niveaus en kunnen bezoekers achter in de zaal de voorstelling ook zien. Ook kunnen meer mensen het sprookje zien op deze manier. In 1981 wordt het sprookje verbouwd en komt er een nieuwe techniek. In de jaren 90 worden de rotspartijen en de galerij opnieuw aangepast. Ook blijven de deuren sindsdien open; voorheen sloten deze elke vijf minuten tot de volgende voorstelling.
In 1996 wordt het sprookje flink onder handen genomen. De feeën worden vervangen door nieuwe, er komt een nieuwe heks en de hele voorstelling wordt opnieuw geschilderd. Sinds 1998 ligt De Indische Waterlelies in het Sprookjesbos. Dat jaar wordt de Siertuin aan het Sprookjesbos toegevoegd.
In 2001 wordt het plein voor de voorstelling aangepakt. Tussen 2000 en 2015 kregen de wachters op het plein grote bontjassen aan tijdens de Winter Efteling, maar tegenwoordig is dit niet meer het geval. In 2004 wordt de toren op het gebouw weggehaald. Dit komt doordat Het meisje met de zwavelstokjes aan het Sprookjesbos wordt toegevoegd. De toren zou hier te zien zijn en de toren zou kunnen omvallen.
In 2015 werd het sprookje gesloten voor een grote renovatie. Hierbij werd alles opnieuw geschilderd, kwam er nieuwe planten voor het voorplein en kreeg de heks een lelijker gezicht. In 2019 werden de rotsen bij de uitgang aangepakt. In 2021 kregen ook de rotsen bij de ingang een opfrisbeurt.
Het sprookje
Verhaal
Hieronder staat de samenvatting van een verhaal. Soms is het niet leuk als je al weet hoe het verhaal afloopt! |
De eerste waterlelies kwamen uit Indië en waren niet wit maar blauw van kleur. Bij een meer in een woud in Indië is het nacht geworden. Het is stil, want alle dieren lagen te slapen. Maar in het maanlicht verschijnt een heks met een lelijk gezicht. Ondanks haar lelijke uiterlijk heeft de heks de meest prachtige stem ooit. Haar stem was mooier dan die van een nachtegaal en men kon niet geloven dat het een menselijke stem was. Met haar stem wist ze iedereen die het hoorde te betoveren.
Dit was ook het doel van de heks. Iedere nacht kwam de maangodin met haar feeën naar het meer om hierop te dansen onder het maanlicht. Om het gezang van de heks dansten ze iedere ochtend tot zonsopgang. De maangodin gaf uiteindelijk een teken dat het weer tijd was om terug te keren. Toch bleven een aantal feeën dansen op het meer, aangezien ze betoverd waren door het gezang van de heks. De heks smeekte de zon om de schoonheid van de feeën te roven en aan haarzelf te geven. De zon nam de zilverglans van de feeën af, waarna ze wit werden. De heks kreeg hierdoor wit haar. Zij bleef echter lelijk en de feeën behielden hun schoonheid. Uit woede veranderde de heks de feeën in waterlelies. Alleen rond middernacht veranderde de heks hun weer terug in feeën, waarna ze bij zonsopgang weer waterlelies werden.
De feeën hadden heimwee naar de hemel. De hemel gaf hen daarom een blauwe gloed en dat is waarom de eerste waterlelies blauw waren.
Voorplein
Na de poort aan het einde van het Herautenplein ziet men rechts een versierd boord met Indische Waterlelies staan, wijzend naar links. Links ziet men de ingang van een grot. De grot is bekleed met plantjes en stenen. Wanneer men de groot doorloopt komt men op het voorplein terecht.
Het voorplein is gemaakt in een Indische stijl met veel tropische planten en bankjes. Men ziet een vijver met waterlelies erin en een grote fontein. Aan het einde van de vijver is een pad met twee grote wachters. De twee wachters herhalen een gedicht en bewegen met hun ogen. Wanneer men tussen de wachters loopt komt men bij de galerij achter de vijver. Dit was de oorspronkelijke wachtrij voor het sprookje. De galerij bevindt zich onder de rotsen. Op de rotsen stond oorspronkelijk ook een grote toren in dezelfde stijl. Tegenwoordig is dit niet meer het geval.
Aan het einde van de galerij moet men naar rechts bij de voorstelling te komen.
Voorstelling
De voorstelling bevindt zich in een grot waar de bezoekers in staan. Zij kijken door een opening in de grot naar de voorstelling. Wanneer de bezoekers binnenkomen is het overdag. De voorstelling beeldt dan een vijver uit met zeven gesloten waterlelies, een stromende waterval en groene planten aan alle kanten. In de verte ziet men een klein torentje, wat een verwijzing is naar de Vliegende fakir.
Na enige minuten wordt het donker in de grot. Er klinkt een gong en de waterval stopt met stromen. Vervolgens verschijnt een sterrenhemel en een korte versie van het verhaal van De Indische Waterlelies wordt verteld. Men krijgt te zien wat er gebeurt tijdens de nacht bij de vijver. Na het verhaal verschijnt een witte heks rechts achter. Zij zingt een mooi lied en zwaait met haar armen. Na een paar seconden stopt zij met zingen en komen vier kikkers met instrumenten naast haar te voorschijn achter de struiken. Zij beginnen de Afrikaan Beat van Bert Kaempfert te spelen. Hierna openen de waterlelies en de elfjes komen te voorschijn. Zij draaien een rondje rond hun as. Na enige tijd komt er ook een koor van ganzen te voorschijn naast de kikkers.
Uiteindelijk verdwijnen de kikkers en ganzen weer. De waterlelies sluiten en de heks zingt nog enige seconden door. Met het geluid van een gong doven de lichten, de waterval begint weer te stromen en het wordt weer dag in de grond. Alles is weer zoals toen de grot binnenkwam. De voorstelling is afgelopen en via een andere grot loopt men naar buiten.
Bronnen
- De Indische Waterlelies op Eftepedia
- Het sprookje uit Sprookjesboek van de Efteling uit 2009.