Bio-industrie: verschil tussen versies
k (→top: clean up) |
(Meer uitleg over wat bio-industrie is. Het gaat niet om het verschil tussen gangbaar en biologisch, zoals eerst de tekst was. En kijkend naar de feiten en geen meningen.) |
||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
| + | '''Bio-industrie''' is een andere benaming voor de intensieve veehouderij. In de intensieve veehouderij worden met name varkens en pluimvee intensiever gehouden. Dat wil zeggen dat er minder grond nodig is om meer dieren te houden. In Nederland gelden strenge eisen en regels waaronder dieren mogen worden gehouden. Gespecialiseerde bedrijven in de varkenshouderij hebben doorgaans een grotere veestapel. In de gespecialiseerde varkenshouderij kunnen drie typen bedrijven worden onderscheiden: de fokvarkensbedrijven, de vleesvarkensbedrijven en de gesloten bedrijven (dit zijn bedrijven die zowel een fokvarkens- als een vleesvarkenbedrijf in één zijn; gesloten betekent dat er geen aankoop is van varkens en biggetjes opgroeien tot vleesvarkens). En daarnaast zijn er bedrijven die varkens als nevenactiviteit houden, naast bijvoorbeeld akkerbouw of melkkoeien. |
||
| − | '''Bio-industrie''' is een andere benaming voor de gangbare veehouderij. In tegenstelling tot de biologische veehouderij, gelden er minder strenge regels met betrekking tot bijvoorbeeld voeren. Een biologische veehouder mag bijvoorbeeld minder extra soorten voer bijvoeren, wat de gangbare veehouder wel mag en voert om de koe iets meer melk te laten geven. Doordat de bio-industrie gericht is op het zo veel mogelijk produceren zijn er organisaties die vinden dat het dierenwelzijn hieronder lijdt, ondanks dat daar in Nederland strenge regels voor zijn. Er is dan ook wel eens kritiek op de bio-industrie. |
||
| + | Op fokvarkensbedrijven zijn er zeugen (vrouwtjes varken) waaruit biggen worden geboren. Als de biggen ongeveer 25 kilo wegen (ze zijn dan circa 10 weken oud), gaan ze naar een vleesvarkenshouder. |
||
| − | {{beginnetje}} |
||
| + | |||
| + | Vleesvarkensbedrijven zijn goed in het grootbrengen van de biggen tot vleesvarkens. Deze varkens blijven hier tot ze ongeveer 120 kilo wegen (ze zijn dan ongeveer 6 maanden oud). Daarna worden de varkens geslacht en verwerkt tot varkensvlees. |
||
| + | |||
| + | Juist omdat het varken een ‘alleseter’ is, hadden vroeger veel mensen in de dorpen een varken naast het huis lopen. Het varken at alle etensresten op. Dat is niet veranderd. De Nederlandse varkens etem nog |
||
| + | |||
| + | steeds resten van aardappelen, bier, granen, citrusvruchten en plantaardige oliën. Maar ook de brood-, kaas- en snoepindustrie gooien resten niet zomaar weg. Zij weten dat Nederland veel varkens heeft, die deze resten maar wat graag eten. Bovendien bevatten de resten goede kwaliteit eiwitten en mineralen, wat goed is voor de gezondheid van de varkens. |
||
| + | |||
| + | Veel mensen denken dat biologische dieren geen antibiotica krijgen. Ook in de biologische sector wordt antibiotica gebruikt indien nodig. En net als in de gangbare veehouderij alleen als een dier ziek is en andere middelen niet helpen. Antibiotica als 'groeibevorderaar' (een middel wat dieren extra snel zou laten groeien) is strikt verboden in de EU. Dit geldt voor alle dieren, dus zowel voor gangbare dieren als biologische. Dit verbod geldt sinds 1 januari 2006. {{beginnetje}} |
||
[[Categorie:Economie]] |
[[Categorie:Economie]] |
||
Versie van 22 jun 2020 11:29
Bio-industrie is een andere benaming voor de intensieve veehouderij. In de intensieve veehouderij worden met name varkens en pluimvee intensiever gehouden. Dat wil zeggen dat er minder grond nodig is om meer dieren te houden. In Nederland gelden strenge eisen en regels waaronder dieren mogen worden gehouden. Gespecialiseerde bedrijven in de varkenshouderij hebben doorgaans een grotere veestapel. In de gespecialiseerde varkenshouderij kunnen drie typen bedrijven worden onderscheiden: de fokvarkensbedrijven, de vleesvarkensbedrijven en de gesloten bedrijven (dit zijn bedrijven die zowel een fokvarkens- als een vleesvarkenbedrijf in één zijn; gesloten betekent dat er geen aankoop is van varkens en biggetjes opgroeien tot vleesvarkens). En daarnaast zijn er bedrijven die varkens als nevenactiviteit houden, naast bijvoorbeeld akkerbouw of melkkoeien.
Op fokvarkensbedrijven zijn er zeugen (vrouwtjes varken) waaruit biggen worden geboren. Als de biggen ongeveer 25 kilo wegen (ze zijn dan circa 10 weken oud), gaan ze naar een vleesvarkenshouder.
Vleesvarkensbedrijven zijn goed in het grootbrengen van de biggen tot vleesvarkens. Deze varkens blijven hier tot ze ongeveer 120 kilo wegen (ze zijn dan ongeveer 6 maanden oud). Daarna worden de varkens geslacht en verwerkt tot varkensvlees.
Juist omdat het varken een ‘alleseter’ is, hadden vroeger veel mensen in de dorpen een varken naast het huis lopen. Het varken at alle etensresten op. Dat is niet veranderd. De Nederlandse varkens etem nog
steeds resten van aardappelen, bier, granen, citrusvruchten en plantaardige oliën. Maar ook de brood-, kaas- en snoepindustrie gooien resten niet zomaar weg. Zij weten dat Nederland veel varkens heeft, die deze resten maar wat graag eten. Bovendien bevatten de resten goede kwaliteit eiwitten en mineralen, wat goed is voor de gezondheid van de varkens.
Veel mensen denken dat biologische dieren geen antibiotica krijgen. Ook in de biologische sector wordt antibiotica gebruikt indien nodig. En net als in de gangbare veehouderij alleen als een dier ziek is en andere middelen niet helpen. Antibiotica als 'groeibevorderaar' (een middel wat dieren extra snel zou laten groeien) is strikt verboden in de EU. Dit geldt voor alle dieren, dus zowel voor gangbare dieren als biologische. Dit verbod geldt sinds 1 januari 2006.
 |
Dit artikel is een beginnetje. Je wordt uitgenodigd op bewerk te klikken om dit artikel aan te vullen.
Meer informatie over dit onderwerp vind je hier: |
 |
Dit artikel is een beginnetje.
|