Bio-industrie: verschil tussen versies
Naar navigatie springen
Naar zoeken springen
| (22 tussenliggende versies door 8 gebruikers niet weergegeven) | |||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
| + | '''Bio-industrie''' is een andere benaming voor de gangbare veehouderij. In tegenstelling tot de biologische veehouderij, gelden er minder strenge regels met betrekking tot bijvoorbeeld voeren. Een biologische veehouder mag bijvoorbeeld minder extra soorten voer bijvoeren, wat de gangbare veehouder wel mag en voert om de koe iets meer melk te laten geven. Doordat de bio-industrie gericht is op het zo veel mogelijk produceren zijn er organisaties die vinden dat het dierenwelzijn hieronder lijdt, ondanks dat daar in Nederland strenge regels voor zijn. Er is dan ook wel eens kritiek op de bio-industrie. |
||
| − | '''Bio-industrie''' is een bedrijfstak waarbij in zo'n kort mogelijke tijd zoveel mogelijk dieren worden gekweekt en vetgemest om vervolgens te dienen als [[voedsel]]. Het gaat hierbij om onder andere eikippen, vleeskippen, melkkoe, vleeskoe en varkens, maar ook konijnen, eenden en kalkoenen.De dieren worden met heel veel in een hok gezet en vetgemest.Bio betekent,,leven” en industrie is een verzamelnaam voor fabrieken. Bio-industrie is een nieuw woord voor bepaalde moderne vormen van veeteelt. In de veeteelt gaat het om het houden en fokken van vee, zoals koeien, varkens en kippen.Koeien worden gemolken en later verkocht voor de slacht. Varkens worden vetgemest en daarna ook geslacht. En kippen zorgen behalve voor vlees ook voor eieren.Dieren die leven in de bio-industrie, hebben niks te zeggen over hun eigen bestaan. Zij zitten een hele leven gevangen achter gesloten deuren. Zij zullen nooit de vrijheid krijgen die zij verdienen: lekker rollebollen in het gras, spelen met hun soortgenoten en genieten van de natuur. Bovendien lijden ze voortdurend aan pijn en verdriet.Jaarlijks worden meer dan 500 miljoen dieren gehouden in de bio-industrie. Nederland telt 60.000 bedrijven waar al deze dieren in stallen zitten. Jaarlijks maakt de Nederlandse veehouderij zo’n 3 miljoen ton vlees (1 ton = 1000 kilo!) en bijna 10 miljard eieren.De legbatterij is een hel voor kippen. Ze hebben geen legnest om een ei in te leggen, geen zitstok om op te rusten en geen strooisel om in te scharrelen. Daarnaast hebben ze geen ruimte om te leven ze kunnen hun vleugels niet eens uitslaan. Eigenlijk kunnen ze alleen staan en eten.Bij een vermeerderingsbedrijf zorgen de vrouwelijke kippen (hennen) en de mannelijke kippen (hanen) voor bevruchte eieren. Deze bevruchte eieren gaan naar een kuikenbroederij, waar het leven van de legkip begint. Na 21 dagen komen de kuikens uit hun ei. Omdat men in legkipbedrijven niets heeft aan mannetjes (haantjes) worden eerst de mannetjes van de vrouwtjes gescheiden. Mannetjes leggen namelijk geen eieren en hebben voor deze boeren geen waarde. Ze worden allemaal doodgemaakt, zo’n 30 miljoen haantjes per jaar. Dat gebeurt door de dieren te vergassen zodat ze stikken.De vrouwtjes zijn niet beter af. Hen staat een levenslange opsluiting te wachten in een legbatterijkooi. Maar eerst gaan ze naar speciale opfok-bedrijven, waar ze blijven tot ze ongeveer 18 weken oud zijn en klaar zijn voor het legbedrijf.Biggen binnen geen bewegingsruimte.Je zou maar geboren zijn als varken in de bio-industrie.Als een big nog maar 4 weken oud is, wordt ze al weggehaald bij haar moeder. Zonder pardon wordt hij in een klein hok gestopt, waar hij wordt klaargemaakt voor het grote werk: het vetmesten. Na ongeveer 10 weken gaan de biggen naar het ‘afmesthok’ waar ze pas weer uitgaan op weg naar het slachthuis. De hokken zijn klein, kaal, van beton en zonder stro en weinig licht.Uit verveling bijten ze elkaar. Om het te voorkomen worden vaak de hoektanden en staarten van de varkens afgeknipt.En dat gebeurd zonder verdoving. Je ziet ze vast wel eens: volle vrachtwagens met varkens op de snelweg. Na een vreselijk leven in de bio-industrie worden ze op een leeftijd van zo’n 6 maanden afgevoerd met vrachtwagens naar het slachthuis. Dit zijn een dag later karbonaadjes of gehaktballen.Om melk te blijven geven, moet een koe ieder jaar een kalf krijgen.Maar niet alle kalfjes kunnen op de boerderij blijven. Een deel van de kalfjes wordt na de geboorte meteen bij de moeder weggehaald en verkocht aan een ‘kalvermesterij’. Het kalf wordt dan helemaal alleen geplaatst in een kalverkist. Dit is een hok van 75 tot 90 centimeter breed en ongeveer 1.70 meter lang. Als het kalf klein is, kan het zich nog omdraaien. Maar als het groter wordt, kan het zich bijna niet meer bewegen. Als het kalf een half jaar oud is, word het geslacht en verkocht als kalfsvlees. Tot 2004 mogen kalfjes in Nederland op deze manier gehouden worden!De kistkalveren drinken nooit melk bij hun moeder. Zij krijgen twee keer per dag een emmertje kunstmelk.In deze namaakmelk zit weinig ijzer, een voedingsstof die nodig is voor de gezondheid. Door het tekort aan ijzer krijgen de kalveren bloedarmoede. Door die bloedarmoede wordt hun vlees niet rood,maar blijft het wit. Juist om die witte kleur te krijgen, worden de kalveren expres ziek gemaakt. |
||
| + | |||
| + | {{beginnetje}} |
||
[[Categorie:economie]] |
[[Categorie:economie]] |
||
| + | [[Categorie:Industrie]] |
||
Versie van 12 okt 2019 17:12
Bio-industrie is een andere benaming voor de gangbare veehouderij. In tegenstelling tot de biologische veehouderij, gelden er minder strenge regels met betrekking tot bijvoorbeeld voeren. Een biologische veehouder mag bijvoorbeeld minder extra soorten voer bijvoeren, wat de gangbare veehouder wel mag en voert om de koe iets meer melk te laten geven. Doordat de bio-industrie gericht is op het zo veel mogelijk produceren zijn er organisaties die vinden dat het dierenwelzijn hieronder lijdt, ondanks dat daar in Nederland strenge regels voor zijn. Er is dan ook wel eens kritiek op de bio-industrie.
 |
Dit artikel is een beginnetje. Je wordt uitgenodigd op bewerk te klikken om dit artikel aan te vullen.
Meer informatie over dit onderwerp vind je hier: |
 |
Dit artikel is een beginnetje.
|