Bijlmerramp

drie en nummer vier verloren, motor nummer drie en nummer vier." ATC en de cockpitbemanning begrepen de ernst van de situatie op dat moment nog niet. Hoewel de cockpitbemanning wist dat ze het vermogen (stuwkracht) van de motoren hadden verloren, zagen ze niet dat de motoren zelf volledig waren afgebroken en dat de vleugel beschadigd was. De buitenboordmotor op de vleugel van een 747 is met moeite zichtbaar vanuit de cockpit (stuurcabine). De binnenboordmotor op de vleugel is helemaal niet zichtbaar. Gezien de keuzes die de kapitein en de bemanning maakten na het wegvallen van het motorvermogen, concludeerde de Nederlandse parlementaire onderzoekscommissie die later de crash bestudeerde dat de bemanning niet wist dat beide motoren waren losgeraakt van de rechtervleugel.

In de nacht van de crash was de landingsbaan die op Schiphol in gebruik was baan 06. De bemanning vroeg baan 27 – de langste van Schiphol – voor een noodlanding.

Het vliegtuig was echter nog steeds te hoog en te dicht bij het vliegveld. Het werd gedwongen om boven Amsterdam te blijven cirkelen totdat het de hoogte kon terugbrengen tot het niveau dat nodig was voor een definitieve nadering van de landingsbaan. Tijdens de tweede cirkel werden de vleugelkleppen uitgeschoven. De achterrandkleppen aan de binnenzijde strekken zich uit, omdat ze werden aangedreven door het hydraulische systeem nummer één, dat nog steeds werkte, maar de achterrandkleppen van de buitenboordmotor niet, omdat ze werden aangedreven door het hydraulische systeem nummer vier, dat stuk was gegaan toen motor nr. 4 afbrak.

Naar recht gekantelde Boeing 747 vlak voor de crash

Hierdoor ontstond er een ongelijke luchtstroom op de rechter ten opzichte van de linker vleugel. Dit zorgde ervoor dat de linkervleugel aanzienlijk meer lift gaf dan rechts. Hierdoor kreeg het vliegtuig de neiging om verder naar rechts te rollen (kantelen), zowel omdat het rechter buitenste rolroer niet werkte en omdat de stuwkracht van de linkermotoren werd verhoogd in een poging de zeer hoge daalsnelheid van het vliegtuig te verminderen. Naarmate het vliegtuig langzamer ging vliegen, verminderde het vermogen van de overige bedieningsonderdelen om het naar rechts rollen tegen te gaan. De bemanning verloor uiteindelijk bijna alle mogelijkheden om te voorkomen dat het vliegtuig naar rechts rolde.

Om 18:35:25  uur zond de eerste officier via de radio naar ATC: "Going down, 1862, going down, going down, copy, going down." Op de achtergrond hoorde men de kapitein de eerste officier in het Hebreeuws instrueren om de kleppen omhoog te brengen en het landingsgestel te laten zakken.

Om 18:35:42  uur lokale tijd dook het vliegtuig uit de lucht en stortte neer in twee hoge appartementencomplexen in de Bijlmermeer in Amsterdam, op de hoek van het Groeneveen-complex en het Klein-Kruitberg-complex. Het explodeerde in een vuurbal, waardoor het gebouw gedeeltelijk naar binnen stortte en tientallen appartementen verwoest werden. De cockpit kwam tot stilstand ten oosten van het gebouw, tussen het gebouw en het viaduct van Amsterdamse metrolijn 53; de staart brak af en werd teruggeblazen door de kracht van de explosie.

Tijdens de laatste momenten van de vlucht hebben de ATC's verschillende wanhopige pogingen gedaan om contact op te nemen met het vliegtuig. De aankomstverkeersleiders van Schiphol werken vanuit een gesloten gebouw op Schiphol-Oost, niet vanuit de verkeerstoren. Om 18.35 :45  uur meldde de verkeerstoren aan de aankomstcontroleurs: "Het is gebeurd". Op dat moment was vanaf de verkeerstoren een grote zwarte rookpluim te zien die afkomstig was van de plaats van het ongeval. Het vliegtuig was van de radar verdwenen. De aankomstcontroleurs meldden dat het vliegtuig voor het laatst 1,5 kilometer ten westen van Weesp was gelokaliseerd en dat er onmiddellijk hulpdiensten werden gestuurd.

Op het moment van het ongeval waren twee politieagenten in de Bijlmermeer bezig met een inbraakmelding. Ze zagen het vliegtuig naar beneden vallen en sloegen meteen alarm. De eerste brandweerwagens en reddingsdiensten arriveerden binnen enkele minuten na de crash. Nabijgelegen ziekenhuizen kregen het advies om zich voor te bereiden op honderden slachtoffers. De flats werden deels bewoond door immigranten uit Suriname en Aruba, beide voormalige Nederlandse koloniën, en het dodental was in de uren na de crash moeilijk in te schatten. beide motoren waren losgeraakt van de rechtervleugel.

In de nacht van de crash was de landingsbaan die op Schiphol in gebruik was baan 06. De bemanning vroeg baan 27 – de langste van Schiphol – voor een noodlanding.

Het vliegtuig was echter nog steeds te hoog en te dicht bij het vliegveld. Het werd gedwongen om boven Amsterdam te blijven cirkelen totdat het de hoogte kon terugbrengen tot het niveau dat nodig was voor een definitieve nadering van de landingsbaan. Tijdens de tweede cirkel werden de vleugelkleppen uitgeschoven. De achterrandkleppen aan de binnenzijde strekken zich uit, omdat ze werden aangedreven door het hydraulische systeem nummer één, dat nog steeds werkte, maar de achterrandkleppen van de buitenboordmotor niet, omdat ze werden aangedreven door het hydraulische systeem nummer vier, dat stuk was gegaan toen motor nr. 4 afbrak.

Naar recht gekantelde Boeing 747 vlak voor de crash

Hierdoor ontstond er een ongelijke luchtstroom op de rechter ten opzichte van de linker vleugel. Dit zorgde ervoor dat de linkervleugel aanzienlijk meer lift gaf dan rechts. Hierdoor kreeg het vliegtuig de neiging om verder naar rechts te rollen (kantelen), zowel omdat het rechter buitenste rolroer niet werkte en omdat de stuwkracht van de linkermotoren werd verhoogd in een poging de zeer hoge daalsnelheid van het vliegtuig te verminderen. Naarmate het vliegtuig langzamer ging vliegen, verminderde het vermogen van de overige bedieningsorganen om het naar recht rollen tegen te gaan. De bemanning verloor uiteindelijk bijna alle mogelijkheden om te voorkomen dat het vliegtuig naar rechts rolde.

Om 18:35:25  uur zond de eerste officier via de radio naar ATC: "Going down, 1862, going down, going down, copy, going down." Op de achtergrond hoorde men de kapitein de eerste officier in het Hebreeuws instrueren om de kleppen omhoog te brengen en het landingsgestel te laten zakken.

Om 18:35:42  uur lokale tijd dook het vliegtuig uit de lucht en stortte neer in twee hoge appartementencomplexen in de Bijlmermeer in Amsterdam, op de hoek van het Groeneveen-complex en het Klein-Kruitberg-complex. Het explodeerde in een vuurbal, waardoor het gebouw gedeeltelijk naar binnen stortte en tientallen appartementen verwoest werden. De cockpit kwam tot stilstand ten oosten van het gebouw, tussen het gebouw en het viaduct van Amsterdamse metrolijn 53; de staart brak af en werd teruggeblazen door de kracht van de explosie.