Bernhard Riemann

Bernhard Riemann was een Duits wiskundige, een van de beroemdste uit de geschiedenis van dit vak. Hij werd geboren werd in 1826 en overleed in 1866. Hij is dus niet erg oud geworden, maar heeft in de korte tijd van zijn leven belangrijke hoofdstukken aan de wiskunde toegevoegd en veel bestaande hoofdstukken herschreven. Hij promoveerde in 1851 aan de universiteit van Göttingen (Duitsland) (d.w.z. dat hij daar een doctorstitel behaalde) op een proefschrift over de zogeheten functietheorie. Dat bleek zo revolutionair, dat het de toenmalige inzichten in de wiskunde pardoes omverwierp. Men smeekte hem toen of hij niet professor aan die universiteit wilde worden, en na enige tijd nagedacht te hebben, stemde hij daarin toe.

De vierde dimensie

Hij hield zich ook bezig met priemgetallen en (vooral) met allerlei nieuwe soorten meetkunde: die met meer dan de gebruikelijke twee of drie dimensies (ruimtelijke afmetingen). Niet-Euclidische meetkunde wordt dat genoemd. Zijn theorie over de meetkunde van de vierde dimensie vormde uiteindelijk, een halve eeuw later, de grondslag voor de relativiteitstheorie van Albert Einstein.

Er zijn geleerden, en niet de eerste de besten, die zich ook met het onderwerp van de vierde dimensie hebben beziggehouden, en er helemaal gek van zijn geworden. Of gewoon toegaven, dat dit onderwerp zo moeilijk was, dat het hun pet te boven ging. Het was zelfs zo, dat de beroemde professor Gauss, Riemanns leermeester, die tijdens een voordracht van Riemann over dit onderwerp in de zaal zat, geroepen zou hebben: "Bernhard, hou maar op, ik snap er helemaal niets van!"