Beermarter
| Beermarter Arctictis binturong | |||
|---|---|---|---|
|
| |||
| Gevoelig | |||
| Leefgebied | Zuidoost Azië | ||
| Leefomgeving | bossen | ||
| Behoort tot de | Viverrids | ||
|
| |||
| |||
De beermarter of binturong (Arctictis binturong) ook bekend als de berenkat is een viverrid afkomstig uit Zuid- en Zuidoost-Azië. Het is ongebruikelijk in een groot deel van zijn verspreidingsgebied en is beoordeeld als kwetsbaar op de rode lijst van de IUCN vanwege dalende aantallen die sinds het midden van de jaren tachtig op meer dan 30% wordt geschat. De binturong is de enige soort in het geslacht Arctictis.
Kenmerken
De binturong is lang en zwaar, met korte, stevige poten. Het heeft een dikke laag grof zwart haar. De borstelige en grijpbare staart is dik bij de stuit, loopt geleidelijk taps toe en krult naar binnen aan de punt. De snuit is kort en puntig, enigszins opstaand bij de neus, en is bedekt met borstelige haren, bruin aan de punten, die langer worden naarmate ze uiteenlopen en een eigenaardige uitgestraalde cirkel rond het gezicht vormen. De ogen zijn groot, zwart en duidelijk aanwezig. De oren zijn kort, rond, omzoomd met wit en eindigen met plukjes zwart haar. Er zijn zes korte ronde snijtanden in elke kaak, twee hoektanden, die lang en scherp zijn, en zes kiezen aan elke kant. Het haar op de benen is kort en heeft een gelige tint. De voeten zijn vijftenig, met grote sterke klauwen; de zolen zijn kaal. De achterste zijn langer dan de voorste.
Over het algemeen is de binturong in wezen vergelijkbaar met Civetkat (Paradoxurus) en Gemaskerde civetkat (Paguma), maar massiever in de lengte van de staart, benen en voeten, in de structuur van de geurklieren en groter formaat van het neusgat, dat boller is met een groef in het midden die veel groter is. De haren van de vacht zijn veel langer en grover, en de lange haren die de hele achterkant van de oren bekleden, steken als een duidelijke bos voorbij de punt uit. De lichaamsharen zijn vaak gedeeltelijk witachtig of bleekgeel, waardoor de vacht een gespikkeld uiterlijk krijgt, soms zo bleek dat het hele lichaam meestal strokleurig of grijs is, waarbij de jongen in ieder geval vaak bleker zijn dan de volwassenen, maar de kop is altijd nauw gespikkeld met grijs of bleekgeel. De lange snorharen zijn opvallend wit en er is een witte rand op de top van het verder zwarte oor. Het kliergebied is witachtig.
De staart is bijna net zo lang als de kop en het lichaam, die varieert van 71 tot 84 cm; de staart is 66 tot 69 cm lang. Het gemiddelde gewicht van volwassen vrouwtjes in gevangenschap is 21,9 kg met een bereik van 11 tot 32 kg. Dieren in gevangenschap wegen vaak meer dan wilde tegenhangers. Vrouwelijke binturongs in gevangenschap bleken gemiddeld 24,4 kg te wegen, terwijl 22 mannetjes gemiddeld 19,3 kg wogen.
Beide geslachten hebben geurklieren; vrouwtjes aan weerszijden van de vagina, en mannetjes tussen het scrotum en de penis. De muskusklieren geven een geur af die doet denken aan popcorn of maïschips.
Leefwijze
De binturong is zowel overdag als 's nachts actief. Omdat binturongs niet erg wendbaar zijn, moeten ze mogelijk relatief vaak naar de grond afdalen wanneer ze zich tussen bomen verplaatsen. In rust liggen ze opgerold, met de kop onder de staart. De binturong gebruikt zijn staart om te communiceren. De binturong is een alleseter en voedt zich met kleine zoogdieren, vogels, vissen, regenwormen, insecten en fruit. Het jaagt ook op knaagdieren. Omdat het niet de eigenschappen heeft van een roofzuchtig zoogdier, bestaat het grootste deel van het dieet van de binturong waarschijnlijk uit plantaardig materiaal. Vijgen zijn een belangrijk onderdeel van zijn dieet. Binturongs in gevangenschap zijn vooral dol op bakbananen, maar eten ook kippenkoppen en eieren.
De draagtijd (zwangerschap) duurt 84 tot 99 dagen. De worpgrootte in gevangenschap varieert van één tot zes jongen, met gemiddeld twee jongen per geboorte.