Bekkens
Een Bekken of cimbaal is een veelgebruikt slaginstrument. De bekkens worden vaak in paren gebruikt en bestaan uit dunne, normaal ronde platen van verschillende legeringen (vaak messing, een legering van koper en zink). De meeste bekkens of cimbalen hebben een onbepaalde (eigen) toonhoogte. Bekkens worden in veel ensembles gebruikt, variërend van het orkest, percussie-ensembles, jazzbands, heavy metalbands en marcherende groepen als drumbands. Drumstellen bevatten meestal ten minste een crash-, ride- of crash/ridebekken en een paar hi-hat bekkens. Een speler met losse bekkens staat bekend als een bekkenist.
De naam bekken komt ongeveer overeen met een schaal, of ook wel met een plaat. Het doet ook denken aan eenvoudige pannendeksels. Bekkens werden al gebruikt in de 7e eeuw voor Christus, wat blijkt uit gevonden afbeeldingen in de Armeense hooglanden, Griekenland en Egypte. Ook worden ze genoemd in de bijbel. Ze werden gebruikt bij lofzangen en rituelen. Ook in het boeddhisme komt het bekken al vanouds voor. Vanaf de 18e eeuw worden bekkens gebruikt in militaire kappellen en orkesten.
Soms hebben de bekkens een knop in het midden waaraan je het vast kunt houden. Ook zijn er bekkens met een gat in het midden waardoor een leren band of riem kan, zodat je het vast kunt houden. Datzelfde gat wordt ook gebruikt als het bekken op een standaard wordt gebruikt zoals bij een drumstel. Om het goed te laten klinken rust het bekken bij het gat dan op een vilten ring. Zo'n bekken wordt een moderne ride-cimbaal genoemd. Het gedeelte rond het gat is iets verhoogd en word de bel genoemd. Hier klink het bekken hoger als je met een drumstok er op tikt. Naar de rand toe wordt het bekken steeds dunner. De klank van het bekken is onder andere afhankelijk van de grootte, dikte, de boogvorm en metaalsamenstelling. Ook kunnen er fijne groeven in zitten die het geluid beïnvloeden. Soms hebben ze op de bekkens van een drumstel koordjes met metalen balletjes liggen die meetrillen en een ritselend geluid geven.
Er zijn 'mini' bekkens die je op duim en wijsvinger zet met een riempje. Dit zijn vingerbekkens ofwel zills of schellen die ze in Arabische landen bij het buikdansen gebruiken. In India kom je de iets grotere handbekkens tegen, de taal, manjira of gini.
Sla je de bekkens tegen elkaar dan heet dat een "crash" (Engels voor botsing). Wrijf je beide Bekkens over elkaar, dan ontstaat en een soort ruisend geluid, de "sizzle" genoemd. Laat je de randen tegen elkaar tikken, dan heet dat een "tap-crash". Door beide bekkens tegen je borst te drukken demp je het geluid uit. Bij de Hi-hat van een drumstel werkt het vergelijkbaar.
Soms heb je een combinatie van een met riemen op het lichaam gedragen basdrum met op de bovenzijde een bekken gemonteerd. Met de ene hand kun je het losse bekken erop slaan en in de andere hand kun je met een klopper op de basdrum slaan. Deze combinatie kom je nog wel eens tegen bij drumbands of geplaatst op een soort krukje bij orkesten.