Anthony Eden: verschil tussen versies
(Zoveel mogelijk losgekoppeld van Wikipedia) |
k |
||
| Regel 5: | Regel 5: | ||
Eden studeerde in Eton en Oxford. Hij nam als militair deel aan de [[Eerste Wereldoorlog]] en werd onderscheiden met het Military Cross. In 1923 werd hij verkozen als lid van het Lagerhuis waarvan hij 34 jaar lid zou blijven. Zijn specialiteit was de buitenlandse politiek. Eden werd in 1926 privè-secretaris van de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Austen Chamberlain (niet te verwarren met de latere Neville Chamberlain) en van 1935 tot 1938 was Eden minister van Buitenlandse Zaken. Ten tijde van zijn benoeming tot minister van Buitenlandse Zaken was hij slechts 38 jaar. |
Eden studeerde in Eton en Oxford. Hij nam als militair deel aan de [[Eerste Wereldoorlog]] en werd onderscheiden met het Military Cross. In 1923 werd hij verkozen als lid van het Lagerhuis waarvan hij 34 jaar lid zou blijven. Zijn specialiteit was de buitenlandse politiek. Eden werd in 1926 privè-secretaris van de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Austen Chamberlain (niet te verwarren met de latere Neville Chamberlain) en van 1935 tot 1938 was Eden minister van Buitenlandse Zaken. Ten tijde van zijn benoeming tot minister van Buitenlandse Zaken was hij slechts 38 jaar. |
||
| − | Hij was een van de eersten die erkenden dat vrede niet kon worden bewaard door een [[appeasementpolitiek]] tegenover Nazi-Duitsland en de fascisten in [[Italië]]. Hij was |
+ | Hij was een van de eersten die erkenden dat vrede niet kon worden bewaard door een [[appeasementpolitiek]] (een politiek van pappen en nathouden) tegenover Nazi-Duitsland en de fascisten in [[Italië]]. Hij was tegen de politiek van toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Samuel Hoare om de invasie van Italië in Abessinië oogluikend toe te laten. Na het falen van het gezamenlijke Brits-Franse Verdrag Hoare-Laval, dat beoogde een eind te maken aan de [[Tweede Italiaans-Ethopische Oorlog]], nam Samuel Hoarse ontslag en volgde Antony Eden hem in december 1935 op als minister van Buitenlandse Zaken. |
| − | Hij steunde de politiek om zich niet te mengen in de [[ Spaanse Burgeroorlog]], ondersteunde premier [[Neville Chamberlain]] om de vrede te bewaren door middel van concessies aan [[nazi-Duitsland]] en protesteerde niet toen [[Hitler]] het Rijnland |
+ | Hij steunde de politiek om zich niet te mengen in de [[ Spaanse Burgeroorlog]], ondersteunde premier [[Neville Chamberlain]] om de vrede te bewaren door middel van concessies aan [[nazi-Duitsland]] en protesteerde niet toen [[Hitler]] het Rijnland bezette in 1936. In 1938 stapte hij uit de toenmalige regering omdat hij het niet eens was met Chamberlains onderhandelingen met Italië. Vaak is ten onrechte beweerd dat hij aftrad uit protest tegen het Verdrag van München, waarbij Tsjechoslowakije in 1938 werd `verkwanseld' aan nazi Duitsland. In het Lagerhuis onthield hij zich van de stemming over dit verdrag. |
Na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in 1939 werd Eden minister van het Brits Gemenebest, in mei 1940 minister van Oorlog en in december 1940 minister van Buitenlandse Zaken. Samen met Churchill nam Eden deel aan vrijwel alle belangrijke conferenties tijdens WO II. Tussen 1942-45 was Eden voorzitter van het Lagerhuis. |
Na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in 1939 werd Eden minister van het Brits Gemenebest, in mei 1940 minister van Oorlog en in december 1940 minister van Buitenlandse Zaken. Samen met Churchill nam Eden deel aan vrijwel alle belangrijke conferenties tijdens WO II. Tussen 1942-45 was Eden voorzitter van het Lagerhuis. |
||
Versie van 6 jun 2022 14:20
.jpg)
Anthony Eden (1897-1977) was premier van het Verenigd Koninkrijk tussen 1955 en 1957.
Eden studeerde in Eton en Oxford. Hij nam als militair deel aan de Eerste Wereldoorlog en werd onderscheiden met het Military Cross. In 1923 werd hij verkozen als lid van het Lagerhuis waarvan hij 34 jaar lid zou blijven. Zijn specialiteit was de buitenlandse politiek. Eden werd in 1926 privè-secretaris van de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Austen Chamberlain (niet te verwarren met de latere Neville Chamberlain) en van 1935 tot 1938 was Eden minister van Buitenlandse Zaken. Ten tijde van zijn benoeming tot minister van Buitenlandse Zaken was hij slechts 38 jaar.
Hij was een van de eersten die erkenden dat vrede niet kon worden bewaard door een appeasementpolitiek (een politiek van pappen en nathouden) tegenover Nazi-Duitsland en de fascisten in Italië. Hij was tegen de politiek van toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Samuel Hoare om de invasie van Italië in Abessinië oogluikend toe te laten. Na het falen van het gezamenlijke Brits-Franse Verdrag Hoare-Laval, dat beoogde een eind te maken aan de Tweede Italiaans-Ethopische Oorlog, nam Samuel Hoarse ontslag en volgde Antony Eden hem in december 1935 op als minister van Buitenlandse Zaken.
Hij steunde de politiek om zich niet te mengen in de Spaanse Burgeroorlog, ondersteunde premier Neville Chamberlain om de vrede te bewaren door middel van concessies aan nazi-Duitsland en protesteerde niet toen Hitler het Rijnland bezette in 1936. In 1938 stapte hij uit de toenmalige regering omdat hij het niet eens was met Chamberlains onderhandelingen met Italië. Vaak is ten onrechte beweerd dat hij aftrad uit protest tegen het Verdrag van München, waarbij Tsjechoslowakije in 1938 werd `verkwanseld' aan nazi Duitsland. In het Lagerhuis onthield hij zich van de stemming over dit verdrag.
Na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in 1939 werd Eden minister van het Brits Gemenebest, in mei 1940 minister van Oorlog en in december 1940 minister van Buitenlandse Zaken. Samen met Churchill nam Eden deel aan vrijwel alle belangrijke conferenties tijdens WO II. Tussen 1942-45 was Eden voorzitter van het Lagerhuis.
Na de oorlog werd hij voor de derde maal minister van Buitenlandse Zaken en volgde Churchill in april 1955 op als premier. Harold Macmillan, minister van Buitenlandse Zaken en diegene die Groot-Brittannië bij de Suezcrisis betrok, bracht Anthony Eden daardoor in een moeilijke situatie zodat deze in januari 1957 ontslag nam en Macmillan de nieuwe eerste minister werd. Maar Eden bleef populair bij het publiek en kreeg in 1961 de titel graaf van Avon. Tot aan zijn dood zetelde hij in het Hogerhuis.
In 1977 stierf Anthony Robert Eden op 79-jarige leeftijd aan leverkanker te Salisbury in Rhodesië.