Andrew Johnson
| Andrew Johnson | |
|---|---|
| |
| Andrew Johnson | |
| Geboren | 29 december 1808 |
| Geboren te | Raleigh, North Carolina |
| Overleden | 31 juli 1875 |
| Overleden te | Elizabethton, Tennessee |
| Gehuwd met | Eliza Johnson |
| Partij | Democratische Partij |
| Religie | Christendom |
| Functie | 17e president van Verenigde Staten |
| Aantreden | 15 april 1865 |
| Aftreden | 4 maart 1869 |
| Voorganger | Abraham Lincoln |
| Opvolger | Ulysses S. Grant |
| Functie(s) | |
| 17e president van de Verenigde Staten 16e vicepresident van de Verenigde Staten Senator voor Tennessee 19e gouverneur voor Tennessee Afgevaardigde voor Tennessee | |
Portaal  Politiek
| |
Andrew Johnson (Raleigh, North Carolina, Verenigde Staten, 29 december 1808 - Carter's Station, Tennessee, Verenigde Staten, 31 juli 1875), was de zeventiende president van de Verenigde Staten. Johnson was aanvankelijk vicepresident onder Abraham Lincoln van 4 maart tot 15 april 1865. Toen president Lincoln vermoord werd op 15 april 1865 kort na de Amerikaanse Burgeroorlog werd Johnson president.
Hoewel Lincoln president was namens de Republikeinse Partij, was Johnson lid van de Democratische Partij. Johnson was de enige Democratische senator (namens Tennessee) van de Geconfedereerde Staten, die bleef. Om de Republikeinen en overgebleven Democraten te verenigen, stichtte Lincoln de Nationale Uniepartij. Deze partij had als doel om de Verenigde Staten bij elkaar te houden en de staten die waren vertrokken weer terug te winnen. Johnson werd hierdoor vicepresident. Hoewel Lincoln en Johnson het op veel punten oneens waren, wilden ze beide de Verenigde Staten bij elkaar houden. Na de dood van Lincoln lukte het Johnson niet om het land weer op te bouwen. Hij gaf gratie aan alle Geconfedereerde soldaten en politici, waaronder Jefferson Davis, waardoor deze niet meer vervolgd konden worden. Ook sprak hij zijn veto uit tegen veel wetten van het Amerikaans Congres. Aangezien zowel Republikeinen als Democraten klaar met hem waren, begonnen zij een afzettingsprocedure. Hiermee was Johnson de eerste president bij wie zo'n procedure succesvol was. Het Huis van Afgevaardigden stemde in en had één senator meer gestemd dan werd hij verwijderd uit zijn functie. Johnson werd hierdoor bijna afgezet. Johnson werd geweigerd voor het Democratische kandidaatschap van de verkiezingen van 1868. Hij werd uiteindelijk opgevolgd door president Ulysses S. Grant.
Na zijn presidentschap keerde hij terug in de Senaat. Johnson wordt over het algemeen gezien als een van de slechtste Amerikaanse presidenten. Johnson verschijnt bijna altijd op een van de laatste plaatsen in lijsten van slechtste presidenten, samen met presidenten als Franklin Pierce en James Buchanan.
Levensloop
Jeugd en opleiding
Andrew Johnson werd geboren op 29 december 1808 in Raleigh, North Carolina. Hij was de zoon van Jacob Johnson en Mary McDough. Johnsons familie kwam van de Britse Eilanden en had een Engelse, Ierse en Schotse migratieachtergrond. Hij had een oudere broer en een oudere zus. Johnsons vader was arm en kon daarnaast niet lezen en schrijven, net als zijn moeder. Hierdoor ging Johnson in zijn jeugd nooit naar school. Hier groeide Johnson in armoede op. Zijn vader was overleden toen hij drie was in een ongeluk tijdens het luiden van een bel toen drie mensen aan het verdrinken waren. Zijn moeder werkte als wasvrouw en moest voor het gehele gezin zorgen. Zijn moeder hertrouwde uiteindelijk met een man, die ook erg arm was.
Toen Andrew Johnson 10 jaar oud was, ging hij werken. Op zijn werk leerde hij lezen en schrijven. Ook werd hem enige vorm van onderwijs bijgebracht. Johnson werkte als klerenmaker en ontwikkelde een passie voor leren. Johnson was niet blij bij de klerenmaker en vijf jaar later rende hij samen met zijn broer weg. Eerst gingen ze naar Carthage, North Carolina, maar later gingen ze verder naar Laurens, South Carolina. Hier vond hij werk en ontmoette zijn eerste liefde, Mary Wood. Wood wees echter zijn huwelijksaanzoek af. Hierna trok Johnson terug naar Raleigh, maar na een tijdje besloot hij naar Tennessee te verhuizen.
In Greeneville besloot hij een stuk land te kopen. Op dit land had hij eerder gekampeerd en als herinnering plantte hij daarvoor een boom. Johnson was succesvol in het stichten van een bedrijf en toen hij 18 jaar oud was, trouwde hij de 16-jarige Elizabeth McCardle. Later zouden ze vijf kinderen krijgen; Martha, Charles, Mary, Robert en Andrew Jr. Hoewel zijn vrouw een slechte gezondheid had, steunde ze haar man. Andrew Johnsons bedrijf groeide en was erg succesvol. Hierdoor besloot hij in 1843 een slaaf te kopen; Johnson had tijdens zijn leven 10 slaven. Deze bevrijdde hij allemaal in 1863; één jaar voordat de slavernij in Tennessee werd afgeschaft.
Begin politieke carrière
Johnsons politieke carrière begon in de staat Tennessee. In 1829 deed Johnson mee aan de verkiezingen in de staat voor de gemeenteraad. Johnson zette zich in voor het beperken van stemrecht voor personen van kleur na de slavenopstand onder Nat Turner. Daarnaast zette hij zich in voor het verbeteren van de infrastructuur in de staat en het hervormen van belastingen. Johnson werd hierdoor in de gehele staat bekend. In 1834 werd hij gekozen tot de burgemeester van Greeneville. In 1835 deed Johnson een poging om lid te worden van het Huis van Afgevaardigden van de staat Tennessee. Johnson was een onafhankelijk politicus, die aanvankelijk niet lid was van de Whig Party of de Democratische Partij. Johnson was een voorstander van Andrew Jackson, een Democraat uit Tennessee. Johnson was het niet eens met de Whig Party op het gebied van overheidsuitgaven, waardoor hij uiteindelijk lid werd van de Democratische Partij. In 1841 werd hij verkozen tot de Senaat van de staat voor twee jaar.
In 1843 werd Johnson verkozen tot het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Johnson zette zich in voor de armen en tegen de afschaffing van de slavernij. Johnson geloofde dat de overheid zo weinig mogelijk geld moest uitgeven. Johnson was voorstander van president James K. Polk, maar had een slechte band met Polk. Johnson geloofde dat slaven bezit waren en bezit onder de Amerikaanse grondwet beschermt was. De overheid had daarom geen recht om de slavernij af te schaffen. Johnson was voorstander van de Mexicaans-Amerikaanse Oorlog. Johnson hoopte dat op deze manier de slavernij uitgebreid kon worden. Hij stemde tegen een voorstel om dit niet te doen. In 1848 bleken de Democraten verdeeld te zijn over de slavernij. De noordelijke Democraten deden zelfs mee onder de naam van een andere partij; de Free Soil Party. Johnson steunde de Democratische kandidaat Lewis Crass, die verloor van Zachary Taylor. Johnson was een voorstander van de compromis van 1850, maar stemde tegen het onderdeel dat de slavernij in Washington D.C. zou verbieden. In 1852 steunde hij Franklin Pierce, die uiteindelijk president werd.
Gouverneur en senator
Johnson wilde stoppen met zijn politieke carrière, maar besloot zich verkiesbaar te stellen voor het gouverneurschap van Tennessee. In Tennessee had de gouverneur erg weinig macht. Johnson kon als gouverneur wetten voorstellen, maar had geen vetorecht. Toch wist Johnson het gouverneurschap te gebruiken om bekender te worden en zijn ideeën onder de aandacht te brengen. Johnson had een instituut voorgesteld om de gewichten en maten vast te stellen; wat ook gebeurde. Ook wilde hij meer geld investeren in het onderwijs en openbare bibliotheken. Johnson doneerde hiervoor zelf boeken. Op deze manier wilde Johnson zorgen voor meer onderwijs voor boeren en arbeiders. Johnson hoopte dat de Democratische Partij hem zou benaderen voor de presidentsverkiezingen van 1856, maar de Democraten kozen James Buchanan als hun kandidaat. Johnson voerde campagne voor Buchanan, die de verkiezingen won. Johnson zelf werd verkozen tot de Amerikaanse Senaat.
Vier jaar later werd Abraham Lincoln namens de nieuwe Republikeinse Partij verkozen tot president. Al jaren stegen de spanningen tussen de vrije staten (waar de slavernij verboden was) en de slavenstaten. Lincoln wilde de slavernij aanvankelijk niet afschaffen, maar wilde de uitbreiding van de slavernij stoppen. Ook de Democratische Partij was verdeeld. De noordelijke Democraten wilde de slavernij ook beperken, terwijl de zuidelijke Democraten dit absoluut niet wilden. De verkiezing van Lincoln leidde ertoe dat een aantal staten uit de Verenigde Staten stapten en hun eigen land, de Geconfedereerde Staten van Amerika, startten. Ook Tennessee stapte uit de Unie, maar Johnson bleef trouw aan de Verenigde Staten. Hierdoor was hij de enige senator uit de Zuidelijke Staten, die trouw bleef aan de Verenigde Staten. Hoewel Johnson voorstander van de slavernij was, vond hij het afscheiden van staten ongrondwettelijk. In 1862 benoemde Lincoln Andrew Johnson tot de militaire gouverneur van Tennessee. De Verenigde Staten waren onder generaal Ulysses S. Grant en later generaal William Rosecrans bezig de staat terug te winnen. Johnson werd aangesteld als de gouverneur van het terugveroverde gedeelte van de staat. Toen Lincoln de Emancipation Proclamation afkondigde, hield hij Tennessee hier buiten op het verzoek van Johnson. Johnson veranderde uiteindelijk zijn mening over de slavernij:
|
If the institution of slavery seeks to overthrow it, then the Government has a clear right to destroy it. |
|
Vicepresident onder Lincoln
In 1864 vonden er weer presidentsverkiezingen plaats en Lincoln wilde een tweede termijn. Lincoln benaderde Andrew Johnson als zijn running mate. Dit was erg vreemd, aangezien Lincoln een Republikein en Johnson een Democraat was. Lincoln wilde de twee partijen verenigen om de Verenigde Staten bij elkaar te houden en de Amerikaanse Burgeroorlog te winnen. Tijdens zijn eerste termijn was Hannibal Hamlin zijn vicepresident. Lincoln hoopte dat Johnson als zijn running mate ook stemmen van Democraten zouden opleveren. Om Democraten en Republikeinen te verenigen werd de Nationale Uniepartij gesticht. Lincoln wist de Democratische kandidaat George McClellan te verslaan in de verkiezingen. Johnson werd hierdoor vicepresident.
Ondertussen was Tennessee bij helemaal heroverd op de Confederatie en Johnson herstelde hierdoor de overheid van Tennessee. Net voor dat hij naar Washington D.C. vertrok nam Tennessee een nieuwe grondwet aan, waarin slavernij verboden werd. Johnson werd tegelijk met Lincoln beëdigd. In de volgende maanden was hij slechts een paar keer in de Senaat. Johnson was ook vaak bij zijn familie in Tennessee, maar bleef in Washington D.C. toen het bericht kwam dat generaal Robert E. Lee zich over had gegeven. Dit was het formele einde van de Amerikaanse Burgeroorlog; al werd er nog doorgevochten in o.a. Texas.
Presidentschap
Op 14 april 1865 werd president Abraham Lincoln vermoord door John Wilkes Booth in het Ford's Theatre in Washington D.C. Johnson werd vervolgens geïnstalleerd als de nieuwe president van de Verenigde Staten, een paar uur nadat Lincoln was overleden. Na de dood van Lincoln ontstonden er complottheorieën dat Johnson opdracht voor de moord had gegeven om zelf president te worden. Hiervoor is nooit bewijs gevonden. Kort na de begrafenis van Lincoln gaf ook generaal Joseph E. Johnston zich over aan generaal William T. Sherman, waarmee de Confederatie echt verslagen was. Johnson werd meteen geconfronteerd met de vraag wat de Verenigde Staten met de Confederatie moesten doen. Johnson zorgde ervoor dat Virginia, Arkansas, Louisiana en Tennessee weer opgenomen werden, maar 10% van de inwoners van de staten moesten hun trouw aan de Unie geven voordat ze aan verkiezingen konden meedoen.
Johnson zag de Reconstructie in drie punten:
- Johnson wilde de Zuidelijke Staten snel laten toetreden, aangezien zij nooit de Amerikaanse overheid vertrouwd hadden. Over de rechten van Afro-Amerikanen moest niet gesproken worden, aangezien dit alleen maar vertraging was.
- De politieke macht in het zuiden moest gaan van de plantagehouders naar de blanke arbeiders en boeren.
- Johnson moest herkozen worden in 1868, dus de Democratische Partij moest in het zuiden winnen.
Veel Republikeinen wilden echter stemrecht voor de Afro-Amerikanen en wilde een strengere Reconstructie voor het zuiden. Zij vonden dat voormalige Geconfedereerde politici niet meer in het Amerikaans Congres konden dienen. Johnson had hier geen problemen mee en nadat Georgia weer werd opgenomen werd de voormalige vicepresident van de Geconfedereerde Staten, Alexander Stephens, tot het Amerikaans Congres verkozen. Als reactie hierop stichtte het congres een comité om dit te voorkomen. Johnson had ondertussen gratie verleend aan alle soldaten die namens de Geconfedereerde Staten hadden gevochten. Dit betekende dat zij niet meer vervolgd konden worden. In 1866 gaf Johnson een speech voor een groot publiek bij het Witte Huis. Hierin noemde hij een aantal Republikeinen als tegenstanders van de Verenigde Staten. De Republikeinen zagen dit als oorlogsverklaring en de Democraten verloren tijdens de verkiezingen van 1866 hierdoor stemmen.
De definitieve breuk met de Republikeinen kwam later dat jaar, toen Johnson een veto gaf voor een wet die stemrecht zou geven aan Afro-Amerikanen. Dit was ook het einde van de Nationale Uniepartij. De spanningen stegen tussen de Republikeinen en Johnson. Op 24 februari 1868 werd een afzettingsprocedure gestart tegen Johnson. Johnson werd aangeklaagd vanwege zijn veto tegen de Tenure of Office Act. Deze wet was bedoeld om politici, die opriepen om zich van de Unie af te scheiden, uit hun ambt te zetten. Deze wet was vooral voor de zuidelijke politici bedoeld en moest voorkomen dat voormalige Geconfedereerde politici en generaals aan de macht kwamen. Ook had Johnson zijn minister van oorlog ontslaan, aangezien hij zich uitsprak voor een strengere Reconstructie en rechten voor Afro-Amerikanen. In het Huis van Afgevaardigden hadden de Republikeinen een grote meerderheid, waardoor de afzettingsprocedure met grote meerderheid werd aangenomen (126 tegen 46). In de Senaat was echter een tweederde meerderheid nodig en hiervoor was één stem te weinig. 10 Republikeinse senatoren stemden namelijk tegen de afzettingsprocedure. Hierdoor kon Johnson aanblijven.
Op buitenlands gebied stelde hij William Seward als zijn minister van Buitenlandse Zaken aan. Seward wilde de Verenigde Staten uitbreiden. Seward keurde de Franse interventie in Mexico af en liet weten dat Frankrijk zich uit Mexico moest terugtrekken. Hij gaf een ultimatum voor 1876, waardoor de Fransen zich ook terugtrokken. Seward onderhandelde met Rusland de aankoop van Alaska. De aankoop was onpopulair, maar Seward wist dit toch voor elkaar te krijgen. Alaska werd echter als waardevol gezien, maar jaren later later bleek de grond vol grondstoffen te zitten. Hierdoor de Amerikanen Alaska eigenlijk voor een vrij lage prijs gekocht. Seward deed daarnaast nog een poging om Deens West-Indië te kopen, maar de Denen haakten af. Uiteindelijk zouden de Amerikanen dit gebied in 1917 kopen en staat tegenwoordig als de Amerikaanse Maagdeneilanden bekend. Johnson hoopte op een tweede termijn en wilde zich nog een keer verkiesbaar stellen. De Democraten wilden dit echter niet na de afzettingsprocedure. Zij kozen Horatio Seymour als hun kandidaat voor de verkiezingen van 1868. Seymour verloor de verkiezingen echter van de Republikeinse kandidaat Ulysses S. Grant.
Latere leven
Johnson keerde na zijn presidentschap terug naar Greeneville, waar hij feestelijk werd ontvangen. Johnson vond Greeneville echter saai en vele inwoners verwachtten dat hij opnieuw senator of gouverneur van Tennessee zou worden. Hoewel de Republikeinse Partij stemmen had gewonnen in Tennessee, weerhield de Ku Klux Klan Afro-Amerikanen te stemmen. Hierdoor wist Johnson in 1869 de verkiezingen voor de Senaat te winnen, maar had weinig invloed in Washington D.C. In 1873 kreeg Johnson cholera, waardoor zijn gezondheid achteruitging. Johnson sprak zich in de Senaat uit tegen rechten voor Afro-Amerikanen en voor het einde van de Reconstructie. Op 28 juli 1875 kreeg Johnson een beroerte en twee dagen later kreeg hij een tweede beroerte. De tweede beroerte zorgde ervoor dat Johnson overleed op 66-jarige leeftijd. Johnson werd begraven in Greeneville. Zijn graf werd in 1906 omgedoopt tot de Andrew Johnson National Cemetery.
Reputatie en nagedachtenis
Imago
Johnson wordt door vele historici gezien als een slechte president. Johnson was verantwoordelijk voor de Reconstructie in het zuiden na de Amerikaanse Burgeroorlog, die hij probeerde in het voordeel van het zuiden te laten werken. Hierdoor kreeg hij ruzie met het Amerikaanse Congres, dat door de Republikeinen gedomineerd werd. Johnson lag dwars in de manier waarop de Republikeinen Reconstructie zagen; waardoor een afzettingsprocedure tegen hem werd gestart. Johnson was de eerste president waartegen zo'n procedure gestart werd en dit bleef zo tot aan de afzettingsprocedure tegen Bill Clinton in 1998. Mede hierdoor staat Johnson steevast bovenaan van lijstjes met slechtste Amerikaanse presidenten.
Hoewel Johnson niet als een goede president wordt gezien, wordt zijn beslissing om alle Geconfedereerde soldaten gratie te verlenen wel als een goede beslissing gezien. Het land moest op dat moment door. Het geven van gratie betekende dat de soldaten van hun daden vergeven werden. Hierdoor konden zij niet strafrechtelijk vervolgd worden. Hierdoor kon men zich beter bezighouden met het heropbouwen van het zuiden en het verenigen van het land. Ook de aankoop van Alaska wordt als een goede beslissing van Johnson gezien. Hoewel Alaska in zijn tijd als waardeloos gezien werd, bleek het later vol te zitten met veel grondstoffen.
Vernoemingen
Na Andrew Johnson zijn de volgende zaken vernoemd:
- De Andrew Johnson Building in Knoxville, Tennessee.
- Andrew Johnson National Historic Site in Tennessee.
- President Andrew Johnson Museum and Library, een museum en bibliotheek over de president.
- Andrew Johnson National Cemetery, waar hij ligt begraven.
- De film Tennessee Johnson uit 1942.
