Fluitje
Fluitjes heb je in allerlei soorten en maten. Natuurlijk is fluitje het verkleinwoord van fluit. Een fluitje kan een smal bierglas zijn, of een klein blaasinstrument zonder of met een balletje erin zoals bij een scheidsrechterfluit.
Bierglas
Als smal bierglas is het uitgevonden in Limburg. Daar wordt het ook piepke (Limburgs), buisje of pijpje (Nederlands) genoemd. Eigenlijk komt de naam fluitje van het Franse champagneglas flute. Eventueel kun je ze als flessenklokkenspel gebruiken, maar de wand van het glas is wel dun.
Blaasinstrument
De werking is meestal te vergelijken met het mondstuk van een blokfluit. Ze geven meestal maar één toon, maar door het uitblaas gat gedeeltelijk af te dekken kun je de toon veranderen. Vroeger maakte men ze ook zelf bijvoorbeeld uit takken van de Vlierstruik, de Wilg of Es. Omdat ze eigenlijk niets kosten, noemden ze het "een fluitje van een cent". Deze zijn namelijk hol van binnen of hebben een zachte vulling die je eruit kunt halen. Deze fluiten lijken veel op bamboefluiten. Je kunt er zelfs schuiffluiten van maken. Neem je alleen de bast van een wilgentakje, dan krijg je ongeveer het riet van een Hobo (zie voorbeeldfilmpje).
Fluitjes kom je ook als kinderspeelgoed tegen. Meestal zijn ze dan van plastic. Ze zijn er als feesttoeter, rolfluit of zelfs met snoepgoed. Verder kom je buisvormige fluitjes van metaal of plastic tegen die bijvoorbeeld als reddingfluit aan een zwemvest, hondenfluit (die een hele hoge voor de mens niet hoorbare toon geven) of signaalfluit bij de marine, zeeverkenners of andere Scoutinggroepen.
De scheidsrechterfluit of politiefluit heeft een balletje in de ruimte achter het mondstuk zitten van kurk of kunststof dat gaat rondwarrelen in de luchtstroom die je erin blaast. Hierdoor wordt het geluid schril en klinkt feller.
Links
- YouTube - Fluitjes van een cent (zelf gemaakt)