Amerikaans Congres

Het Amerikaans Congres vestigt zich in het Capitool in de hoofdstad Washington D.C.

Het zegel van het Amerikaans Congres

Het Amerikaans Congres (Engels: United States Congress) is de naam van het parlement van de Verenigde Staten. Het Congres vormt de wetgevende macht (maakt wetten en stemt erover) en controleert de Amerikaanse regering en president. Het Amerikaans Congres is gevestigd in het Capitool in Washington D.C. In eerste artikel van de Amerikaanse grondwet is de structuur van het Amerikaans congres vastgelegd.

Het Amerikaans Congres bestaat uit twee kamers. Dit zijn:

Huis van Afgevaardigden - bestaande uit 435 leden.
Senaat - bestaande uit 100 leden.

In het Amerikaans Congress hebben enkel de vijftig staten van de VS stemrecht. Overzeese gebieden - Puerto Rico, de Amerikaanse Maagdeneilanden, de Noordelijke Marianen, Amerikaans-Samoa en Guam - en ook het gebied rond Washington D.C. zelf (District of Columbia) hebben geen stemrecht. Ze hebben wel in het Huis van Afgevaardigden elk één vertegenwoordiger, maar mogen niet stemmen.

Geschiedenis

Ontstaan

Het Amerikaans Congres was in het begin ook echt een congres. Het was een bijeenkomst waarop de 13 aparte Britse koloniën (de latere eerste 13 staten) in Amerika samenkwamen. Het eerste Continentale Congress was in 1774 na de Boston Tea Party, waarbij de inwoners van Boston Britse thee in de haven gooide uit protest tegen de hoge belastingen. De koloniën waren toen boos over de hoge belastingen en dat ze niet vertegenwoordigt werden in het Brits Parlement. De slogan luidde No taxation without representation (Geen belastingen zonder vertegenwoordigingen). Op het tweede Continentale Congress in 1776 werd de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring aangenomen.

De Amerikaanse grondwet wordt aangenomen, waarmee het Amerikaans Congres een feit wordt.

Tijdens de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog tegen Groot-Brittannië werden de Articles of Confederation aangenomen. Dit creëerde een parlement bestaande uit één kamer. Dit parlement had heel weinig macht en iedere kolonie had een veto. Met één tegenstem kon hierdoor een voorstel verworpen worden. Het parlement kon daarnaast niet toezien of de wetten worden nageleefd, kon geen belasting heffen of over de economie beslissen. Dit parlement was daardoor niet praktisch. Na de Onafhankelijkheidsoorlog ontstond de angst dat als iedere staat zijn eigen plan zou trekken, er een nieuwe oorlog zou ontstaan.

De kleinere staten, zoals Rhode Island, wilde dat iedere staat evenveel zetels zou krijgen. Hierdoor het niet uitmaken of een staat veel of weinig inwoners had. Kleinere staten zouden hierdoor een voordeel hebben. Grotere staten, zoals Virginia, wilde dat het aantal zetels gelijkstond aan het aantal inwoners van een staat. Hierdoor zouden de grotere staten een voordeel hebben. Uiteindelijk werden beide ideeën gecombineerd. Hierdoor heeft het Amerikaans Congres twee kamers. In het Huis van Afgevaardigden heeft iedere staat een bepaald aantal zetels dat overeenkomt met het aantal inwoners van die staat. In de Senaat heeft iedere staat twee zetels.

Ook keek men naar de ideeën van de verlichting, zoals de scheiding der machten. Hierdoor heeft het Amerikaans Congres alleen de wetgevende macht. De regering is de uitvoerende macht en het hooggerechtshof de rechtsprekende macht.

Federalisme en de burgeroorlog

Een groep politici vond dat de samenwerking tussen de staten niet ver genoeg ging. Zij worden de federalisten genoemd, waarvan de bekendste Alexander Hamilton was. Hamilton wilde dat de staten bijvoorbeeld op financieel gebied samenwerkten en dat er een centrale bank moest komen. Recht tegenover hun stonden de anti-federalisten, waarvan Thomas Jefferson de belangrijkste was. Zij wilden de rechten van de staten beschermen. Ironisch genoeg waren Jefferson en Hamilton beide ministers in de regering van George Washington. Dit leidde tot heftige debatten in het Amerikaans Congres. Hamilton stierf uiteindelijk tijdens een duel, maar na de Oorlog van 1812 werden veel van zijn plannen uitgevoerd.

Tijdens de Oorlog van 1812 werd Washington D.C. in de brand gestoken door de Britten, waaronder ook het Capitool. Het middendeel was toen nog niet gebouwd.

In deze tijd ontstonden ook de eerste twee politieke partijen. De federalisten stichtten de Federalist Party en de anti-federalisten de Democratic-Republican Party. De Federalist Party viel na Hamiltons dood uiteen, maar Andrew Jackson stichtte uiteindelijk de Democratische Partij. De andere partij werd uiteindelijk omgevormd in de Republikeinse Partij. In dezelfde tijd begonnen de noordelijke staten met het afschaffen van de slavernij, terwijl de zuidelijke staten hieraan vasthielden. De zuidelijke staten hadden een economie die afhankelijk van de slavernij was. Dit leidde tot spanningen binnen de Verenigde Staten, vooral toen nieuwe staten aan de Verenigde Staten werden toegevoegd. Dit leidde tot allerlei compromissen en spanningen in het congres.

De zuidelijke staten scheidde zich af en werden de Geconfedereerde Staten van Amerika, waarmee ze hun zetels in het Amerikaans Congres opgaven. De VS en CS vochten de Amerikaanse Burgeroorlog met elkaar. President Abraham Lincoln zorgde ervoor dat de zuidelijke staten weer terugkwamen en de slavernij afgeschaft werd. Na de burgeroorlog wisten de Republikeinen voor een lange tijd een meerderheid te houden in het congres. Ook breidde het congres uit, omdat er steeds meer staten werden toegevoegd. Alaska en Hawaii werden eind jaren 50 als laatste staten toegevoegd en sindsdien is het aantal zetels in het congres gelijk gebleven.

20e en 21e eeuw

Vanaf de 20e eeuw werden de Democraten door de Republikeinen steeds afgewisseld. Tijdens crisis in de jaren 30 en de Tweede Wereldoorlog wisten de Democraten een meerderheid te behouden. Dit leidde ertoe dat de economische en sociale ideeën van president Franklin D. Roosevelt doorgevoerd konden worden; de New Deal. In de jaren 50 ontstond een angst voor het communisme as gevolg van de Koude Oorlog. Senator Joseph McCarthy hield op televisie verhoringen van mensen van wie gedacht werd dat ze spioneerde voor de Sovjets. Hiervan komt ook de naam McCarthyisme.

De Democraten wisten in de jaren 60 meer voet in het Congres te krijgen. Onder presidenten John F. Kennedy en Lyndon B. Johnson werden wetten tegen het discrimineren van Afro-Amerikanen aangenomen. Dit betekende ook zij niet meer tegengehouden werden te stemmen, voornamelijk in het zuiden. Vanaf toen werd de Democratische Partij de meer progressieve partij en de Republikeinse Partij de meer conservatieve partij. Na het Watergate-schandaal raakte het Amerikaans Congres betrokken bij schandalen onder de regeringen, maar ook in het congres zelf. Het lobbyen van grote bedrijven werd ook steeds belangrijker.

In 1970 kreeg Puerto Rico vertegenwoordiging, in 1971 Washington D.C., in 1972 Guam en de Amerikaanse Maagdeneilanden, in 1978 Amerikaans-Samoa en tenslotte in 2009 de Noordelijke Marianen. Zij hebben één vertegenwoordiger in het Huis van Afgevaardigden. Deze vertegenwoordiger kan echter niet stemmen!

Deze tabel laat zien of de Democraten (blauw) of de Republikeinen (rood) de meerderheid in het Huis van Afgevaardigden (onder) en de Senaat (boven) hebben.

Staatsinrichting en macht

Structuur

Het Amerikaans Congres is de wetgevende macht in Verenigde Staten. Dit betekent dat het wetten maakt, hier over stemt en deze aanneemt of verwerpt. Vervolgens moet de Amerikaanse regering, onder leiding van de president, deze uitvoeren. De president en zijn regering zijn de uitvoerende macht. Daarnaast is er nog de rechtsprekende macht, waarvan het Hooggerechtshof het belangrijkste orgaan is. Het Amerikaans Congres is dus één van de drie belangrijke instanties in de Amerikaanse politiek.

De vergaderzaal van de Amerikaanse Senaat

De vergaderzaal van het Huis van Afgevaardigden

Het congres heeft een tweekamerstelsel, wat betekent dat er twee kamers te verdelen zijn. Dit zijn:

Het Huis van Afgevaardigden bestaande uit 435 leden, die verdeeld zijn over de Amerikaanse staten. Iedere staat heeft een aantal zetels dat overeenkomt met het aantal mensen dat in deze staat woont. Hierdoor heeft Californië (qua inwoners de grootste staat) meer zetels dan Wyoming (qua inwoners de kleinste staat). Daarnaast zijn er nog 6 zetels voor de overzeese gebieden en Washington D.C. die niet zijn opgenomen bij dit aantal. Deze zes personen kunnen debatteren en wetten voorstellen, maar niet stemmen. De voorzitter van het Huis van Afgevaardigden wordt de spreker genoemd, dat tegenwoordig de Democraat Nancy Pelosi is.
De Senaat bestaande uit 100 leden. Iedere staat heeft twee zetels. Hierdoor hebben Californië en Wyoming ook hetzelfde aantal zetels. Met het aantal inwoners wordt geen rekening gehouden. De voorzitter van de Senaat is vicepresident, tegenwoordig de Republikein Mike Pence. Mochten 50 mensen voor een wet stemmen en 50 mensen tegen, dan geeft hij de beslissende stem. Onder het presidentschap van George W. Bush is dit gebeurd. De vicepresident is doorgaans alleen bij zulke debatten aanwezig. In andere gevallen wordt hij vervangen door de president pro tempore, tegenwoordig de Republikein Chuck Grassley.

Bij een government shutdown is o.a. de National Mall niet toegankelijk.

In beide kamers zijn vaak maar twee partijen aanwezig; de Democratische Partij en de Republikeinse Partij. Dit noem je een tweepartijstelsel. Soms zijn er nog onafhankelijke leden of een derde partij, maar dit zijn vaak maar enkele leden. Voor een president is het ideaal als in beide kamers zijn partij een meerderheid heeft. Wanneer deze partij zijn meerderheid in één of beide kamers verliest moet er worden samengewerkt. Sinds 2019 is bijvoorbeeld de Senaat in handen van de Republikeinen, maar het Huis van Afgevaardigden in handen van de Democraten. De president is Republikeins.

Soms kan de oppositiepartij dwarsleggen. Dit gebeurd op verschillende manieren. Internationaal is de government shutdown bekend. Dan weigert de oppositiepartij, waarna zij de meerderheid heeft, de jaarlijkse begroting goed te keuren. Hierdoor heeft de overheid geen geld meer en moeten onder meer musea, monumenten en overheidsdiensten dicht. De reden hiervoor is een omstreden wet van één van de twee partijen. Onder Obama was dit Obamacare en onder Trump de grensmuur met Mexico. Een tweede manier is het filibusteren, oftewel extreem lang een rede voeren. Het doel is om een voorstel te blokkeren of te vertragen. Het record ligt bij Nancy Pelosi, die in 2018 maar liefst 8 uur en 7 minuten sprak.

Macht volgens de grondwet

In de Amerikaanse grondwet staat zowel de structuur als de dingen waarover zij mag beslissen. De macht van het Amerikaans congres omvat:

In de National Statuary Hall staan de geschonken beelden van de Amerikaanse staten. Iedere staat schonk twee beelden. Het beeld van Rosa Parks is door het congres zelf geschonken.

Het instellen en ophalen van belastingen, accijns en importtarieven.
Het lenen van geld namens de Amerikaanse overheid.
Het maken van algemene wet voor de naturalisatie en faillissementen.
Het slaan van munten, het reguleren van de waarde van de munt en van buitenlands geld.
Het reguleren van een standaard voor gewicht en metingen.
Het maken van postkantoren en postwegen.
Het oproepen en maken van een leger en een marine.
Het maken van regels omtrent het leger en de marine.
Het verklaren van oorlog.
Het vertegenwoordigen van kunst en wetenschap.
Het beslissen tot toetreden van een nieuwe staat.
Het maken van regels over de gebieden, die rechtstreeks onder de federale overheid vallen.

Bronnen

Mauk D. & Oakland J. (2019). American Civilization.
United States Congress. Engelstalige Wikipedia. Bezocht op 4 oktober 2020.