Ted Bundy: verschil tussen versies

Uit Wikikids
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
 
(41 tussenliggende versies door 14 gebruikers niet weergegeven)
Regel 1: Regel 1:
  +
[[Bestand:Bundy FLA 8179.jpeg|miniatuur|Ted Bundy, 1979]]
−
'''Ted Bundy''' was een van de meest gevreesde Amerikaanse seriemoordenaars. Van 1974 tot 1978 verspreid over 7 staten (Washington, Oregon, Colorado, Idaho, Florida, Utah en California) pleegde hij 30 moorden. Ted Bundy had een zwak voor jonge vrouwen (en minderjarigen meisjes) die lang, stijl bruin of donkerblond haar hadden gedragen in een middenscheiding. Deze eigenschappen zie je terug bij zijn slachtoffers.
+
'''Theodore “Ted” Robert Bundy''' was een van de meest beruchte Amerikaanse seriemoordenaars. Van 1974 tot 1978 verspreid over 7 staten (Washington, Oregon, Colorado, Idaho, Florida, Utah, California) verkrachtte en vermoordde hij tientallen vrouwen en meisjes. Hij bekende 30 moorden, maar veel mensen zeggen dat hij waarschijnlijk 100 moorden heeft gepleegd.
   
  +
== Moorden ==
−
Ted Bundy lokte zijn slachtoffers meestal door te doen alsof hij een gebroken arm of been had en vroeg de meisjes om hulp bij zijn auto. Daar sloeg hij ze bewusteloos en nam hij hen mee. Daarna werden ze meestal verkracht, in elkaar geslagen, gewelddadig aangerand, gewurgd en vermoord.
 
  +
[[Bestand:Ted Bundy in court.jpg|miniatuur|Ted Bundy in de rechtszaal. ]]
  +
Bundy's eerst geïdentificeerde moorden begonnen in 1974, maar het kan ook zijn dat hij al eerder was begonnen met het vermoorden en verkrachten van jonge vrouwen en meisjes.
   
  +
Kenmerkend waren zijn mobiliteit en sluwe modus operandi, waarbij hij zich voordeed als hulpbehoevend of zich uitgaf voor politie- of brandweerman. Hij benaderde zijn slachtoffers vaak in het openbaar en vroeg ze om hulp. Eenmaal bij zijn auto (meestal een Volkswagen Kever) werden ze bewusteloos geslagen, geboeid en meegenomen. Om zijn slachtoffers te kunnen vervoeren haalde hij vaak de passagiersstoel uit zijn auto. Bundy vermoordde zijn slachtoffers meestal op een vooraf gekozen afgelegen plek. Van een aantal slachtoffers werden slechts schedels teruggevonden en deze vertoonden letsel veroorzaakt door een stomp voorwerp (meestal een bandenlichter of koevoet). Wanneer slachtoffers sneller werden gevonden vertoonden de lichamen naast schedelletsel ook sporen van wurging, verkrachting en sodomie. Er zijn slechts enkele gevallen bekend waarin een slachtoffer het overleefde: hetzij door zich meteen hevig te verzetten waardoor zij kon ontsnappen, hetzij doordat Bundy tijdens de moordpoging gestoord werd waardoor hij zich genoodzaakt zag te vluchten.
⚫
Op 24 januari 1989 kreeg hij de doodstraf en werd hij geëlektrocuteerd.Veel mensen stonden buiten de gevangenis te juichen tijdens zijn doodstraf. Ook werd er opgeroepen die dag extra weinig elektriciteit te gebruiken zodat Ted Bundy nog extra erg werd geëlektrocuteerd.
  
   
  +
== Executie ==
  +
[[Bestand:Bundy & Hagmaier.jpg|miniatuur|Ted Bundy (rechts) de dag voor zijn executie.]]
  +
Ted Bundy had altijd volgehouden in zijn onschuld. Hij wees daarom ook een aanbod voor 75 jaar gevangenis straf als hij zijn drie laatste moorden zou bekennen, in ruil voor executie, af. Bundy’s advocaten wisten twee keer zijn executie uit te stellen, maar uiteindelijk waren er geen juridische aanklachten meer en werd er een definitieve datum gekozen voor Bundy’s executie.
  +
  +
Doordat het einde in zicht was besloot Bundy zijn moorden te bekennen bij FBI-agenten. Hij bekende de moord op 30 vrouwen en meisjes.
  +
  +
Op 24 januari 1989 kreeg Bundy rond 07.00 ‘s ochtends de doodstraf in Florida State Prison.
  +
  ⚫
Ongeveer 2000 mensen stonden die dag buiten de gevangenis te juichen tijdens de voltrekking van zijn executie. Zo werd er massaal “Burn Bundy Burn” geroepen, T-Shirts verkocht en vuurwerk afgestoken. Ook werd er opgeroepen die dag extra weinig elektriciteit te gebruiken zodat Ted Bundy nog extra erg werd geëlektrocuteerd.
  +
  +
Bundy koos geen laatste maaltijd en kreeg daarom de standaard laatste maaltijd voor een executie, hij weigerde hier echter van te eten.
  +
  +
Zijn laatste woorden waren: 'Vertel mijn familie en vrienden dat ik van ze hou,'
  +
  +
Na zijn executie werd hij gecremeerd en zijn as werd naar zijn eigen wens verspreid over Taylor Mountain. Een plek waar hij veel goede herinneringen had van zijn jeugd, maar ook de plek waar veel (resten) van zijn slachtoffers zijn gevonden.
  +
  +
== Geïdentificeerde slachtoffers: ==
  +
*
  +
*
  +
*
  +
*
  +
*
  +
*
  +
[[Bestand:Ted Bundy Slachtoffers..jpg|miniatuur|'''Janice Ott''' (Links) en '''Kathy Parks''' (Rechts)]]Washington:
  +
* Onbekend slachtoffer, 1973
  +
* Joni Lenz, 4 januari 1974, overleefde de aanval
  +
* Lynda Healy, 1 februari 1974
  +
* Donna Manson, 12 maart 1974
  +
* Susan Rancourt, 17 april 1974
  +
* Kathy Parks (ontvoerd uit Oregon), 6 mei 1974
  +
* Brenda Ball, 1 juni 1974
  +
* Georgann Hawkins, 11 juni 1974
  +
* Janice Ott, 14 juli 1974
  +
* Denise Naslund, 14 juli 1974
  +
Oregon:
  +
* onbekend slachtoffer
  +
* onbekend slachtoffer
  +
Utah:
  +
* Nancy Wilcox, 2 oktober 1974
  +
* Melissa Smith, 18 oktober 1974
  +
* Laura Aime, 31 oktober 1974
  +
* Carol DaRonch, 8 november 1974, zij wist te ontsnappen
  +
* Debby Kent, 8 november 1974
  +
* Susan Curtis, 28 juni 1975
  +
Colorado:
  +
* Caryn Campbell, 12 januari 1975
  +
* Julie Cunningham, 15 maart 1975
  +
* Denise Oliverson, 6 april 1975
  +
Idaho:
  +
* onbekend slachtoffer, 2 september 1974
  +
* Lynette Culver, 6 mei 1975
  +
Florida:
  +
* Lisa Levy, 15 januari 1978
  +
* Margaret Bowman, 15 januari 1978
  +
* Karen Chandler, 15 januari 1978, overleefde de aanval
  +
* Kathy Kleiner, 15 januari 1978, overleefde de aanval
  +
* Cheryl Thomas, 15 januari 1978, overleefde de aanval
  +
* Kimberly Leach, 9 februari 1978
  +
  +
== Mogelijke slachtoffers: ==
  +
* '''Ann Marie Burr''' (13 augustus 1962)
  +
* '''Lonnie Trumbell''' (23 juni 1966)
  +
* '''Lisa Wick''' (23 juni 1966)
  +
* '''Susan Davis''' (30 mei 1969)
  +
* '''Elizabeth Perry''' (30 mei 1969)
  +
* '''Rita Curran''' (19 juli 1971)
  +
* '''Joyce LePage''' (22 juli 1971)
  +
* '''Kim Allen''' (4 maart 1972)
  +
* '''Rita Jolly''' (juni 1973)
  +
* '''Vicki Hollar''' (augustus 1973)
  +
* '''Kathy Devine''' (25 november 1973)
  +
* '''Sandra Weaver''' (1 juli 1974)
  +
* '''Carol Valenzuela''' (2 augustus 1974)
  +
* '''Laurie Partridge''' (4 december 1974)
  +
* '''Melanie Cooley''' (25 april 1975)
  +
* '''Shelly Robertson''' (1 juli 1975)
  +
* '''Nancy Baird''' (4 juli 1975)
  +
* '''Debbie Smith''' (februari 1976)
 
[[Categorie:Amerikaans persoon]]
  
[[Categorie:Amerikaans persoon]]
  +
[[Categorie:Moord]]
  +
[[Categorie:Misdaad]]

Huidige versie van 29 aug 2021 om 22:52

Ted Bundy, 1979

Theodore “Ted” Robert Bundy was een van de meest beruchte Amerikaanse seriemoordenaars. Van 1974 tot 1978 verspreid over 7 staten (Washington, Oregon, Colorado, Idaho, Florida, Utah, California) verkrachtte en vermoordde hij tientallen vrouwen en meisjes. Hij bekende 30 moorden, maar veel mensen zeggen dat hij waarschijnlijk 100 moorden heeft gepleegd.

Moorden

Ted Bundy in de rechtszaal.

Bundy's eerst geïdentificeerde moorden begonnen in 1974, maar het kan ook zijn dat hij al eerder was begonnen met het vermoorden en verkrachten van jonge vrouwen en meisjes.

Kenmerkend waren zijn mobiliteit en sluwe modus operandi, waarbij hij zich voordeed als hulpbehoevend of zich uitgaf voor politie- of brandweerman. Hij benaderde zijn slachtoffers vaak in het openbaar en vroeg ze om hulp. Eenmaal bij zijn auto (meestal een Volkswagen Kever) werden ze bewusteloos geslagen, geboeid en meegenomen. Om zijn slachtoffers te kunnen vervoeren haalde hij vaak de passagiersstoel uit zijn auto. Bundy vermoordde zijn slachtoffers meestal op een vooraf gekozen afgelegen plek. Van een aantal slachtoffers werden slechts schedels teruggevonden en deze vertoonden letsel veroorzaakt door een stomp voorwerp (meestal een bandenlichter of koevoet). Wanneer slachtoffers sneller werden gevonden vertoonden de lichamen naast schedelletsel ook sporen van wurging, verkrachting en sodomie. Er zijn slechts enkele gevallen bekend waarin een slachtoffer het overleefde: hetzij door zich meteen hevig te verzetten waardoor zij kon ontsnappen, hetzij doordat Bundy tijdens de moordpoging gestoord werd waardoor hij zich genoodzaakt zag te vluchten.

Executie

Ted Bundy (rechts) de dag voor zijn executie.

Ted Bundy had altijd volgehouden in zijn onschuld. Hij wees daarom ook een aanbod voor 75 jaar gevangenis straf als hij zijn drie laatste moorden zou bekennen, in ruil voor executie, af. Bundy’s advocaten wisten twee keer zijn executie uit te stellen, maar uiteindelijk waren er geen juridische aanklachten meer en werd er een definitieve datum gekozen voor Bundy’s executie.

Doordat het einde in zicht was besloot Bundy zijn moorden te bekennen bij FBI-agenten. Hij bekende de moord op 30 vrouwen en meisjes.

Op 24 januari 1989 kreeg Bundy rond 07.00 ‘s ochtends de doodstraf in Florida State Prison.

Ongeveer 2000 mensen stonden die dag buiten de gevangenis te juichen tijdens de voltrekking van zijn executie. Zo werd er massaal “Burn Bundy Burn” geroepen, T-Shirts verkocht en vuurwerk afgestoken. Ook werd er opgeroepen die dag extra weinig elektriciteit te gebruiken zodat Ted Bundy nog extra erg werd geëlektrocuteerd.

Bundy koos geen laatste maaltijd en kreeg daarom de standaard laatste maaltijd voor een executie, hij weigerde hier echter van te eten.

Zijn laatste woorden waren: 'Vertel mijn familie en vrienden dat ik van ze hou,'

Na zijn executie werd hij gecremeerd en zijn as werd naar zijn eigen wens verspreid over Taylor Mountain. Een plek waar hij veel goede herinneringen had van zijn jeugd, maar ook de plek waar veel (resten) van zijn slachtoffers zijn gevonden.

Geïdentificeerde slachtoffers:

Janice Ott (Links) en Kathy Parks (Rechts)

Washington:

  • Onbekend slachtoffer, 1973
  • Joni Lenz, 4 januari 1974, overleefde de aanval
  • Lynda Healy, 1 februari 1974
  • Donna Manson, 12 maart 1974
  • Susan Rancourt, 17 april 1974
  • Kathy Parks (ontvoerd uit Oregon), 6 mei 1974
  • Brenda Ball, 1 juni 1974
  • Georgann Hawkins, 11 juni 1974
  • Janice Ott, 14 juli 1974
  • Denise Naslund, 14 juli 1974

Oregon:

  • onbekend slachtoffer
  • onbekend slachtoffer

Utah:

  • Nancy Wilcox, 2 oktober 1974
  • Melissa Smith, 18 oktober 1974
  • Laura Aime, 31 oktober 1974
  • Carol DaRonch, 8 november 1974, zij wist te ontsnappen
  • Debby Kent, 8 november 1974
  • Susan Curtis, 28 juni 1975

Colorado:

  • Caryn Campbell, 12 januari 1975
  • Julie Cunningham, 15 maart 1975
  • Denise Oliverson, 6 april 1975

Idaho:

  • onbekend slachtoffer, 2 september 1974
  • Lynette Culver, 6 mei 1975

Florida:

  • Lisa Levy, 15 januari 1978
  • Margaret Bowman, 15 januari 1978
  • Karen Chandler, 15 januari 1978, overleefde de aanval
  • Kathy Kleiner, 15 januari 1978, overleefde de aanval
  • Cheryl Thomas, 15 januari 1978, overleefde de aanval
  • Kimberly Leach, 9 februari 1978

Mogelijke slachtoffers:

  • Ann Marie Burr (13 augustus 1962)
  • Lonnie Trumbell (23 juni 1966)
  • Lisa Wick (23 juni 1966)
  • Susan Davis (30 mei 1969)
  • Elizabeth Perry (30 mei 1969)
  • Rita Curran (19 juli 1971)
  • Joyce LePage (22 juli 1971)
  • Kim Allen (4 maart 1972)
  • Rita Jolly (juni 1973)
  • Vicki Hollar (augustus 1973)
  • Kathy Devine (25 november 1973)
  • Sandra Weaver (1 juli 1974)
  • Carol Valenzuela (2 augustus 1974)
  • Laurie Partridge (4 december 1974)
  • Melanie Cooley (25 april 1975)
  • Shelly Robertson (1 juli 1975)
  • Nancy Baird (4 juli 1975)
  • Debbie Smith (februari 1976)
Afkomstig van Wikikids , de interactieve Nederlandstalige Internet-encyclopedie voor en door kinderen. "https://wikikids.nl/index.php?title=Ted_Bundy&oldid=682007"