Gebruiker:Williekonijn

Een wolk in mijn been

Hé, wat raar! Ik kan niet op mijn knieën zitten... Mijn rechterknie wil niet meer helemaal buigen. Maar ja, de zee bij oma was ook zó wild! En we hebben daarna nog een lange wandeling gemaakt... Ik had natuurlijk kunnen bedenken dat ik daar spierpijn van zou krijgen". Martine was een gewone blonde puber van 13 jaar, die het wel leuk vond om een beetje baldadig te zijn op school. Ze ‘was’ gewoon, maar dat word anders als ze heel erg pijn in haar been krijgt. Ze gaat naar de dokter. Die verwijst haar weer door naar het ziekenhuis. Als ze daar te horen krijgt wat er aan de hand is, veranderd haar hele leven.

Wat zullen we verder zeggen?

Zo, wat krijgen jullie veel kaarten! Hebben

jullie iets te vieren? Breed lachend geeft de postbode de stapel post aan Martine’s moeder. Martine’s moeder kijkt hem verdrietig aan en zegt: Nee, mijn dochter heeft gehoord dat ze kanker heeft. Vol ongeloof kijkt de postbode haar aan. Wat erg! Is het echt waar? Hakkelt hij. Het spijt me vreselijk van mijn opmerking. Nou eh mevrouw, sterkte, ook voor dat meissie van u. Wat zal ik verder zeggen. Nadenkend kijkt Martine’s moeder hem na. Ja, want wat zullen we verder zeggen? 

Een zware periode van ziekenhuizen, onderzoeken, een been besparende operatie waarbij ze een metalen prothese in haar been krijgt en achttien chemokuren breekt aan. Een tijd ook van heel erg ziek worden van deze chemokuren, infecties en complicaties tussen deze kuren door, helse pijnen, langdurige heftige bloedneuzen, sondevoeding en haar haren verliezen. Ik staar in het raam. Ik zie het profiel van mijn kale hoofd, van mijn schedel, het voelt alsof er al een stukje dood is van mij”.

Achterin het boek geeft Martine enkele tips voor

mensen die te maken krijgen met kanker én tips voor lotgenoten. Ook  vinden we een lijst met moeilijke woorden. Helemaal achterin het boek staan enkele foto’s van Martine en het gezin. 

Een wolk in mijn been, een indrukwekkend en aangrijpend verhaal. Het verhaal van Martine, die op 13-jarige leeftijd de diagnose botkanker krijgt, oftewel “een wolk in mijn been” zoals ze dit zelf omschrijft. Haar leven staat vanaf dit moment op zijn kop, Martine krijgt te maken met medische dingen en leert termen die je op die leeftijd niet hoort te kennen. Dit boek is: Indrukwekkend: Mijn oom & oma hebben ook kanker gehad, en je leeft mee met Martine omdat ze het zo duidelijk verteld. Mooi: Omdat je ziet dat ze ondanks haar pijn & verdriet toch op de Heere vertrouwd. Ik vind het mooi dat ze zoveel kracht, steun en troost uit haar geloof haalde.