Eufonium
Het eufonium (ook wel gespeld euphonium) wordt ook wel tenortuba genoemd. Het is een middelgroot blaasinstrument met 3- of 4-kleppen (de 4e klep zit apart, ongeveer tegenover het mondstuk). Het is een wat zwaarder klinkend tenor- stemmige koperblazer. Zijn naam komt van het Oudgriekse woord euphōnos, wat 'goed klinkend' of 'zoet' betekent. Het euphonium is een instrument met kleppen ofwel ventielen. Bijna alle huidige modellen hebben zuigerkleppen zoals bij een trompet, hoewel er ook modellen met roterende (draaiende) kleppen bestaan.
In Britse brassbands wordt het meestal gebruikt als een g-sleutelinstrument, terwijl in Amerikaanse bandmuziek delen kunnen worden geschreven in g-sleutel of bassleutel, of beide. Het instrument wordt gestemd in bes of c en heeft een iets zwaardere klank dan de bariton (zie ook zangstem).
Het lijkt erg op een baritonhoorn (zwaar klinkende hoorn). Het verschil is dat de boring (doorsnede van de buis) van de baritonhoorn kleiner is dan die van het euphonium en dat de bariton een hoofdzakelijk cilindrische boring is (doorsnede overal gelijk), terwijl het euphonium een overwegend kegelvormige boring heeft (loopt van smal naar breed). De cilindrische baritonhoorn heeft een helderder geluid en het conische eufonium heeft een milder, donker, rijk, warm en fluwelig geluid. Wat afmeting betreft is het eufonium een 'slag' kleiner dan een Tuba. Voor beginnende spelers is het een lastig instrument, vooral om alle tonen zowel in het laag als in het hoog goed te laten klinken.
Wie de eigenlijke uitvinder / eerste maker is, is niet helemaal duidelijk. Het euphonium zou in 1843 door Ferdinand Sommer uit Weimar uitgevonden zijn als een "brede trompet met ventiel van baritonbereik", hoewel ook Carl Moritz in 1838 en Adolphe Sax in 1843 de mogelijke uitvinders zijn.
De bladmuziek voor euphonium bestaat uit solostukken en orkestpartijen. Sinds de uitvinding in 1843 heeft het euphonium altijd een belangrijke rol gespeeld in ensembles, maar het verschijnen van de solostukken kwam langzaam op gang, bestaande uit slechts een handvol lichtere solo's tot in de jaren '60 van de twintigste eeuw. Het eufonium vind je meestal met z'n tweeën in het harmonieorkest, de fanfare of de brassband.