Belangrijkste mijnsites van Wallonië
| Belangrijkste mijnsites van Wallonië | |
|
| |
|---|---|
| Het monument voor de mijnramp van Marcinelle | |
| Land | .svg){kind=small} België
|
| Plaats | Wallonië |
| UNESCO-regio | Europa en Noord-Amerika |
| Eigenschappen | |
| Werelderfgoed sinds | 2012 |
| Status | Niet-bedreigd |
| Type | Cultureel |
| Meer informatie | www.unesco.org |
| Werelderfgoedlijst van UNESCO | |
De belangrijkste mijnsites van Wallonië zijn een verzameling van vier voormalige mijnen in de Belgische regio Wallonië. De vier mijnen werden tijdens de 19e en 20e eeuw gebruikt voor het winnen van steenkool. In die tijd was de mijnsector zeer belangrijk voor de Waalse economie. De Industriële Revolutie speelde een belangrijke rol bij het ontstaan van de mijnsector. Tijdens de jaren 1950 en 1960 kwam er een einde aan de mijnsector in het gebied.
Sinds 2012 staan de vier voormalige mijnen op de werelderfgoedlijst van UNESCO. De vier gebieden zijn namelijk goed bewaard. Hierdoor geven zij een goed beeld van hoe de mijnen er toentertijd uitzagen.
Geschiedenis
In Wallonië zijn er twee belangrijke gebieden waar steenkool voorkomt. Dat zijn de Luikse steenbekken in de provincie Luik en de steenbekken van Henegouwen en Namen. Als sinds de Romeinse tijd wordt hier naar steenkool gegraven. De eerste mijnbedrijven ontstonden in de 18e eeuw. Tijdens de 19e eeuw ontwikkelde Wallonië zich tot een van de belangrijkste industriegebieden van Europa. Er kwamen kanalen om steenkool te vervoeren naar fabrieken. In de fabrieken werd steenkool gebruikt om de stoommachines mee aan te zetten. Onder andere de staalfabriek van John Cockerill speelde een belangrijke rol.
In de 20e eeuw was er ook grote vraag naar steenkool, vooral tijdens de wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog. Om steenkool te graven werden gastarbeiders uit Italië gevraagd om naar Wallonië te komen. De Italiaanse overheid zij na de mijnramp van Marcinelle in 1956 deze overeenkomst op. De Italianen vonden de Waalse mijnen namelijk te gevaarlijk en te oud. Later werden daarom gastarbeiders uit Spanje, Griekenland, Marokko en Turkije gevraagd om te werken in de mijnen.
De mijnstreek ging tijdens de jaren 1950 en 1960 achteruit. De mijnen waren namelijk niet winstgevend genoeg. Het was goedkoper om steenkool en andere energiebronnen uit het buitenland te halen. Wallonië verviel daardoor langzaam tot een van de armste regio's van West-Europa. In 1984 werd de laatste steenkolenmijn van Wallonië gesloten.
De mijnen
Onder deze inschrijving vallen de volgende vier gebieden:
- Le Grand-Hornu, in de buurt van Bergen in Henegouwen.
- Bois du Cazier, in de buurt van Charleroi in Henegouwen.
- Bois-du-Luc, in de buurt van La Louvière in Henegouwen.
- Steenkoolmijn van Blegny, in de buurt van Wezet in Luik.
Galerij
Le Grand-Hornu
Bois du Cazier
Steenkolenmijn van Blegny
