Bandoneon
De bandoneon is een muziekinstrument. Het werkt bijna net als de accordeon en de mondharmonica op luchtstromen (aerofoon). De herkomst is dan ook hetzelfde. Het is door de Duitse muziekhandelaar Heinrich Band in 1854 uit de concertina (een kleine trekzak, zie melodeon) ontwikkeld. De bandoneon werkt net even anders dan de accordeon. Ten eerste is de blaasbalg veel langer en het instrument heeft geen schouderriem. Het wordt over de knie bespeeld waardoor je er hardere stotende tonen mee kunt maken. Elke toets aan beide kanten van het instrument heeft een eigen afzonderlijke toon en niet aan de linker kant akkoord-tonen zoals de bassen bij een accordeon. Bij de accordeon blijven de tonen nagenoeg hetzelfde bij het trekken en duwen aan de blaasbalg. Bij de bandoneon krijg je een afwisselende toon zoals bij een mondharmonica als je daar op een en dezelfde plek blaast of zuigt. De bandoneon is veel moeilijker te bespelen dan een accordeon. Hoewel het instrument in Duitsland erg populair was, werd het na de Tweede Wereldoorlog steeds minder populair en verdrongen door de accordeon.
Het instrument is in Argentinië wel heel populair gebleven en wordt daar vooral gebruikt tijdens de meest bekende Argentijnse dans de tango. In Nederland is de bandoneon heel bekend geworden tijdens de huwelijks-ceremonie van (toen nog prins en prinses) Willem-Alexander en Maxima in de grote kerk in Amsterdam op 2 februari 2002. Het instrument werd toen bespeeld door de Nederlandse bandoneonspeler Carel Kraayenhof (op YouTube). Hij speelde het nummer Adiós Nonino (Vaarwel, opa) en dit is een tango van de componist Ástor Piazzolla. Van de door Kraayenhof gespeelde versie werd een maand na het koninklijk huwelijk een single uitgebracht. Het nummer staat op het album Tango Royal dat werd bekroond met de Edison Klassiek Publieksprijs.