Oude Eedgenootschap

Oude Eedgenootschap Alte Eidgenossenschaft Het Oude Eedgenootschap in 1797
Hoofdstad	Officieel: geen In feite: Zürich
Talen	Hoogalemannisch, Arpitaans, Reto-Romaans, Lombardisch
Religie	Rooms-katholicisme, protestantisme
Bestuursvorm	Statenbond
Portaal Geschiedenis

Het Oude Eedgenootschap is de voorloper van het huidige Zwitserland.

Dit land heeft bestaan tussen 1291 en 1798. Het werd opgericht na de Bondsbrief van 1291 tussen de drie eerste kantons.

In de tijd van het Oude Eedgenootschap werd het land ook al wel gewoon Zwitserland genoemd. Overigens is de term vrij verwarrend. Veel Zwitsers gebruiken de term ook om het Zwitserland van vóór 1848 aan te duiden, voor en tijdens de Sonderbundsoorlog.

Geschiedenis

Ontstaan

Het Oude Eedgenootschap ontstond in 1291 toen de kantons Unterwalden, Uri en Schwyz zich afscheidden van het Heilige Roomse Rijk. Deze beslissing had te maken met de rechten van Uri en Schwyz. Een aantal jaar lang hadden ze een grote mate van vrijheid gekend en mochten vele dingen zelf regelen. De koning van het Heilige Roomse Rijk wilde voor zijn zoon echter het hertogdom Zwaben oprichten. Hierdoor zouden alle drie de kantons hun rechten verliezen. De drie kantons besloten samen een nieuw land te gaan vormen. Ze sloten een bondgenootschap met elkaar, wat inhield dat ze zorgden voor onderlinge vrede en handel. Op 1 augustus dat jaar zouden de leiders van de drie kantons volgens de legende de Rütlischwur hebben gesloten, waarbij het Oude Eedgenootschap werd gesticht.

De rest van de middeleeuwen

Snel na de oprichting kwamen er nieuwe kantons bij. Aanvankelijk werden dit Luzern, Bern en Zürich. De steden hadden binnen het Heilige Roomse Rijk een grote mate van vrijheid gekregen, maar de koning probeerde deze vrijheid weer af te pakken. De Zwitsers wonnen de veldslagen tegen de koning en veroverden ook Zug en Glarus. Al deze steden (met gebied eromheen) werden als nieuwe kantons opgenomen in Zwitserland.

Tussen 1353 en 1481 werd het Oude Eedgenootschap steeds groter en sterker. De Zwitsers waren sterker dan het leger van koning. De steden wisten hun machtspositie uit te breiden door het opkopen van land (soms met geweld). Hierdoor werden Thurgau, Aargau en Ticino ook onderdelen van het Oude Eedgenootschap. Overigens werden deze laatste drie geen nieuwe kantons. Ze werden bestuurd als veroverd gebied.

Aanvankelijk was er geen verdrag dat alle kantons met elkaar verbond. Daarentegen waren er heel veel verschillende verdragen, zodat elk kanton wel een ander verdrag had met het andere kanton. Toch stond in haast ieder verdrag dat men de onderlinge vrede wilde bewaren en de elkaar zou steunen in geval van een militair conflict met een ander land. In de Pfaffenbrief besloten zes van de acht kantons geen oorlogen met elkaar te voeren. Sindsdien wordt ook het woord eedgenootschap gebruikt. De Sempacherbrief van 1393 was het eerste verdrag die door alle acht de kantons werd ondertekend. Hierin werd afgesproken dat de kantons geen oorlog zouden beginnen met het buitenland zonder dat de andere kantons ermee instemden.

Na een conflict over gebied tussen Zürich en de andere kantons stapte het kanton uit de bond en ging een verbond aan met het Heilige Roomse Rijk. Echter, Zürich keerde al snel weer terug. De Zwitserse kantons duldden geen separatisme meer. Door middel van nieuwe verdragen traden nieuwe steden toe, zoals Fribourg en Appenzell. Ook Geneve, Sankt Gallen en Schaffhausen traden toe. De Bourgondische Oorlogen zorgden er ook voor dat Zwitserland qua grondgebied werd uitgebreid.

De inval van het Franse leger maakte een einde aan het Oude Eedgenootschap. De Fransen richtten de Helvetische Republiek op, maar in 1803 hield deze alweer op te bestaan. Hierna ontstond het Nieuwe Eedgenootschap, oftewel wat nu Zwitserland heet.