Giorgio Napolitano

Giorgio Napolitano (spreek uit: Dzjorgo Napolietano; Napels, 29 juni 1925) is de 11e president van Italië sinds 2006. Zijn partij is het linkse Democratici di Sinistra. In 2013 werd hij herverkozen. Hij is de langst regerende president van Italië.

Presidentschap

Hij begon zijn ambt op 15 mei 2006 (toen was hij al 81 jaar).

Op 9 juli 2006 was Giorgio Napolitano aanwezig op de FIFA World Cup finale, waar Italië Frankrijk versloeg. Dit was de vierde keer dat Italië de World Cup won. Hij is de tweede president van Italië, na Sandro Pertini, die aanwezig was toen Italië de World Cup won.

Op 10 februari 2007 brak er een diplomatieke crisis uit tussen Italië en Kroatië nadat president Giorgio Napolitano in een officiële speech tijdens de viering van Giorno del ricordo het volgende zei:

Reeds in de ontketening van de eerste golf van blind en extreem geweld in die landen, in het najaar van 1943, samenvatting en tumultueuze justicialism, nationalistische uitbarsting, sociale vergelding en een plan om de Italiaanse aanwezigheid uit te roeien verweven in wat was, en opgehouden te bestaan, de Juliaanse maart.

Er was dus een beweging van haat en bloeddorstige razernij, en een Slavisch annexionistisch ontwerp, die vooral heerste in het vredesverdrag van 1947, en nam de sinistere vorm van "etnische zuivering".

Wat we met zekerheid kunnen zeggen is dat wat werd geconsumeerd - in de meest evidente weg door de onmenselijke wreedheid van de foibe - was een van de wreedheden van de afgelopen eeuw.

— Giorgio Napolitano, 10 februari 2007

De Europese Commissie had op dit evenement geen commentaar, maar wel op de reactie van de Kroatische president Stjepan Mesić, die Giorgio Napolitano racistisch omschreef omdat hij niet verwees naar de Kroaten en de Slovenen als natie toen hij sprak over "een Slavisch annexionistisch ontwerp" voor de Juliaanse maart (In 1943, het moment dat de president beschreef vochten de Slovenen en de Kroaten samen in de Joegoslavische Verzetsbeweging). Een ander punt in de discussie was dat de Italiaanse president 'awards' gaf aan 25 slachtoffers, onder wie de fascistische Vincenzo Serrentino, die in 1947 ter dood werd veroordeeld in Šibenik. Dat werd door de Kroatische president gezien "historisch revisionisme" en openlijke steun voor het revanchisme. De president zijn opmerkingen werden door zowel centraal-links (de centraal-linkse partijen) als centraal-rechts (de centraal-rechtse partijen) in Italië geprezen, en ze veroordeelden beiden Mesić's verklaringen, terwijl heel Kroatië bij Mesić stond. Deze erkende later dat hij niet wou discussiëren over het Vredesverdrag van 1947 met Napolitano.

Politieke crisis in 2008

De officiële trips die Napolitano maakte als president (in het rood)

Op 24 januari 2008 verloor Romano Prodi een motie (een soort van stemming of iedereen nog vertrouwen heeft in de regering) van vertrouwen in de Senaat. De stemmen waren 161-156, de meerderheid had geen vertrouwen meer. De president verzocht de voorzitter van de Senaat, Franco Marini, de mogelijkheid tot een interme regering te beoordelen. Op 4 februari 2008 erkende Franco Marini de onmogelijkheid van het vormen van een interme regering, omdat de centrum-rechtse partijen niet zouden willen meedoen.

Op 7 mei 2008 benoemde president Napolitano Silvio Berlusconi tot premier, na zijn overwinning bij de verkiezingen. Het kabinet werd een dag later officieel ingehuldigd, met Silvio Berlusconi als eerste minister, na president Napolitano.

Eluana Englaro incident

De rechtbank had beslist dat de voeding van Eluana Englaro, een 38-jarige comapatiënt, mocht worden stopgezet. De regering Berlusconi stelde een nooddecreet op, zodat dat tóch niet mocht worden stopgezet. Op 6 februari 2009 weigerde president Napolitano die te ondertekenen. Dit veroorzaakte een groot politiek debat in Italië over de relatie tussen de president en de regering in het kantoor. Op 9 februari 2009 stierf Eluana Englaro.

Politieke crisis in 2011

De handtekening van Giorgio Napolitano

In november 2011 nam Berlusconi ontslag als minister-president, na het vertrouwen van het parlement verloren te hebben midden in de steeds dramatische financiële en economische omstandigheden. Toen besloot president Napolitano voormalig EU-commissaris Mario Monti aan te duiden als senator voor het leven, en vervolgens als premier aan te wijzen. Monti werd vervolgens door een grote meerderheid van beide huizen van het Italiaanse parlement bevestigd, wat werd aangeduid als regering van de president.